با صندوق صدقات نمی‌توان به معلولان ماهی‌گرفتن یاد داد/ درد و زبان هم‌وطنانم را بهتر می‌دانم
بنیان‌گذار موسسه معلولین باورسبز مشهد گفت: با صندوق صدقات نمی‌توان به معلولان ماهی‌گرفتن یاد داد. تمام تلاش ما این است تا این موسسه در حاشیه شهر تنها یک چراغی را روشن کند.
ایسنا/خراسان رضوی بنیان‌گذار موسسه معلولین باورسبز مشهد گفت: با صندوق صدقات نمی‌توان به معلولان ماهی‌گرفتن یاد داد.
تمام تلاش ما این است تا این موسسه در حاشیه شهر تنها یک چراغی را روشن کند.
مرتضی عبدی متولد سال 1363 و اصالتا افغانستانی است.
از یک سالگی معلولیت جسمی داشته و بر این باور است که تلاش، پشتکار و اراده‌ای راسخ در زندگی هر فرد می‌تواند مسیر او را برای رسیدن به اهداف و آرزوهایش هموار کند.
در یک خانواده 8 نفره بزرگ شده و برادر بزرگترش در سال ۱۳۷۹ به شهادت رسید.
عمده فعالیت‌های مرتضی از سال 1382 آغاز شد و فعالیت‌های ورزشی خود را از آسایشگاه معلولین شهید فیاض‌بخش آغاز کرد.
در سال 1386، شیرکوه یزد را با ارتفاع 4 هزار و 75 متر فتح کرد و یکی از اولین افتخارات ورزشی اوست.
و سه‌بار به قله دماوند صعود کرده است.
در رشته ورزشی باستانی زورخانه در حرکت‌های نمایشی مقام سوم و در سال 1389 مقام اول را کسب کرد و کاپ اخلاق را نیز دریافت کرد.
در سال 1388 با شرکت در مسابقات دو و میدانی با ویلچر، مقام سوم را کرده است.
در سال 1391 در 59 دقیقه و 30 ثانیه پله‌های برج میلاد را با ویلچیر رکورد زده است و به عنوان اولین معلول و رکورددار خارجی معرفی شد..
وی در سال 1394 به عنوان کارآفرین برتر معلول در استان معرفی شد.
عبدی در سال 1395 آسایشگاه معلولین مهاجر باور سبز را تاسیس کرد که در آنجا خدمات آموزشی، ورزشی، مددکاری، فیزیوتراپی و اشتغال به کلیه افراد دارای معلولیت بصورت کاملا رایگان، به بیش از 800 معلول حاشیه ارائه می‌کنند و تنها مجموعه در منطقه گلشهر است که بدون حمایت از هیچ ارگان خاصی و با کمک‌ها و پشتیبانی‌های مردمی فعال است.
وی در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به اینکه «اکثر معلولانی که مهاجرند، خصوصاً معلولان افغانستانی، از هیچ ارگانی و سازمان خیریه‌ای حمایت نمی‌شوند»، اظهار کرد: با توجه به این امر، این موسسه را تاسیس کردم تا تمام خدمات و فعالیت‌های توانبخشی را به این معلولان به صورت افتخاری ارائه دهیم.
بنیان‌گذار موسسه معلولین باور سبز مشهد ادامه داد: در این موسسه، از بی‌سرپرستان و سالمندانی که از هیچ ارگانی حمایت نمی‌شوند، حمایت می‌کنیم و یکی از عمده فعالیت‌های ما مددکاری و بروزرسانی وسایل توانبخشی معلولین است.
عبدی با اشاره به اینکه «اکثر معلولین مشکل وسائل توانبخشی مانند عصا، ویلچر، سمعک، هزینه‌های دارو، درمان و پوشاک را دارند»، بیان کرد: در کنار تهیه این وسائل، سعی کرده‌ایم فضای شادی برای این معلولین بوجود آوریم، اما می‌دانیم به این اهداف هنوز نرسیده‌ایم و از هیچ سازمان و خیریه‌ای حمایت نمی‌شویم.
خیلی انتظار داشتیم که سازمان‌های دیگر هم به گود بیایند.
بیش از هزار سازمان و خیریه وجود دارد و در این بین، آستان قدس و دیگر سازمان‌ها هم هستند و تقاضا داریم این همه مشکلات در حاشیه شهر وجود نداشته باشد.
بنیان‌گذار موسسه معلولین باور سبز مشهد خاطرنشان کرد: امروزه همه سازمان‌ها و موسسات، برای معلولان سنگ به سینه می‌زنند و معتقدند برای معلولان کار می‌کنیم و سازمان‌های خارجی زیادی هستند که به وجود آمده‌اند و می‌گویند ما برای معلولان مهاجر افغانستانی فعالیت می‌کنیم، اما آن تغییراتی که باید به وجود آید، نیامده و تا امروز انتظارات ما بیش از این‌هاست و باید فضای بهتر و مناسب‌تری به وجود بیاید.
عبدی با بیان اینکه «دست ما در این‌جا خالی‌ست و تمام حمایت‌ها و کمک‌های ما خیریه و مردمی است»، گفت: کمک‌ها و حمایتهایی که می‌شود، بیشتر تعریف‌شده است و تنها باید در همان حوزه مورد نظر خرج شود.
این کارآفرین برتر معلول استان تصریح کرد: خیلی دوست داشتیم، برای آموزش و فعالیت‌های فرهنگی معلولان بیشتر هزینه کنیم.
امروز مشکل ما فرهنگی است و بیشتر معلولان زیر خط فرهنگی هستند تا مالی.
بر همین اساس بسیار دوست داریم برای اشتغال، بیشتر کار کنیم و باید برای این کار بودجه‌ای سازمانی تعریف شود.
با صندوق صدقات نمی‌توان به معلولان ماهی‌گرفتن را یاد داد.
تمام تلاش ما این بوده که این موسسه در حاشیه شهر تنها یک چراغی را روشن کند.
وی ادامه داد: شاید با حداقل امکانات و کمک‌های مردمی کارهای بسیاری کرده‌ایم، اما در زمینه مشکلات معلولان در زندگی، کار، اشتغال و فرهنگ کاری انجام نشده.
تمام موسساتی که در حیطه جامعه معلولان کار می‌کنند، آن چیزی که باید خروجی می‌داشتند، نبوده.
شاید اگر ده‌ها موسسه دیگر هم به وجود می‌آمد باز هم برای معلولان جای کار بود و کم است.
هر موسسه‌ای که به وجود می‌آید تاثیرگذاری خودش را دارد.
اگر کاری هم انجام ندهد و نمادی برای فعالیت باشد، باز هم تاثیرگذار است.
عبدی در رابطه با انگیزه‌اش در تاسیس چنین موسسه‌ای عنوان کرد: نیاز بود برای کسی که خودش در چنین شرایطی است و معلولیت دارد و سال‌های سال بود که روی بچه‌های دارای معلولیت مهاجر هیچ کاری انجام نشده بود، اقدامی را انجام دهم.
من درد و زبان هم‌وطنان خودم را بهتر می‌دانم.
وی ادامه داد: امکانات وجود دارد، اما متاسفانه در حاشیه شهر و فضایی که ما زندگی می‌کنیم نیست.
در فضایی که آمار سنگینی از معلولان مهاجر افغانستانی وجود دارند و متاسفانه خیلی از این بچه‌ها دیگر آموزش‌پذیر و تربیت‌پذیر نیستند.
سازمان بهزیستی آن‌ها را قبول نکرده، دست این فرزندان از زمین و زمان کوتاه است و هیچ سازمانی برای حمایت از آن‌ها وجود ندارد و سازمان‌های خارجی هم اقدامی نمی‌کنند.
امیدوارم این رسانه صدای معلولین مهاجر افغانستانی باشد.
بنیان‌گذار موسسه معلولین باورسبز مشهد با اشاره به اینکه «اکثر معلولینی که ضایعه نخاعی هستند، مشکلات بهداشتی، زخم‌بستر و دیگر موارد برایشان پیش می‌آید»، گفت: باید وسایل توانبخشی این معلولین بروز باشد و هر فرد شرایطش متفاوت است.
گروه‌های معلولین متفاوت هستند و در برخی موارد، این معلولین دیگر پدر یا مادری برایشان باقی نمانده و خانه خویشاوندانشان هستند و نیاز به پرستار و فضای امنی دارند.
وی تاکید کرد: در دنیای مهاجرت خانه‌ای به نام خانه نگهداری از سالمندان نداریم تا آسایشگاه و فضای نگهداری از این سالمندان و معلولین باشد.
ایجاد فضای آموزشی برای معلولین هزینه چندبرابری با افراد عادی دارد و متاسفانه فضای درستی برای کاردرمانی نداریم.
عبدی با بیان اینکه «در موسسه فضایی نداریم تا برای فرزندان اوتیسم، سندروم داون و معلولین خاص، امکان آموزش را فراهم کنیم»،گفت: از مسئولان خواهش می‌کنم تا تغییر نگاهی به این موضوع داشته باشند و در این سال 98 قولهایی بدهند و عمل کنند به حرف‌هایی که می‌زنند تا اتفاقات خوبی در این زمنیه بیفتد.
ما نمی‌گوییم بودجه دهند، اما بیایند و برای این افراد کار کنند.
بنیان‌گذار موسسه معلولان باور سبز مشهد در خصوص مناسب‌سازی مکان‌های عمومی خاطرنشان کرد: هیچ‌کدام از بانک‌ها و درمانگاه‌های ما برای معلولان، مناسب‌سازی نشده و معلولان از این حق برخوردارند تا کارهای روزمره‌شان را انجام دهند، نه‌تنها معلولان، بلکه سالمندان هم نمی‌توانند از حق خودشان برخوردار باشند و مناسب‌سازی‌ها انجام نگرفته است.
وی ادامه داد: حاشیه شهر و محله گلشهر و پیاده‌روها برای سالمندان و معلولان، مناسب‌سازی نیستند.
برای ما که در این محله زندگی می‌کنیم حداقل اتوبوسی را بگذارند تا بتوانیم رفت‌وآمدمان را انجام دهیم.
مسئولان معتقدند حضور معلولان در اجتماع کمرنگ است، زیرساخت باید فراهم شود تا بتوانیم حضور داشته باشیم.
فضای خیابان و ادارات باید مناسب‌سازی شود تا معلولان بتوانند در اجتماع حضور داشته باشند.
عبدی عنوان کرد: یک سازمان نمی‌تواند مشکل ما را حل کند، تمام سازمان‌ها باید در این امر همکاری داشته باشند و کمک کنند تا فضای خوبی برای معلولان به وجود آید.
آمار معلولان روزبه‌روز افزایش پیدا می‌کند، ما نمی‌خواهیم برای مسئولان اتفاقی پیش آید تا ما را درک کند، اما این امر را باید درک کنند و امکان حضورمان را در اجتماع فراهم کنند.
بنیان‌گذار موسسه معلولین باور سبز مشهد تاکید کرد: معلول مهاجر افغانستانی یا ایرانی فرق نمی‌کند، باید تمام معلولان در نظر گرفته شوند.
همه معلولیان درد و مشکل دارند.
نباید با توجه به این امکانات و بودجه‌هایی که تعریف می‌شود، معلولان مشکلی داشته باشند.
وی ابراز کرد: مسئولان حداقل دست ما را باز بگذارند، در حال حاضر در این موسسه فضای فیزیوتراپی داریم اما مجوز فعالیت را نداریم.
ما برای نیازمندان در حاشیه شهر چه ایرانی و چه افغانستانی به صورت افتخاری کار می‌کنیم، با این وجود نباید دست‌اندازهایی سر راه ما وجود داشته باشد.
مردم ما را حمایت می‌کنند و فقط می‌خواهیم سازمان‌ها فضاهایی که داریم را تایید کنند و نگاه‌ها و نظراتشان نسبت به ما عوض شود.