هوادارِ خطا کار هوادار است نه نماینده یک قوم؛ آقای زنوزی بازی با احساسات را متوقف کنید

به گزارش مشرق، شب گذشته در برنامه تلویزیونی، محمدرضا زنوزی بار دیگر توپ حاشیه را به زمین دیگران انداخت، او انتقاد هواداری را «توهین قومیتی» نام‌گذاری کرد و فدراسیون فوتبال را متهم به جانبداری.
اما آیا واقعیت همین است؟در پنج سالی که پرسپولیس قهرمان لیگ ایران بود، تراکتور بیش از فوتبال، درگیر حواشی تصمیم‌گیری، مدیریت متزلزل، تغییرات پیاپی و التهاب روی سکوها بود؛ از تغییرات پرشمار مربیان تا ماجراهای پایان‌ناپذیر مدیریت، از تهدید داوران تا درگیری‌های سکوها.
تمام این‌ها به‌جای پاسخ و اصلاح، همواره با برچسب مظلومیت‌سازی کنار زده شده است.
در این میان، معاون امور جوانان وزارت ورزش با انتشار یک استوری حمایتی از زنوزی، توپ را مستقیم به زمین فدراسیون انداخت و نوشت: «توهین‌های قومیتی قابل تحمل نیست.»
سؤال اصلی از معاون وزیر این است، بی‌طرفی کجای مسئولیت شماست؟
فقط در جایی که به تراکتور توهین می‌شود دردتان می‌گیرد؟
وقتی چشم یک هوادار در تهران مقابل سکوهای پرالتهاب آسیب دید چرا سکوت کردید؟
توهین‌های مکرر به تهرانی‌ها و هواداران تیم‌های پایتخت هیچ‌وقت قابل تحمل نبود؛ چرا آن زمان خبری از استوری نبود؟
اگر قرار است مسئولان ورزش رفتار سکوها را پیگیری کنند، پس چرا درباره وضعیت سکوهای تبریز و رفتارهای تکرارشونده، مطالبه‌ای ندارید؟
چرا مدیران تراکتور نباید پاسخگو باشند، اما فدراسیونی که بسیاری معتقدند بیشتر هوای تراکتور را دارد، باید متهم شود؟
و خطاب به آقای زنوزی باید گفت انتقاد از رفتار سکوها را به قومیت پیوند نزنید.هوادارِ خطاکار، هوادار است؛ نه نماینده یک قوم و هویت.
تا کجا قرار است از «هیجان سکو» برای تقسیم‌بندی مردم و تحریک احساسات استفاده شود؟
وقتی نقش مدیر، مسئولیت‌گریزی و فرار از پاسخگویی باشد، نتیجه‌اش همین حواشی بی‌پایان است.
باشگاهی که باید نماد فوتبال آذربایجان باشد، قربانی سوءاستفاده از احساسات پاک همان مردم شده است؛ دیواری از مظلوم‌نمایی که پشتش نه برنامه می‌بینیم، نه پیشرفت.فوتبال، صحنه رقابت است؛ نه میدان سیاست‌زدگی و نفرت‌پراکنی.اگر قرار به دفاع است، از فوتبال پاک دفاع کنید؛ نه از خطا و التهاب.
آقایان مسئول؛نه سکوهای تهران مصون از خطا هستند، نه سکوهای تبریز.اما عدالتِ تک‌طرفه عدالت نیست.ورزش ایران بیش از هر زمان دیگری نیازمند صداقت، شفافیت و بی‌طرفی است؛ نه سکوت‌های انتخابی و دفاع‌های گزینشی.