عملکرد دولتمردان و اعتراض مردم به بی‌تدبیری‌ها
مشکل مردم فقط گرانی چند لیتر بنزین نیست، اعتراض آنان به هزاران لیتر بی تدبیری این سال‌هاست که سرمایه‌های اقتصادی و اجتماعی یک کشور را بر باد داده و خود را از چشم بینای مردم پنهان می‌کند!
مشکل مردم فقط گرانی چند لیتر بنزین نیست، اعتراض آنان به هزاران لیتر بی تدبیری این سال‌هاست که سرمایه‌های اقتصادی و اجتماعی یک کشور را بر باد داده و خود را از چشم بینای مردم پنهان می‌کند!
به گزارش حوزه تشکل‌های دانشگاهی خبرگزاری فارس، مجید زمانی عضو مرکز رشد دانشگاه امام صادق (ع) طی یادداشتی نوشت: از اینکه چرا دولتمردان از این همه مصائب اقتصادی در حوزه اشتغال و تولید و فرارهای مالیاتی و اختلاس‌ها، تمرکز خود را فقط بر دیوار کوتاه یارانه‌های سوختی توده‌ها نموده اند، می‌گذرم؛ چرا که به هر دلیلی خیلی از صاحبنظران بر اصل اصلاح مصرف سوخت تاکید دارند.
بحث بر سر چگونگی تدوین و اجرای این طرح است و اتفاقا همه چیز از اینجا آغاز می شود.
طرحی که می توانست به مرور در چهار سال گذشته با شیبی ملایم بدون هیچ بحران و سروصدایی اجرا شود، به دلیل مصالح حزبی و سودجویی‌های دم انتخاباتی به تعویق افتاد تا امروز کارد به استخوان رسید و هزینه اش را کل نظام و مردم با بهایی بیشتر از آورده های مالی‌اش پرداخت کردند و البته این اولین و آخرین بی تدبیری های این دولت نبوده و احتمالا نخواهد بودکه هر دم از این باغ بری می رسد!
استعاره میکی موز بیانگر دولتمردانی است که کارهای آسان را با هزار مشکل و پیچیدگی و بحران سازی انجام می دهند.
بحران سازی از مسائل ساده گاهی به دلیل ضعف جدی در مدیریت و منابع انسانی است و گاهی به تعمد برای طفره رفتن از پاسخگویی و هدایت افکار عمومی به سمت راه حل های هزار بار شکست خورده!
در این مورد اخیر طرح بنزین، باز بنا بر حسن ظن، فکر می کنیم که در طراحی و اجرای این طرح هیچ تعمدی بر بحران سازی برای کشور نبوده واقعا رئیس دولتی که حداقل بیست سال در شورای عالی امنیت ملی حضور داشته توانایی پیش‌بینی این شرایط بحرانی را نداشته؟!
یا شاید شبیه شهردار تهران دوباره غافلگیر شده؟
و یا شاید مسئولین عافیت اندیش و نجومی بگیر، سه برابر شدن قیمت بنزین برایشان بحران محسوب نمی شود؟!
اعتراض این چند روزه مردم، انباشت نارضایتی از عملکرد ضعیف و پاسخگو نبودن و دیدن نشدن مردم توسط دولتمردان است.
ببخشید!
آیا در طرح اصلاح مصرف سوخت، تامین مالی هزینه های سر به فلک کشیده دولت بیشتر مورد توجه بوده یا کمک اقتصادی به محرومین و مستضعفین؟
اگر مسائل محرومین در این طرح دیده شده، آیا ایشان قانع و توجیه و همراه با این طرح شدند؟
آیا دولتمردان برای این طرح پیوست رسانه ای در نظرگرفته اند یا با شوک درمانی خیال خودشان را از سوال و جواب راحت کردند؟
آیا از ظرفیت مردم و نخبگان و راهبران اجتماعی برای اصلاح و پیشبرد این طرح استفاده شده؟
اصلا آیا بدون شفافیت و مشارکت مردم طرحی به ثمر می رسد؟
مردم و جامعه نخبگانی نامحرم دولت اند یا طرح های دولتی مثل همیشه بدون خطا و اشکال است و یا دولتمردان شأن خود را گفتگو با مردم نمی دانند!
مشکل فهم نامتقارن مساله در میان مسئولین و مردم است و دولت هم هیچ تلاشی نکرده است تا بتواند با گفتگو و اقناع افکار عمومی، فهم ها را به هم نزدیک کند.
تمام تلاش های رسانه ای دولت در این سالها متمرکز بر انتقام‌گیری از دولت های قبل و تخریب رقبای انتخاباتی بوده و عرصه دولتداری جای بازی کودکان 60 -70 ساله گردیده.
رئیس دولت یا از بالای برج تریبون‌ها بر رقبای خیالی اش می تازد و یا در جلسه هیئت دولت در میان ژنرال‌های خسته، در لانگ شات با مردم صحبت می‌کند و هر روز بر رسانه ملی می‌توپد که چرا حرف های ما را کامل نشان نمی‌دهید!
کدام حرف ها؟
مگر در میان نیش و کنایه هایتان حرف تازه ای از مسائل کشور برای مردم بیان کرده اید؟
مگر برای اجرای طرح ها و عملکرد ضعیفتان از مردم عذرخواهی ای نموده اید؟
و بهتر بگویم مگر مردم وقت و اعصابشان را از سر راه آورده اند!
چرا باید مردم در روز جمعه در پمپ بنزین از تصمیم دولت باخبر شوند؟
و بعد از ظهر رئیس جمهور در میان هیئت فخیمه دولت از دور با لبخند به مردم پیام ارسال کند که" این طرح به نفع مردم است" و حتی چند روز پس از بحران حاضر نباشد به طور مستقیم با مردم حرف بزند و از کوتاهی ها عذر خواهی کند!
تاکی گوش و چشم ملت باید منتظر حرف های آرامش بخش یک مسئول دولتی باقی می ماند؟
تا زمانی که رئیس دولت از رسانه ها برای تسویه حساب های سیاسی و عکس های یادگاری در توچال و جشن تولد استفاده می کند و مشاورین رسانه ای اش دنبال بازی های زبانی توئیتری اند و سخنگوی باز‌نشسته اش از روی کاغذ به سختی روخوانی می کند، نباید امیدی به تدبیر رسانه ای این دولت داشت و نباید به تدبیر طرح هایش امید بست.
تا چه زمانی مردم باید خسارت بی تدبیری اجرایی و بی تدبیری رسانه ای دولت و مجلس را پرداخت کنند؟
هزینه های مالی و معنوی خون های ریخته شده و مال های به تاراج رفته شده را چه کسی پرداخت می کند؟
هزینه سرمایه اجتماعی و اعتبار بین المللی برباد رفته نظام در کدام محکمه حساب و کتاب می شود؟
بهتر نیست این بار دولت با کمی اصلاحات بیشتر این طرح به نفع طبقات محروم، به فکر کسب دوباره اعتماد و سرمایه اجتماعی خود باشد؟
مشکل مردم فقط گرانی چند لیتر بنزین نیست، اعتراض آنان به هزاران لیتر بی تدبیری این سال هاست که سرمایه های اقتصادی و اجتماعی یک کشور را بر باد داده و با جهالت و نخوت خود را از چشم بینای مردم پنهان می کند!
مردم به دنبال دولت فروتنی اند که بجای حرف زدن یک طرفه از بالای برج تریبون های سخنرانی، با آنها به طور مستقیم گفتگو کند، به دنبال مسئولین دولتی باهوشی اند که بجای مخفی شدن پشت مصوبات سران قوا، پاسخگویی عملکردشان باشند، به دنبال رئیس جمهور شجاعی اند که در بحران‌ها بجای هزینه سازی برای نظام و مردم، هزینه تصمیماتش را خودش تحمل کند و به دنبال مجلسی اند که بجای فرصت طلبی در بحران و تسویه حساب با دولت برای رای آوری در انتخابات، به فکر مصالح مردم باشند و قطعا این انتظارات با برج عاج نشینان ولنجک و سلفی بگیران با موگرینی کیلومترها فاصله دارد!
و در آخر من بجای دولت و مجلس با همه مصدومان و جانباختگان همدردی می‌کنم، از آن کارگر بی کار شده معذرت می خواهم و شرمنده آن پدری هستم که جهاز دخترش در آتش سوخت!
و تشکر می کنم از مردم صبور و آگاهی که صف اعتراضات به حقشان را از اراذل حفظ کرده و برای حفظ کشورشان باز چشمشان را بر بی تدبیرهای سهوی و عمدی می پوشانند.
و یک تشکر ویژه هم از آن راهبر دلسوزی دارم که پس از بیان دغدغه اقتصادی مردم، با حمایت از تصمیم گرفته شده از آشوب اجتماعی و سقوط حیثیت اجتماعی یک دولت جلوگیری کرد، چرا که دولت ضعیف بهتر از بی دولتی است!
انتهای پیام/