صدای خوش تولید از زیرزمین خانه اجاره‌ای/ تکیه بر دست‌های پرتوان معصومه

معصوم است؛ نگاهش آرام و مهربان، از نداری‌ها می‌گوید و بیماری‌ که ستون زندگی‌اش را خم کرده است، در گوشه‌ای از شهر خمین دختری است که به جای تکیه بر پدر، خود تکیه‌گاه 5 نفر از اعضای خانواده شده است.
به‌گزارش خبرگزاری فارس از خمین، در گوشه‌ای از شهر در زیرزمینِ خانه‌ای استیجاری صدای خوش تولید به گوش می‌رسد، دختری جوان با دستانی زنانه اما همتی مردانه، برای حمایت از خانواده مشغول دوخت‌ودوز است.
خود را معصومه صحرایی معرفی می‌کند و از روزهای تلخ و شیرین 12 سالی که مشغول کار خیاطی است، می‌گوید معصوم است؛ نگاهش آرام و مهربان، از نداری‌ها می‌گوید و بیماری‌ که ستون زندگی‌اش را خم کرده است، در گوشه‌ای از شهر خمین دختری است که به جای تکیه بر پدر، خود تکیه‌گاه 5 نفر از اعضای خانواده شده است.
فارس: چند سال است کار خیاطی می‌کنید و خیاطی را از کجا آموختید؟
صحرایی: پس از اخذ دیپلم و تنها زمانی که 17-18 سال بیشتر نداشتم، خیاطی را در کلاس آموزشی که کمیته امداد برگزار کرده بود یاد گرفتم، شرایط زندگی سختی داشتیم، نیاز به کار داشتم پدرم بیمار بود و هزینه‌های درمانی بالایی داشت، مستاجر بودیم و باید علاوه بر کرایه خانه هزینه‌های درمان پدر را هم پرداخت می‌کردیم.
پس از اخذ دیپلم برای کار جاهای مختلفی سر زدم مدتی گذشت تا اینکه در تولیدی یکی از اقوام مشغول به خیاطی شدم.
چند سالی در تولیدی کار کردم، درآمد پایینی داشت، این فکر که برای خودم مغازه‌ای بزنم مدت‌ها بود فکر و ذهنم را به خود مشغول کرده بود، نه سرمایه‌ای داشتم و نه جا و مکانی، تا اینکه از طریق یکی از همکاران متوجه شدم کمیته امداد برای ایجاد کسب و کار تسهیلات پرداخت می‌کند.
تصمیم را گرفته بودم، سال 96 با مراجعه به کمیته امداد درخواست تسهیلات دادم، 15 میلیون تومان وام از کمیته امداد دریافت کردم، با آن 3 چرخ ( راسته‌دوز و دکمه‌زن) خریداری کردم، اما پول کافی برای خریداری دیگر وسایل مورد نیاز نداشتم، به‌خاطر همین اتو و میز اتو را از یکی از آشنایان قرض کردم تا بتوانم کارم را شروع کنم.
فارس: مکان و فضای مورد نیاز کار خیاطی را چگونه فراهم کردید؟
صحرایی: کارگاه را در زیرزمین خانه‌ای که اجاره کرده بودیم، برپا کردم، پدرم پیر و سخت بیمار بود، چندسالی بود که هزینه زندگی را برادر و مادرم برعهده داشتند، مادر در منزل قالی‌بافی و کار درخانه انجام می‌داد اما کم کم مریض شد و به بیماری سرطان استخوان مبتلا شد، درآمدی نداشتیم، هزینه‌های درمان پدر از یک سو و مادر از سوی دیگر زندگی را سخت و طاقت‌فرسا کرده بود.
به هر مشقتی بود کارگاه را راه‌اندازی کردم برادرم که در تهران کارگری می‌کرد و کمک خرج خانواده بود، یک سال پس از راه‌اندازی کارگاه به خمین آمد تا همراه من و خواهر کوچکترم در تولیدی کمک حال ما باشد، یک کارآموز نیز به همراه ما در این کارگاه مشغول خیاطی است.
کم کم کارمان رونق گرفت، کار را توسعه دادیم، بعد از دوختن لباس‌ها و رضایت مشتری مغازه‌ای برای فروش لباس‌ها ایجاد کردم، یک خواهر بزرگتر دارم که در مغازه در حال فروشندگی است، روزگار خوب است و همین که در کنار خانواده هستم راضی‌ام.
فارس: در ماه چه تعداد لباس می‌دوزید؟
صحرایی: در کارگاه مانتودوزی می‌کنیم، نه این که همه تولیدات برای خودمان باشد خیر، مدل و طرح مانتو از تهران می‌آید و در ما کارگاه آن را برش زده و می‌دوزیم، برای مغازه خودمان هم تولید داریم اما زیاد نیست، در ماه تقریبا 200 مانتو تولید می‌کنیم.
فارس: درآمد کار خیاطی کفاف هزینه‌های زندگی را می‌دهد؟
صحرایی: درآمد ما نیز تقریبا 3 میلیون تومان است، در کنار کارگاه مغازه لباس‌فروشی نیز هست که خارج از اجاره‌بهاری 2.5 میلیون تومانی آن تقریبا 2 میلیون تومان نیز از آن برایمان می‌ماند.
در این مدت باتوجه به هزینه درمان بالای مادر و مخارج زندگی و اجاره‌بهای منزل موفق نشدیم پس‌اندازی برای توسعه و گسترش کارگاه داشته باشیم.
هزینه‌ها و قیمت‌ها چندبرابر شده، علاوه بر افزایش قیمت پارچه و خرج کار، در گذشته چرخ راسته‌دوز را یک میلیون تومان خریداری کردم، اما هم‌اکنون قیمت آن 3.5 میلیون تومان و قیمت چرخ سردوز 5 میلیون تومان است، درخواست وام 40 تا 50 میلیون تومانی را به کمیته‌امداد داده‌ایم.
انشالله با دریافت این وام می‌توانیم چند چرخ خیاطی به کارگاه اضافه کنیم و حداقل می‌توانیم 5 نفر مثل خودمان را بر سرکار بیاوریم.
در گذشته به خاطر بیماری سخت مادر و ناتوایی پدر زیر پوشش کمیته امداد بودیم، اما با کاری که دارم توانستم اعضای خانواده را مشغول کار کرده و برای خودمان درآمدزایی کنیم، ضمن اینکه بخشی از هزینه‌های درمان مادر را نیز تامین می‌کنم.
فارس: چه پیامی برای جوانان دارید؟
صحرایی: نباید در زندگی تسلیم مشکلات شد، باید کار را از جایی شروع کرد، قطعا با همت، تلاش و پشتکار می‌توان موفق شد، باید پرتلاش و پرتوان باشیم تا بتوانیم زندگی خود را بسازیم.
بسیار‌ هستند افرادی که در گوشه‌گوشه این سرزمین با حداقل امکانات اما اداره‌ای پولادی دست به تولید زده‌اند، افرادی که هرچند کم تلاش کرده‌اند با اقدام خود در راستای توسعه و رونق اقتصادی کشور گام بردارند، امید است در این مسیر تنها نباشند و به سبب مشکلاتی هرچند کوچک از ادامه مسیر خود بازنمانند.
انتهای پیام/و