با «طالب نعمت پور»، کشتی‌گیر ایرانی که قرعه بد را به تصمیم ارزشی گره زد

به گزارش خبرگزاری فارس، طالب نعمت پور، دارنده چندین مدال طلای قهرمانی کشتی آسیا و جهانی متولد سال 1363 است.
زندگی این کشتی‌گیر جوان ایرانی فراز و فرودهای بسیاری دارد؛ اقبال و بداقبالی شانه به شانه هم.
اما همه‌اش این نیست؛ تصمیمی که او به آن می‌گوید «ارزشی و آرمانی» جوانمردی و فتوت این کشتی‌گیر را در ذهن مردم ثبت کرد؛ نعمت پور سال 2010 در مسابقات جهانی روسیه درست وقتی از او به عنوان بخت مسلّم طلا یاد می‌کردند، به تبعیت از مواضع کشورمان حاضر نشد مقابل حریف اسرائیلی کشتی بگیرد.
تصمیمی به معنای به رسمیت نشناختن رژیم غاصب صهیونیستی.
او سال 2013 در مسابقات جهانی بوداپست مجارستان، خوش درخشید و طلایی شد و ثابت کرد در مسابقات 2010 هم از نظر فنی چیزی برای قهرمانی کم نداشت.
سال 2014 اما یک ماجرا که او از آن به عنوان «اشتباه» و «اعتماد نابجا» یاد می‌کند، سرنوشت کشتی‌گیر دلاور ایرانی را تغییر داد.
متاسفانه تست دوپینگ او مثبت اعلام و موجب محرومیت او از دنیای کشتی به عنوان ورزشکار شد.
او در نامه خداحافظی خود از کشتی در خط پایانی نامه، خود را «فرزند کوچک ایران زمین» عنوان کرد.
درست هم می‌گفت؛ کدام ایرانی است که کار بزرگ نعمت پور و کشتی‌های جانانه این فرزند خلف ایران‌زمین را فراموش کند؟!
کسب طلا در فینال تمام ایرانی
وقتی نعمت پور روی تشک کشتی با حریفان برای رقابت ورزشی دست به گریبان می‌شد، واژه «جوان برومند ایرانی» و «لر جنگنده» واژه‌های آشنایی بود که در ذهن مردم در کنار نام نعمت پور نقش می‌بست.
او یکی از امیدهای قطعی برای درخشش‌های طلایی بیشتر در کشتی ایران بود اما حذف همیشگی‌اش از کشتی ، شوک بزرگی برای او و جامعه کشتی کشور بود.
وقتی برای گفت و گو با او تماس می‌گیرم از کمتر یاد شدن در 10 سال گذشته توسط مسئولان و رسانه‌ها می‌گوید.
بعد با حوصله سئوال‌ها را پاسخ می‌دهد.
یکی از رقابت‌های کشتی به یاد ماندنی نعمت پور در فینال چهل و چهارمین مسابقات جهانی 2013 به میزبانی کشور مجارستان رقم خورد.
رقابتی که فیلا آن را فینال «تمام ایرانی» عنوان کرد.
این مربوط به زمانی بود که نعمت پور در وزن 84 کیلوگرم مقابل «سامان طهماسبی» ورزشکار سابق ایران قرار گرفت(طهماسبی کشتی‌گیر سابق ایران بود که به دلایلی که برخی رسانه‌های وقت آن را ندیدن امید برای ملی‌پوش شدنش در ایران در همان وزن و مشکلات شدید مالی مطرح کردند به کشتی کشور جمهوری آذربایجان پیوست.) برخی رسانه‌ها که از سابقه کشتی این دو ورزشکار خبر داشتند، بُرد مسلّم نعمت پور را در رسانه‌های خود، طور دیگری جلوه دادند؛ اینکه طهماسبی به دلیل آشنایی که در گذشته با نعمت پور داشته با تمام توان خود کشتی نگرفته و تعمداً نتایج بازی و برد را واگذار کرده است!
کارشناسان حرفه‌ای و منصف کشتی ایران و جهان اما با تحلیل فنی این رقابت و مهم‌تر از همه نتیجه برد 5 بر 3 نعمت پور در برابر طهماسبی این برد را رقابتی کاملاً واقعی اعلام کردند.
اما تحلیل نعمت پور از این ماجرا هم جالب است که در گفتگو با ما مطرح می‌کند: «ما دست کم 5 بار در مسابقات جهانی روبه‌روی هم قرار گرفتیم.
کشتی او را می‌شناختم.
آن روز در مسابقات جهانی روسیه با تمام توان کشتی گرفت.
بدون شک هر ورزشکاری در عرصه بین‌المللی تمام تلاش خود را بکار می‌بندد تا برد را از آن خود کند و مدال خوش‌رنگ‌تری به خانه؛ کشورش ببرد.»
خاطره خوش 2003
سال 2003 برای نعمت پور با خاطره خوش از یک رقابت ورزشی و کل کلی دوستانه، ثبت شده است: «در جام تختی 2003 سنندج یکی از دوستانمان به من گفت طالب، تو جوانی و حالا حالاها فرصت داری.
سنی از من گذشته، بگذار ببرم.
گفتم که بعد از بازی باید دوبنده‌ات را به من بدهی، قبول نکرد.
خندیدیم و گفتم بعد از ظهر خودم می‌برمت!
3، یک در نتایج پیش افتادم.
اواخر کشتی بود دوباره با همان لحن گفت: بباز پسر، بگذار من ببرم.
داور متوجه صحبت کردن و شوخی‌مان شد اما همچنان کشتی می‌گرفتیم.
دوستان دیگرمان که دور تشک بودند از ماجرا خبر داشتند و می‌خندیدند.
آن روز با تمام توان، کشتی گرفتم و برنده شدم.
کاری که هر ورزشکار حرفه‌ای باید انجام می‌داد.»
درست در اولین قرعه!
ایران در رقابت‌های جهانی کشتی سال 2010 روسیه، 2 مدال طلا کسب کرد که انتظار می‌رفت نعمت پور هم طلا کسب کند.
ماجرا اما در همان مرحله وزن‌کشی جور دیگری رقم خورد.
طبق جدول قرعه‌کشی، اولین مسابقه و رقابت نعمت پور در برابر نماینده ورزشی رژیم غاصب صهیونیست بود.
طبق مواضع جمهوری اسلامی ایران مبنی‌بر به رسمیت نشناختن این رژیم غاصب، نعمت پور حاضر به شرکت در این مسابقه نشد.
او می‌گوید: «تا عصر همان روز به دلیل دل درد شدید در بیمارستان بودم و صحبت از احتمال «آپاندیسیت» بود.
وقتی جدول و قرعه‌ها اعلام شد، واقعاً ناراحت بودم که نمی‌توانم در مسابقات جهانی که برای رسیدن به آن سختی‌های بسیاری کشیده بودم، کشتی بگیرم حتی یک کشتی!
مسابقات جهانی سال 2009 را به دلیل جراحی از دست داده و به برد 2010 چشم دوخته بودم.
مربی هم بارها از من به عنوان «شانس طلا» یاد کرد.
قرعه‌ها طبق یک برنامه نرم‌افزاری انجام و اعلام شد.
تا مدت‌ها به این فکر می‌کردم که احتمال شیطنت در این قرعه‌کشی وجود داشته؛ اینکه من دقیقاً در اولین کشتی باید روبه‌روی چنین رقیبی قرار می‌گرفتم.
نماینده وزن پنجم کشور بودم.
اگر قرعه طوری نبود که در اولین رقابت مقابل ورشکار اسرائیلی قرار نمی‌گرفتم، مدال‌هایی که کسب می‌کردم می‌توانست در رتبه نهایی تیم‌ملی کشور اثر بگذارد.» حرف‌هایش کاملاً با تحلیل‌های ورزشی رسانه‌های روز مطابقت دارد با اعلام جدول فیلا اما این فرصت از کشتی ایران سلب شد با این حال نعمت پور تصمیمی ارزشمند گرفت و در تاریخ کشتی ما ثبت شد.
2010 سال آرمانی کشتی من
کشتی‌گیر رژیم غاصب صهیونیست در این رقابت‌ها چه نتایجی را از آنِ خود کرد را هم می‌توان از میان صحبت‌های نعمت پور متوجه شد: «سال 2010 در آن رقابت جهانی، کشتی‌گیر اسرائیلی مقابل کشتی‌گیر روس شکست خورد.» نعمت پور از اهمیت کاری که انجام داده و تصمیمی که گرفته به عنوان کاری «ارزشی» یاد می‌کند و گله‌ای که دارد را هم مطرح: «بعدازآن مسابقات بسیاری از مسئولان پیام تبریک و تحسین داشتند اما در این 10 سال کمتر کسی پیگیر ما بوده است.
حرفم، بحث تشکر نیست؛ دفاع از آرمان است.
مسئولان باید این تصمیم و اتفاق را آنچنان که هست، مهم جلوه دهند.
برخوردها و تبریک‌ها نباید مقطعی باشد.
این، کمک می‌کند نسل‌های مختلف ورزش هم ثابت‌قدم عمل کنند.» او درباره نظرات و مواضع فدراسیون‌های بین‌المللی که می‌گویند ایران باید تابع قوانین ورزش جهانی باشد و نباید از رقابت با ورزشکاران رژیم غاصب اسرائیلی خودداری کند، می‌گوید: «سال 2010 یکی از آرمانی‌ترین شرایط آمادگی جسمی و روحی را داشتم.
تازه از مسابقات آسیایی با مدال طلا برگشته بودم.
در مسابقات جهانی همان سال و تصمیم برای رقابت نکردن با نماینده رژیم اشغال‌گر اسرائیل، هیچ فشاری از سوی فدراسیون و نهادهای ورزشی روی من نبود.
به خاطر اعتقاد شخصی و ملی که داشتم، کشتی نگرفتم.»
از خون این جوان بگذرید
کشتی‌گیر کشورمان مدال طلا کم نداشته اما شاید بتوان طلایی‌ترین نقطه کارنامه نعمت پور را میانجی‌گری‌اش برای جلوگیری از قصاص یک جوان دانست: «سال 1392 یا 1393 بود.
چند روز قبل از اردوی رسمی تیم ملی کشور از یک شماره ناشناس چندبار با تلفن همراهم تماس گرفته شد.
از زندان بود.
خودش را معرفی کرد و آشناییت داد؛ همکلاسی‌ام در پایه چهارم ابتدایی بود.
ظاهراً در یک درگیری مرتکب قتل ناخواسته شده‌بود.
از من خواست برایش حلالیت و رضایت بگیرم.
گفت حتی اگر نتوانم رضایت بگیرم این کارم در ذهنش می‌ماند.
برای آرامش او هم که شده همان شب از مربی اجازه گرفتیم و همراه حمیدرضا سوریان، بابک اسدی و غلامرضا محمدی راهی شدیم.
لطف خدا همراهمان بود و توانستیم رضایت بگیریم.» قصد یک مقایسه می‌کنم؛ پاسخ جالبی می‌دهد وقتی می‌پرسم اگر مدال‌های طلای ورزشی‌اش را بگذارند یک کفه ترازو و دوندگی و تلاشش برای عفو آن جوان را در کفه‌ای دیگر، می‌گوید: «هر دو کفه به یک اندازه برایم سنگین است.
مدال‌ها برای خودم، خانواده و ملت عزیزمان شعف و افتخار آورد اما آن لغو قصاص و عفو، آرامش زیادی به زندگی‌ام آورد.» از احوال آن جوان بی‌خبر نیست: «گاهی تماس می‌گیرد.
جوان باهوشی بود، شکرخدا ادامه تحصیل داده و به مدارج خوبی هم رسیده است.
آن ماجرای ناخوشایند واقعاً یک اتفاق تلخ بود و تعمد قبلی نداشته است.
من که کاری نکردم باید ممنون خانواده مقتول بود که سنگ‌تمام گذاشتند با گذشتی که داشتند.
روی همراهان ورزشکارم را زمین نینداختند.
کار بزرگ را آن‌ها انجام داده‌اند که قلباً رضایت دادند تا آن جوان از زندگی محروم نشود و مسیر زندگی را پیدا کند.»
کشتی‌گیری از 26 کیلویی
طالب نعمت پور کشتی‌گیر طلایی لرستان و اصالتاً اهل کوهدشت ساکن تهران است اما خانواده پدری‌اش همچنان در همان شهرستان زندگی می‌کنند.
علاقمندان دوآتشه کشتی احتمالاً هنوز مصاحبه تلویزیونی مادرش همزمان با حضور او در مسابقات جهانی 2013 را به یاد دارند که می‌گفت: «به نیت پیروزی پسرم در این مسابقات به پابوس امام هشتم رفتم و خواستم کمکش کند.» آن شب وقتی دست نعمت پور به نشانه برد بالا رفت و پرچم کشورمان به عنوان قهرمان این مسابقات به اهتزاز درآمد، شبِ خوش کوهدشتی‌ها و ملت ایران رقم خورد.
نعمت‌پورها، دستی بر آتش کشتی دارند و طالب نعمت پور می‌گوید: «آخرین نفر از اعضای خانواده بودم که دوبنده‌پوش شدم.
مشوقم خانواده‌ام بودند.» برای کشتی‌گیرها زمان جور دیگری رقم‌می‌خورد.
خاطرات را بیشتر با وزن مرور می‌کنند تا سال و ماه مثل نعمت پور که وقتی قرار است از اولین تجربه جدی کشتی گرفتن عمرش بگوید، می‌گوید: «خوب یادم هست، 26 کیلو بودم با پسرعمویم رفتیم کشتی و با همسن و سال‌هایم مسابقه دادم.
بچه ته‌تغاری خانوده بودم و همیشه مورد حمایت.
هم حواسشان به درسم بود هم ورزش اما خودم متوجه می‌شدم که در ورزش آینده بیشتری برایم می‌دیدند.»
خانه ساده، باصفا و مهمان‌پذیر
ورزش ورزشکار محصول همت خودش و دلسوزی مربی است اما مرامش را باید از زمانی دورتر از دامن خانواده جست‌وجو کرد.
نعمت پور از خانواده ساده‌زیست و باصفایش می‌گوید: «مادرم زن بساز و قانعی است.
تا به این سن رسیده‌ام یک‌بار هم از او نشنیده‌ام که زندگی خودش را با دیگران مقایسه کند.
آن‌قدر که به اعتقادات ما کار داشت به هیچ‌چیز دیگری کار نداشت.» حرف‌های کشتی‌گیر نامی کشور را که می‌شنوی، خواه‌ناخواه مادری در ذهنت مجسم می‌شود که اگر با چشم‌های او به دنیا نگاه کنی، فقیر ازنظرت کسی است که محبت خدا در دل و خانه‌اش جایی نداشته باشد.
پسر خانواده نعمت پور درباره پدر می‌گوید: «جمله کم باشد اما حلال باشد، جمله معروف پدرم است.
خانه پدری باصفا و دوست‌داشتنی‌ای داریم.
ساده و تمیز که به‌جای تزئینات اضافی دست و پاگیر همیشه برای مهمان ناخوانده سهم غذا و سفره‌ای باز است روی خوش پدر و مادرم بهترین استقبال برای مهمان‌هاست.
در خانه ما کسی غریبی نمی‌کند.»
شانس‌های المپیک توکیو، کم نیست
نعمت پور اگرچه خود از شرکت در رقابت کشتی محروم شده اما حالا مربی نوجوانان و جوانان علاقه‌مند به کشتی است.
4 سال تجربه مربی‌گری تیم «بیمه رازی» و بعدازآن «ایران مال» را دارد.
نظر و نگاهش به آینده کشتی ایران را این‌طور مطرح می‌کند: «خوشبختانه فدراسیون کشتی آینده امیدوارکننده و موفقی دارد به نظرم بین نسل جدید و رده سنی 18 تا 19 سال و 24 تا 25 سال، چهره‌های مستعدی برای قهرمانی در عرصه تیم امید و بزرگ‌سالان کشور وجود دارد.
استعدادهایی که اگر به‌موقع و درست روی آن‌ها کار شود، می‌توانند حضور درخشان و افتخارآفرینی در المپیک «توکیو» برای ایران رقم بزنند.» از نعمت پور سؤالی می‌پرسم درباره یکی از مهم‌ترین تصمیم‌هایی که برای زندگی‌اش گرفته: «اگر به سال 2010 برگردید همان تصمیم را می‌گیرید یا با رقیب اسرائیلی مبارزه می‌کنید؟» بی مکث و آنی پاسخ می‌دهد: «اگر به سال 2010 برگردم، اشتباه سال 2014 را تکرار نمی‌کنم.» سؤال را تکرار می‌کنم و دوباره همان پاسخ.
توضیح می‌دهد: «سال 2014، اشتباه من؛ اعتماد نابجای من به یک فرد که به قول بچه‌های تیم ملی آدم علیه‌السلامی نبود و مصرف قرصی که به من داده بود، باعث شد یک‌عمر زحمت من در کشتی حیف شود.
از همان اولین کشتی جدی عمرم وقتی 26 کیلو بودم تا همان 2014.» و ادامه می‌دهد: «تصمیم سال 2010 تصمیم درستی بود.»
انتهای پیام/