خداوند انسان را هر لحظه به مغفرت خویش فرا می‌خواند

خبرگزاری مهر - گروه دین و آئین: محمد علی انصاری، مفسر قرآن کریم و استاد حوزه و دانشگاه به تفسیر آیاتی از قرآن کریم و بیانات امیر حکمت و بلاغت امیرمومنان علی (ع) و شرح دعاهای صحیفه سجادیه پرداخته است که به صورت روزانه و موضوعی، در ماه مبارک رمضان تقدیم مخاطبان خواهد شد.
در روز نوزدهم ماه مبارک رمضان محمدعلی انصاری مفسر قرآن به شرح و تفسیر خطبه ۲۲۳ نهج‌البلاغه پرداخته است که در ادامه می‌خوانید:
در حالی که از خداوند گریزانی و در حال فرار از پروردگار خودت هستی، در همان حال باید تجسم کنی و در نظرت کامل مرور کنی، اما چه چیزی را باید مرور کنی؟
اقبال، ضد ادبار است.
ما با معصیت و عصیان از خداوند می‌گریزیم، داریم ادبار می‌کنیم، امیرالمومنین (ع) می‌فرمایند: در همان حال که از خداوند می‌گریزی و در حال تولی و روی گردانی از ذات حقی هستی، همانجا در نظرت بیاور که خداوند در همان لحظات هم به تو روی می‌آورد و نزدیک می‌شود، و تو را رها نمی‌کند ولو در حال عصیان و گریز از او باشی.
درهمان لحظات که تو داری پشت می‌کنی به خدا، او لحظه به لحظه تو را به گذشت خویش از خطای خودت می‌خواند.
فعلی که به کار می‌رود، فعل مضارع است و استمرار دارد.
او باز تو را می‌خواند به سمت خویش.
«قُلْ یَا عِبَادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَی أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ» خدا می‌فرماید با تمام جمیع گناهانتان بیایید، او می‌گوید فقط پشت نکنید به من.
او دم به دم شما را به مغفرت و عفو خویش فرا می‌خواند.
حضرت علی (ع)، اشاره می‌کند به آیات عدیده قرآن که خداوند سبحان بندگان خود را دم به دم صدا می‌زند و می‌فرماید ای کسانی که ایمان آوردید، به لبیک گویی خداوند پاسخ مثبت بدهید، خداوندی که شما را صدا می‌کند و به عفو و مغفرت خویش زنده می‌کند.
آیات شریفه قرآن گواه و شاهد این سخن حضرت امیر (ع) هستند.
حضرت فرمود: در نظرت بیاور و تجسم کن، لحظاتی که تو در حال گریز از خداوند هستی، در همان لحظات، وی تو را به فضل و «تغمد» می‌خواند.
وَ تَمَثَّلْ فِی حَالِ تَوَلِّیکَ عَنْهُ إِقْبَالَهُ عَلَیْکَ، یَدْعُوکَ إِلَی عَفْوِهِ وَ یَتَغَمَّدُکَ بِفَضْلِهِ
در این سخن، عبارت دلنشین و جا افتاده علوی را مشاهده می‌کنید، وقتی شمشیر در غلاف می‌رود و شمشیر را کامل پوشش می‌دهد، به آن غمد می‌گویند، «تغمد» نیز از این ماده می‌آید، یعنی چیزی را کاملاً پوشاندن و پوشش دادن.
خداوند در حالی که انسان می‌گریزد، او را در لابه لای فضل خویش می‌پوشاند و می‌پروراند این چه معادله‌ای است بین انسان و خدا که امیرالمومنین (ع) پرده از این معادله برمی‌دارد.