حکایت موفقیت‌های یک قهرمان/ از تاثیر دعای مادر در پیروزی تا ناامیدی از مدیران
این متن گفت‌وگویی است با یک قهرمان جهانی که علی رغم بدقولی و بی‌مهری برخی از مسؤولان توانسته با اتکا به توانمندی خود و به قول خودش بهره از دعای مادر، پرچم ایران را در عرصه‌های جهانی به اهتزاز در آورد.
این متن گفت‌وگویی است با یک قهرمان جهانی که علی رغم بدقولی و بی‌مهری برخی از مسؤولان توانسته با اتکا به توانمندی خود و به قول خودش بهره از دعای مادر، پرچم ایران را در عرصه‌های جهانی به اهتزاز در آورد.
به گزارش خبرگزاری فارس از شهرکرد، مرتضی حیدری قهرمان کشتی فرنگی جهان مهمان خبرگزاری فارس چهارمحال و بختیاری بود، کشتی‌گیری که سختی‌های زیادی در زندگی ورزشی خود کشید تا به موفقیت برسد.
سرگذشت مرتضی حیدری جالب و خواندنی بود، وقتی برای تمرین به استان‌های دیگر می‌رفت و چون خودرویی برای بازگشت نبود مجبور بود در خیابان بماند یا چون مربی نداشته کشتی را اشتباه یاد گرفته، اشتباه وزن کرده و...
اما حالا مرتضی حیدری خود تبدیل به یک وزنه شده تا بتواند آنچه به سختی کسب کرده را به شاگردانش یاد دهد تا به قول خودش نگذارد آن‌ها راه اشتباه بروند.
فارس: درباره خودتان بفرمایید
حیدری: مرتضی حیدری گوجانی هستم، ساکن شهرکرد، حدود 20 سال است که به‌صورت حرفهای کشتی فرنگی کار می‌کنم.
مدال‌ها و مقام‌هایی در دوران ورزش کسب کردم اگرچه به اندازه زحماتی که در این رشته کشیدم نیستند.
فارس: در مورد خانواده خود بفرمایید
حیدری: من در یک خانواده ورزشی زندگی کردم برادر بزرگ‌ترم مصطفی حیدری سال‌ها عضو تیم ملی فوتسال بود و توانست همراه این تیم قهرمان آسیا و قهرمان جهان شود.
همسرم مریم حسینی از قهرمانان ملی ووشو است، هشت سال عضو تیم ملی ووشو ایران بود و قهرمانی آسیا و اعزام به مسابقات جهانی را در کارنامه خود دارد.
اعتقاد دارم آدمی تمام نشدنی در ورزش هستم، سعی می‌کنم همیشه در گود مسابقه و رقابت باشم، عاشق مدال گرفتن هستم و تلاشم این بوده که هر سال تعداد مدال‌هایم بیشتر شود.
برادران دیگرم نیز همگی ورزشکار هستند، من چه از طرف خانواده، چه خودم و چه اطرافیان و شاگردانم همیشه به‌نوعی درگیر رقابت‌های ورزشی بودم.
فارس: در مورد تحصیلات خود بفرمایید
حیدری: در حال حاضر مشغول تحصیل در مقطع کارشناسی در رشته تربیت بدنی هستم، به خاطر ورزش نتوانستم به تحصیل بپردازم به همین دلیل تصمیم گرفتم دوباره شروع کنم، امیدوارم بتوانم در درس هم همچون ورزش پیشرفت کنم.
فارس: وضعیت درآمدی خانواده شما چگونه بود، آیا خانواده شما متمول است و شما بچه پولدار به حساب می‌آمدید؟
حیدری: وارد هر خانواده‌ای که بشوی مشکلات خاص خودشان را دارند، مردم فکر می‌کردند ما بچه پولدار هستیم اما خانواده ما هم مثل بقیه مشکلات زیادی داشت.
پدر و مادرم اوایل چندان موافق ورزش ما نبودند اما کم‌کم که مدال گرفتیم و برادرم عناوینی کسب کرد نظرشان کمی تغییر کرد اما همیشه درگیر مشکلات مالی بودیم چون یک ورزشکار که در سطح قهرمانی ورزش می‌کند هزینه‌های بالایی دارد و خانواده من آنچنان پولدار نبود که بتواند از پس هزینه‌های ما بربیاید.
اوایل که من کشتی را شروع کردم تنها بودم و کسی در چهارمحال بختیاری نبود که کشتی بگیرد من مجبور بودم برای تمرین به شهرهای مختلف سفر کنم که هزینه‌های گزافی داشت ولی همیشه اعتقاد دارم کسی موفق می‌شود که عاشق کارش باشد من همیشه عاشق کشتی بودم و هنوز هستم همه به من می‌گویند کافی است اما من همچنان ادامه می‌دهم.
فارس: درباره مدال‌های خود بفرمایید
حیدری: قهرمان جوانان ایران بودم، در مسابقات انتخابی تیم ملی جوانان قهرمان شدم، بعد به خاطر تصادفی که کردم یک وقفه چند ساله بین ورزش کردن من افتاد و دو سال بعد از این حادثه نتوانستم مدالی کسب کنم ولی بعد از تمرین بسیار در مسابقات بزرگسالان کشور سوم شدم.
مسابقات کارگران کشور یک سطح از مسابقات تیم ملی پایین‌تر است پنج سال در این رقابت‌ها کشتی گرفتم و عناوین قهرمانی و نایب قهرمانی زیادی کسب کردم، در المپیاد کارگری ایران که سطح بالایی داشت قهرمان شدم.
در سال‌های 91 تا 93 در مسابقات OPEN کشوری سوم شدم، در سال 94 در رقابت‌های قهرمانی کشور گراپلین اعزامی به مسابقات جهانی ترکیه قهرمان ایران شدم.
سال گذشته در مسابقات قهرمانی کشور اعزامی به مسابقات روسیه اول شدم که به دلیل مشلات ارزی فدراسیون تیم را اعزام نکرد، امسال هم در مسابقات قهرمانی کشور اول شدم و در مسابقات جهانی کشتی در گرجستان 2019 توانستم قهرمان جهان شوم.
سال 95 و 96 توانستم نایب قهرمان کشور شوم، در مسابقات کشوری رده سنی 30 تا 40 سال چهار سال قهرمان شدم، سال 94 اعزامی به مسابقات جهانی یونان نفر پنجم شدم که به خاطر یک اتفاق به ناحقی به کشور میزبان نتیجه را واگذار کردم.
فارس: مسابقاتی که در پیش دارید چه مسابقاتی هستند و برنامه شما برای موفقیت در آن‌ها چیست؟
حیدری: مسابقات مهمی که در پیش است رقابت‌های کارگران انتخابی برای مسابقات جهانی یونان است، این رقابت‌ها برای من بسیار باارزش هستند، مسابقات انتخابی امسال برگزار می‌شود و تیم منتخب سال آینده به یونان اعزام می‌شود.
فارس: درخصوص شاگردان خود توضیح دهید.
حیدری: در حال حاضر شاگردهای زیادی دارم که در بحث حرفهای فعالیت می‌کنند، 20 نفر از شاگردانم ملی‌پوش‌اند که هم بومی چهارمحال و بختیاری و هم از خارج استان هستند.
شاگردانم ورزشکاران خوب و مستعدی هستند که امیدوارم در سال‌های آینده خبرهای خوبی از موفقیت‌های آن‌ها بشنویم.
من همه سعی‌ام این است تا هر آنچه در ورزش تجربه کرده‌ام در اختیار شاگردانم قرار دهم تا آن‌ها راهی که من به اشتباه رفتم و کسی نبود مرا حمایت کند یا راه را به من نشان دهد نروند.
فارس: منظورتان از اینکه می‌گویید اشتباه کردید چیست؟
حیدری: من در استان چهارمحال و بختیاری بزرگ شدم و در این استان ورزش کردم، استانی که مسؤولان آن هیچگونه کمک و حمایتی نمی‌کنند، وقتی یک ورزشکار به دستگاه‌های مربوطه همچون ورزش و جوانان برای تامین هزینه‌های ورزشی‌اش مراجعه می‌کند با یک جواب مواجه می‌شود و آن اینکه "اگر نمی‌توانی نرو" این بهترین حرفی است که به یک ورزشکار در سطح قهرمانی و ملی در این استان گفته می‌شود.
کمتر ورزشکار ملی داشتیم که بتواند به جایی برسد، مدیر شود یا سمتی دیگری بدست بیاورد تا بداند و درک کند ورزشکار ملی یعنی چی، یک ورزشکار در هر رشته‌ای که فعالیت می‌کند و ملی‌پوش می‌شود از بسیاری از داشته‌ها و خواسته‌هایش مثل خانواده، خوشی و حتی خودش گذشته تا به این مرحله رسیده است.
سال‌ها باید با همه چیز بجنگد، خوش شانس باشد که آسیب نبیند و...
تا به تیم ملی برسد من هم با همه اتفاقات، کم‌لطفی‌ها، مشکلات و...
جنگیدم تا به اینجا برسم اگرچه خیلی دیر به مدال‌هایی که حقم بود رسیدم.
در زمان‌هایی که تمرین می‌کردم اصلا حریف تمرینی نداشتم و سال‌های سال به‌عنوان تیم چهارمحال و بختیاری خودم به‌تنهایی به مسابقات می‌رفتم.
مجبور بودم برای تمرین به استان‌های دیگر مثل اصفهان، خوزستان، تهران و...
سفر کنم یادم است زمانی که در زمستان برای تمرین به استان اصفهان می‌رفتم چون خودرویی نبود تا با آن به شهرکرد برگردم مجبور بودم در دروازه شیراز در میدان بمانم و حتی همانجا بخوابم، من این مشکلات را پشت سر گذاشتم تا به اینجا رسیدم.
من کشتی را بلد نبودم ذره‌ذره آن را یاد گرفتم کسی نبود کشتی حرفهای را به من یاد بدهد، من چندین سال مقام‌های سوم تا پنجم کشور را کسب کردم اما کسی نبود مرا به اردو تیم ملی راهنمایی کند، فدراسیون کشتی چهارمحال و بختیاری را نمی‌شناخت الان شرایط خیلی بهتر شده است.
من حتی کشتی را اشتباه یاد گرفتم تمرین‌های اشتباه، وزن کم کردن‌های اشتباه، رژیم‌های اشتباه، غذاخوردن‌های اشتباه، مصرف مکمل‌های اشتباه و...
با همه این اشتباه‌ها من به اینجا رسیدم.
اگر یک ورزشکار علاقه‌مند به کشتی پیش من بیاید نمی‌گذارم هیچ کدام از این اشتباهات را مرتکب شود.
فارس: کشتی در ایران دو بعد پهلوانی و قهرمانی دارد، نظر شما در این دو مورد چیست و یک ورزشکار چه باید بکند تا در گود پهلوانی بماند.
حیدری: قهرمانی شاید برای یک ورزشکار یکبار اتفاق بیفتد، خیلی‌ها قهرمان می‌شوند و شدند، قهرمان ماندن کار سختی است چون واقعا شرایط سختی برای ورزشکار پیش می‌آورد، ورزشکار قهرمان باید فکرش، غذایش، مهمانی‌اش و...
قهرمانی باشد.
اینها همه به کنار، هر قهرمانی نمی‌تواند پهلوان باشد، برخی‌ها مدال که می‌گیرند فکر می‌کنند که کار همین جا تمام شد در صورتی که نمی‌دانند دست بالای دست بسیار است امروز آن‌ها قهرمانند فردا عده‌ای دیگر، قهرمانان بزرگی آمدند و رفتند که دیگر جایگاهی ندارند و حتی به چشم هم نمی‌آیند، اما پهلوانی یعنی یک قهرمان ماندگار شود و به مردمش خدمت کند.
پهلوانی یعنی بتوانی مردم را برای خودت نگه داری چون خوب و بد بودن هر کسی را مردم می‌سنجند و مشخص می‌کنند.
برای پهلوان شدن باید خالصانه به مردم خدمت کنی این کار به یکباره به دست نمی‌آید باید سال‌های سال در بین مردم خوب زندگی کنی تا تو را به‌عنوان یک پهلوان بپذیرند.
بحث پهلوانی پیچیده‌تر از آن است که من بتوانم درباره آن حرف بزنم اما به نظر من همین که بتوانی برای مردم خدمت کنی و مردم از تو راضی باشند پهلوانی است.
فارس: برنامه شما برای آینده و زندگی ورزشی‌تان چیست؟
حیدری: من و همسرم هر دو ورزشکار هستیم و ورزشکاران زیادی در اطرافمان وجود دارد، من نام مربی را چندان دوست ندارم اما کار اصلی ما کمک به جوانانی است که به ورزش علاقه دارند.
زمانی بعد از کسب مقام قهرمانی کشور رئیس تربیت بدنی، فرماندار وقت و چند مسؤول استانی دیگر از من برای تجلیل دعوت کردند، یکی از مسؤولان حاضر در این برنامه به من گفت: "شغلت چیست؟"
وقتی یک ورزشکار در سطح ملی فعالیت می‌کند همه چیزش را باید برای قهرمانی فدا کند اگر من می‌توانستم کار کنم دیگر نمی‌توانستم مسابقه بدهم و قهرمان شوم همان جا بود که به حال خودم افسوس خوردم که چرا یک مدیر سطح اول یک استان باید به یک ورزشکار بگوید شغلت چیست؟
مگر ورزش برای تو نان دارد؟
از همان جا بود که تصمیم گرفتم ورزش بشود کار من، خداروشکر این اتفاق افتاد، در حال حاضر من در باشگاه تدریس می‌کنم، شاگردان خوبی دارم و در زمینه‌های اصلاحی، کاهش و افزایش وزن و قهرمانی کار می‌کنم و بسیار راضی هستم.
همسرم هم به همین شکل در باشگاه به جوانان علاقه‌مند به ورزش کمک می‌کند واقعا به همسرم خسته نباشید می‌گویم کار سختی داریم اما این چیزی است که خودمان انتخاب کردیم.
فارس: نظرتان درباره کشتی استان و آینده آن چیست؟
حیدری: چهارمحال و بختیاری پتانسیل خوبی درزمینه ورزش دارد.
ورزشکاری که قهرمان می‌شود و راه قهرمانی را در پیش می‌گیرد خودش باید بخواهد، باخت جزیی از ورزش است اما در این راه شکست‌های دیگری نیز وجود دارد که ورزشکار را ناامید می‌کند مثل بی‌توجهی مسؤولان یا بی‌توجهی دوستان و مربیان بعد از باخت‌ها یا اعزام نشدن‌ها، دعوت نشدن‌ها و...
همه اینها روحیه یک ورزشکار را خراب می‌کند اما استقامت در ورزش حرف اول را می‌زند.
باید ورزشکار را بعد از باخت نگه داریم و نگذاریم سرمایه چند سال کار برود.
چهارمحال و بختیاری پتانسیل خوبی در ورزش دارد و ورزشکاران و مربیان خوبی در رشته‌های مختلف دارد اما متاسفانه این ظرفیت‌ها در حال رفتن هستند بزرگ‌ترین قهرمانان این استان و کشور در حال رفتن به کشورهای دیگر هستند اما گوش شنوایی وجود ندارد.
فارس: از خاطرات خوب و بدی که در ورزش داشتید برای ما بگویید
حیدری: خاطرات خوب و بد در ورزش زیاد است، یکی از خاطرات بد من مربوط به زمانی است که من تصادف کردم، سال اول بود که ملی‌پوش شده بودم و چه ذوق و شوقی هم داشتم، اعزام بودم به مسابقات جوانان آسیایی، برگشتم شهرکرد تا انرژی بگیرم و دوباره به اردو برگردم که یک تصادف سخت کردم.
شرایط بدی داشتم چند جای بدنم شکسته بود، روده و کبدم دچار پارگی شده بود و مشکلات دیگر، چند روزی بی‌هوش بودم وقتی به هوش آمدم تیم به مسابقات اعزام شده بود عمل‌های جراحی زیادی انجام دادم و یک سالی نتوانستم کشتی بگیرم سال بعد هم پزشکان اجازه ندادند ورزش کنم، خانواده هم حساس شده بودند و اجازه نمی‌دادند تمرین کنم این یکی از بدترین خاطرات زندگی من است که هنوز بعد از گذشت 16 سال نتوانستم آن را فراموش کنم و برایم زنده است، این اعزام می‌توانست شروعی برای مدال‌آوری من باشد که نشد.
خاطرت خوب هم همه مدال‌هایی است که کسب کردم، هیچ چیز باارزش‌تر از سکوی اول نیست، در مسابقات قهرمانی جهان زمانی که برای کسب مدال طلا روی سکو رفتم یکی از قشنگ‌ترین لحظه‌های عمر من بود، وقتی سرود جمهوری اسلامی پخش می‌شود یک صحنه بسیار خاص است که امیدوارم دوباره تکرار شود.
فارس: نظرتان درباره حضور ورزشکاران حرفهای و نام‌آور در فعالیت‌های سیاسی، شوراهای شهر و...
چیست؟
حیدری: وقتی یک ورزشکار به مدال جهانی و المپیک می‌رسد شک نکنید می‌تواند در هر کاری موفق باشد، در قانون ورزش حرفهای تنها یک درصد از ورزشکاران موفق می‌شوند.
ورزشکارانی که وارد سیاست یا کارهای دولتی می‌شوند به دلیل نبودن کار است و گرنه چرا باید فردی که پرافتخارترین ورزشکار ایران است وارد سیاست شود، این فرد باید وارد وزارت ورزش شود، کارشناس ورزش شود، این فرد باید دست‌اندرکار ورزش باشد نه اینکه فردی وزیر ورزش شود که تاکنون یک دو 100 متر هم نرفته باشد، تا بداند رژیم چیست، وزن کم کردن چگونه است، هزینه مکمل چقدر بالاست و...
در حال حاضر مهندس عمران وارد بحث ورزش شده است، ورزشکار وارد سیاست شده است و...
این درست نیست.
ورزشکارانی که وارد سیاست یا کارهای دولتی می‌شوند به دلیل نبودن کار است و گرنه چرا باید فردی که پرافتخارترین ورزشکار ایران است وارد سیاست شود، این فرد باید وارد وزارت ورزش شود، کارشناس ورزش شود، این فرد باید دست‌اندرکار ورزش باشد نه اینکه فردی وزیر ورزش شود که تاکنون یک دو 100 متر هم نرفته باشد، تا بداند رژیم چیست، وزن کم کردن چگونه است، هزینه مکمل چقدر بالاست و...
فارس: یک قهرمان ملی کشتی رابطه‌اش با مادرش چگونه است؟
حیدری: مادر سلطان زندگی هر کسی است، دور بودن از مادر و دلتنگی برایش بسیار سخت است، انسان به هر جایی که برسد و اگر بزرگ‌ترین انسان به‌لحاظ مقام هم باشد دربرابر مادر خاکی بیش نیست و این یک واقعیت است.
شده در برابر مادرم عصبانی شوم اما جرات اینکه بخواهم صدایم را بلند کنم نداشتم.
بزرگ‌ترین گناه دنیاست که به کسی که تورا به وجود آورده بی‌احترامی کنی، بی‌شک دعای مادر بدرقه راه همه ورزشکاران موفق بوده است من هم از این زمره خارج نیستم و تا آخرین روز عمرم دست‌بوس مادرم هستم.
فارس: و نکته آخر
حیدری: تشکر می‌کنم از خبرگزاری فارس که به من اجازه داد بخشی از حرف‌هایم را بزنم و امیدوارم این حرفهای من تلنگری باشند برای عده‌ای تا بدانند وظیفه‌شان چیست.
ما اگر به وظیفه خود عمل کنیم موفق خواهیم بود اما بسیاری از زیر مسؤولیت خود فرار می‌کنند.
می‌گویند فلان مدیر راندمان کاری خوبی دارد و خطا نکرده این مدیر ریسکی نکرده که خطا کند ریسک کردن شاخه‌ای از موفقیت است امیدوارم مدیران جرات ریسک کردن را داشته باشند تا موفقیت‌های بزرگ‌تری کسب کنند.
چهارمحال و بختیاری استان کوچکی است و می‌تواند موفق باشد راحت می‌توان استان کوچکی مثل این استان را به سرانجام رساند اگر بخواهیم.
در این استان صنایع فولاد داریم پس چرا نباید تیم داشته باشد مگر ذوب آهن اصفهان نیست تیم‌داری می‌کند چرا مسؤولان استانی از شرکت‌های بزرگ نمی‌خواهند تیم‌داری کنند.
نمایندگان مجلس این استان قبل از نماینده شدن و حالا که دوباره سال انتخابات است شعارهای زیبایی می‌دهند اما وقتی به مجلس می‌روند نه جواب تلفن می‌دهند و نه جواب پیام.
مگر چند ورزشکار در چهارمحال و بختیاری داریم، ورزشکاران ملی استان که به اندازه انگشت‌های دست هم نیستند.
شماهایی که در زمره اصحاب رسانه هستید اگر ورزشکاران را یاد نکنید چگونه قرار است مردم ما را بشناسند.
خود من چند جایی رفتم مردم گوش‌هایم که شکسته است را می‌بینند از من که قهرمان کشتی این استان هستم سراغ ورزشکار دیگری را می‌گیرند و من را نمی‌شناسند خودم باید خودم را معرفی کنم، این کار من نیست این ضعف استان است.
مشکلات هست، مسؤولان هم می‌دانند اما می‌ترسند که آن‌ها را بیان کنند، ترس ضعف است و آدم ترسو جایی ندارد.
گفت‌وگو از سمیه نظری‌زاده
انتهای پیام/68020/م
