مجسمه «رئیس‌علی دلواری» را در پاستور نصب کنید
بوشهر - مجسمه رئیس‌علی را در پاستور نصب کنید تا کم‌حافظه‌ها اندکی درس بگیرند و یادشان بیاید که دستمان خالی نبوده و نیست، تا بدانند که بیشه ایران خالی از شیر نیست.
خبرگزاری مهر، گروه استان‌ها، ابراهیم رضایی*: در ادبیات سیاسی رسانه‌ای کشور، «پاستور» به معنای مدیریت قوه مجریه یا ریاست جمهوری به کار برده می‌شود.
این کاربرد به دلیل این است که نهاد ریاست جمهوری در خیابان پاستور تهران و در نزدیکی میدانی به همین نام قرار دارد.
اگرچه برخی دولتمردان اوقات خود را در کاخ‌های سعدآباد می‌گذرانند اما بازهم «پاستور» بر معنای قبلی پابرجاست.
این روزها و این ماه‌ها که «سازش» واژه محبوب برخی سیاسیونی شده که برای آشتی با شیطان بزرگ له‌له می‌زنند، نصب مجسمه رئیس‌علی دلواری در میدان پاستور امری ضروری به نظر می‌رسد.
رئیس‌علی دلواری سردار مبارزه با استعمار و استکبار بود که روزگاری با کمترین تجهیزات در مقابل جبهه پرطمطراق بریتانیای کبیر ایستاد، نه از تجهیزاتشان ترسید و نه از تعداد زیاد سربازان هندی و انگلیسی هراسید.
این روزها سخت نیازمند رئیس‌علی‌ها هستیم.
در روزگاری که غرب‌زده‌ها کِیف می‌کنند که با ظالمی که بیشترین جنایت‌ها را علیه ایران‌زمین روا داشته، عکس یادگاری می‌گیرند و دستِ دوستی می‌دهند، نیازمند رئیس‌علی هستیم تا ضرب شستی به قلدرهای وحشی منطقه نشان دهد و در عمل ثابت کند که «هیچ‌گاه یک ایرانی را تهدید نکنید».
مجسمه رئیس‌علی را در پاستور نصب کنید تا کم‌حافظه‌ها اندکی درس بگیرند و یادشان بیاید که دستمان خالی نبوده و نیست، تا بدانند که بیشه ایران خالی از شیر نیست، مجسمه رئیس‌علی را نصب کنید تا آن‌ها که از اخم انگلیس می‌ترسند، بدانند که رئیس‌علی و «سالار اسلام» و زائرخضرخان و دلیران تنگستان و دشتستان با برنو جلوی توپ‌های انگلیسی مقاومت کردند و ارتش ملکه را زمین‌گیر کردند.
مجسمه رئیس‌علی را نمایش دهید تا مدعیان دروغ‌گوی ملی مذهبی بودن و «نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران»، معنای واقعی دین‌داری و میهن‌دوستی را بدانند.
نه‌تنها مجسمه رئیس‌علی که مجسمه شهید نادر مهدوی را هم نصب کنید و حماسه نادر را برای پاستورنشینان بازخوانی کنید تا به هیچ‌وجه روی شیطان حساب باز نکنند، حماسه نادر را حکایت کنید تا بدانند یانکی‌ها نه مودبند و نه باهوش بلکه هم ترسو هستند و هم جانی، هم کودک کش، هم غارتگر و هم اشغالگر.
حماسه نادر را روایت کنید تا آن‌ها که می‌گویند «آمریکا می‌تواند با یک بمب تمام سیستم دفاعی ما را از کار بیندازد» بدانند که ۲۸ سال قبل این نادرِ سپاهِ اسلام بود که سیستم دفاعی آمریکا را از کار انداخت و سربازان و سردارانِ واشنگتن را تحقیر کرد.
رئیس‌علی و نادر یقه‌سفید نبودند، آن‌ها بسیجی بودند.
برخی نمی‌دانند که راه برخورد با دشمن عکس یادگاری گرفتن با او نیست که اگر بود قذافی و.
… یک آلبوم عکس یادگاری با عموسام گرفته‌اند.
تقویمشان مهر و موم‌هاست که ورق نخورده، بیت‌المقدس و «۹ دی» را ندیده‌اند، والفجر هشت و مرصاد را ندیده‌اند که اگر دیده بودند می‌دانستند که اینجا کابل و کوفه نیست، اینجا سرزمین دلیران و «قبرستان انگلیسی‌ها» و آمریکایی‌هاست.
کاش مجسمه رئیس‌علی را هم رونمایی می‌کردند تا آنان که در مهمانی دوستان انگلیسی‌شان می‌گویند «نباید درگذشته‌های تاریخی باقی ماند» بدانند رئیس‌علی به پیشنهاد رشوه آنگلوساکسون‌ها بی‌محلی کرد اما به ملت خود خیانت نکرد.
دلواری اهل سازش با متجاوز نبود.
حتم دارم اگر رئیس‌علی و نادر زنده بودند، امروز همچون سید حسن نصرالله و حاج قاسم سلیمانی در لیست ترور آمریکا و اسرائیل قرار داشتند، اگر بودند عربستان و داعش برای سرشان جایزه تعیین کرده بودند و شورای امنیت آن‌ها را تحریم می‌کرد، اگر بودند لوله تفنگشان را به سمت کدخدا و اذنابش نشانه می‌گرفتند و می‌شدند «مدافع حرم».
اگر بودند دوشادوش حاج قاسم، از حرم‌های عقیله و قمر بنی‌هاشم محافظت می‌کردند و توی دهان آل سعود و آل یهود می‌زدند.
این روزها خوب نیست که عکس رئیس‌علی را قاب کنیم اما عکسش عمل کنیم.
آن‌هایی باید از رئیس‌علی دم بزنند که حداقل اندک اعتقادی به راهش داشته باشند.
رئیس‌علی به دشمن باج نمی‌داد.
* دکترای علوم ارتباطات، استاد دانشگاه، روزنامه نگار و کارشناس مسائل سیاسی