خنثی شدن توطئه‌ای دیگر علیه ایران و لزوم توجه بیشتر به طرح صلح هرمز

یک کارشناس مسایل بین‌الملل گفت: عمده ترین عامل ناامنی در منطقه، حضور بیگانگان است و چنانچه با پیشنهاد ایران سازوکار منطقه ای ایجاد شود، امنیت به منطقه بازخواهد گشت.
به گزارش ایسنا، فاطمه شریفی، کارشناس سیاسی و بین‌الملل در یادداشتی با عنوان "خنثی شدن توطئه‌ای دیگر علیه ایران و لزوم توجه بیشتر به طرح صلح هرمز " نوشت:
در ۱۴ سپتامبر ۲۰۱۹ به تأسیسات نفتی آرامکو سعودی در بقیق و خریص در شرق این کشور حمله شد و خساراتی به آن وارد گردید.
ارتش یمن مسئولیت این حمله را برعهده گرفت و اعلام نمود که حملات توسط پهپادهای این ارتش صورت گرفته است.
ایالات متحده آمریکا که همیشه آماده متهم سازی ایران در این‌گونه موارد است، همنوا با عربستان، ایران را به طور مستقیم و غیر مستقیم مسئول این حملات معرفی کرد.
پس از آن نوبت به دنباله روهای همیشگی آمریکا یعنی رهبران فرانسه، آلمان و بریتانیا رسید تا پای خود را جای پای آمریکا بگذارند.
سه کشور اروپایی در ۲۴ سپتامبر با صدور بیانیه مشترکی اعلام کردند: « برای ما روشن است که ایران مسئول این حمله است.
هیچ توضیح دیگری وجود ندارد.
ما از تحقیقات جاری برای حصول جزییات بیشتر حمایت می کنیم.» این در حالی بود که مقامات سیاسی و نظامی کشورمان بارها چنین اتهامی را رد کرده بودند.
حال با گذشت 3 ماه و روشن شدن ابعاد بیشتر این قضیه، به واسطه تحقیقات سازمان ملل، آقای گوترش دبیر کل این سازمان در گزارشی اعلام کرده است که «در این مقطع، سازمان ملل قادر نیست به طور مستقل تصدیق کند که موشک‌های کروز و هواپیماهای بدون سرنشین مورد استفاده در این حملات سرمنشاء ایرانی دارند.» این گزارش در حالی منتشر شده که هم از نظر شکلی و هم از نظر محتوایی، برد دیپلماتیکی برای تهران در برابر ادعاهای نادرست واشنگتن محسوب می شود.
شاید برخی این برد را مقابل سعودی‌ها تحلیل‌ها کنند، اما اگر به زمینه و محتوای گزارش دقت شود، پرواضح است که طرف مقابل ایران در این گزارش آمریکا است، چرا که واشنگتن برای مسئول جلوه دادن ایران در این حمله، سناریوپردازی‌های زیادی انجام داد که می توان به تفسیر آنها در خصوص نحوه حمله به تاسیسات نفتی آرامکو اشاره کرد.
آمریکا ابتدا مدعی شد که حملات از ایران صورت گرفته، روز دیگر از عراق سخن به میان آورد و در نهایت مدعی شد که نقطه کانونی حملات خاک کویت بوده است.
تلاش‌های واشنگتن در عرصه رسانه‌ای، تنها بخشی از مجموعه فعالیت‌های ضد ایرانی این کشور علیه تهران بود و بخش اعظمی از اقداماتش را به عرصه دیپلماتیک آورد و با تشکیل جلسه‌ای در شورای امنیت خواستار تشکیل یک کمیته حقیقت یاب شد و بدون هیچ مدرک متقن و مستدل، خواستار شناسایی ایران به عنوان مسئول آن حملات شد.
در هر حال گزارش اخیر دبیر کل سازمان ملل، خط بطلانی بر تمامی ادعاهای آمریکا، ریاض و سه کشور اروپایی کشید.
شانتاژهای آمریکا و کشورهای اروپایی در خصوص حمله به آرامکو موجب بی توجهی به یک مساله شد و آن ناتوانی آمریکا و دیگران در مقابله با این حملات بود.
آمریکا و کشورهای غربی با ادعای تامین امنیت عربستان و حراست از آن کشور در مقابل تهدیدات، میلیاردها دلار تسلیحات به ریاض فروخته بودند، اما حمله به تاسیسات آرامکو قابلیت این تسلیحات و ادعاهای پوچ آمریکا و شرکای غربی اش را زیر سوال برد.
این حملات توسط ارتش کشوری انجام شد که از ابتدای سال 1394 تحت شدیدترین حملات ائتلاف نظامی به رهبری ریاض قرار داشته و بواسطه ی محاصره و تحریم کامل، توان دستیابی به تجهیزات مدرن و پیشرفته ی نظامی را ندارد.
ارتش یمن با پهپادهای ساخت خود، حمله ای ۱۸ دقیقه‌ای کرده و آسیب‌پذیری عربستان را با وجود صرف میلیاردها دلار به رخ جهانیان کشید.
شاید اتهام‌زنی سعودی‌ها به ایران بواسطه ی کینه و دشمنی ای که در میان رهبران آن کشور نسبت به ایران وجود دارد، قابل هضم باشد، ولی اتهام زنی آمریکا و غربیها بیشتر آبروی آنها را به خطر انداخت، در حالیکه مدعی حمایت و حفاظت از همپیمانان خود در مقابل ایران بودند و مقامات آن کشور در جمع گروههای تروریستی از سرنگونی نظام ایران طی سال اول ریاست جمهوری ترامپ، سخن گفته بودند.
شاید آنها به این خاطر ایران را متهم کردند که به لحاظ نظامی، ضربه پذیری از ارتش یمن را کسر شأن خود می پنداشتند.
متهم سازی ایران با توجه به توانمندی در سرنگون سازی پهپاد فوق پیشرفته آمریکا، کمی موجب حفظ آبرو می شد.
با توجه به آنچه آمد، باید دو نکته را مد نظر قرار داد: اول اینکه گزارش دبیرکل سازمان ملل متحد می‌تواند مبنای خوبی برای بخش‌های دیپلماتیک فراهم سازد.
آنها می‌توانند از ظرفیت‌های این گزارش ادبیات جدیدی را تولید کنند و نشان دهند که با وجود تلاش‌ آمریکایی‌ها و دیگر کشورهای غربی، ایران توانسته است حقانیت خود را در این زمینه به اثبات برساند.
نکته دوم به ظرفیت‌های حاصل از این گزارش در مناسبات منطقه‌ای بر می گردد.
این گزارش می تواند مبنایی باشد که آنها ضمن خودداری از وارد کردن اتهامات واهی علیه کشورمان، با دید مثبت به ارزیابی دعوت ایران برای ایجاد سازوکار منطقه ای، بپردازند.
ایران بارها اعلام کرده است که بیگانگان هرگز نمی‌خواهند یا نمی توانند امنیت منطقه را تامین کنند.
حمله به آرامکو و پیش از آن به نفت‌کش‌ها در خلیج فارس حقانیت ایران در این زمینه را به اثبات رساند.
باید گفت عمده ترین عامل ناامنی در منطقه، حضور بیگانگان است و چنانچه با پیشنهاد ایران سازوکار منطقه ای ایجاد شود، امنیت به منطقه بازخواهد گشت.
«پویش صلح هرمز» یا امید، می تواند بهترین نتیجه را برای منطقه و مردم منطقه داشته باشد.
انتهای پیام