روایتی از روزمرگی در زندگی امروز؛ مترو بازتابدهنده تنوع اجتماعی است
کارگردان نمایش «متروتینک» با اشاره به نقش مفهوم روزمرگی در این نمایش، از ویژگیهای مترو و چالشهای انتخاب آن به عنوان صحنه نمایش گفت.
آرمان آسایش نویسنده و کارگردان نمایش «متروتینک» که این شبها در خانه نمایش دا روی صحنه رفته است در گفتگو با خبرنگار مهر با اشاره به موضوع این نمایش توضیح داد: ایده اولیه این نمایش از یک پرسش ساده شکل گرفت، اینکه اگر میتوانستید یک قدرت ویژه داشته باشید، آن قدرت چه میبود؟
و یک نفر پاسخ داد قدرت ذهنخوانی.
این پاسخ برای من بسیار جذاب بود و فکر کردن به اینکه بتوانم صدای ذهن آدمها را بشنوم برایم هیجانانگیز بود.
البته، طبیعت دروننگر و کنجکاو من نیز بیتأثیر نبود و همین باعث شد تا ایده این نمایش شکل بگیرد و مسیرش را دنبال کند.
مترو بازتابدهنده تنوع و رفتارهای اجتماعی است
آسایش ادامه داد: ذهن شلوغ و پر از درگیریهای روزمره، در مترو نیز بازتابی مشابه دارد.
اما برای بازی با این ایده و پردازش درست کاراکترها نیاز بود تا وقتی مکانی مانند مترو را انتخاب کردهایم، به سراغ جامعه برویم، چرا که مترو فضایی عمومی است و بازتابدهنده تنوع و رفتارهای اجتماعی است.
من به عنوان نویسنده باید به جامعهشناسی و روانشناسی آگاه میبودم تا بتوانم به اقشار مختلف جامعه نزدیک شوم و آنها را به درستی بازتاب دهم.
به همین دلیل تصمیم گرفتم تمرکز خود را بر شخصیتهای همسن خودم بگذارم، زیرا دغدغهها و طرز فکر آنها برایم قابل فهمتر بود و این فرصت را داشتم که با این دغدغهها، به شیوهای طنزآمیز و خلاقانه بازی کنم و آنها را به نمایش بگذارم.
کارگردان نمایش «متروتینک» با اشاره به ویژگیهای اجرایی این نمایش عنوان کرد: تفکیک فکرها از شخصیت اصلی کار چندان سادهای نبود.
من در تلاش بودم موجوداتی غیرارگانیک خلق کنم تا شخصیتهای «فکر» شکل بگیرند.
از منظر بصری سعی کردم تا با طراحی لباس، گریم و جزئیات ظاهری، این شخصیتها را به نوعی شباهت واحد برسانم، در حالی که تفاوتهای ظریف و مختص هر یک نیز حفظ شده باشد.
به لحاظ بازی، جنسیت و رفتار، شخصیتها را به شکل فانتزی در نظر گرفتیم تا آنها شبیه شخصیتهای کارتونی یا کودکانه جلوه کنند.
این انتخاب به این دلیل بود که این فکرها از دل کودک درون هر یک از شخصیتهای واقعی نمایش زاده میشوند و نمایشی از ذهن و تخیل آنها ارائه میکنند.
روایتی از روزمرگی و سطحی بودن زندگی
این کارگردان جوان افزود: هر بازیگر باید در جای درست خود قرار میگرفت.
مهمترین معیار من برای انتخاب بازیگران نزدیکی شخصیتی آنها به شخصیتهای متن نمایشنامه بود.
از آنجا که اکثر بازیگران دوستانم بودند، این امر انرژی و هماهنگی بیشتری به فرایند اجرا میداد.
میزان حضور کودک یا دلقک درون هر بازیگر نیز نقشی تعیینکننده در انتخاب و تقسیم نقشها داشت؛ ویژگیای که کمک میکرد هر بازیگر بتواند شخصیت خود را به شیوهای طبیعی، پرانرژی و متناسب با فانتزی نمایش ارائه دهد.
آسایش با اشاره به پیام این نمایش اظهار کرد: کارگردانی در فضای مترو و ساخت و پرداخت آن، با توجه به نیاز به ایجاد وجهی نمایشی کار سادهای نبود.
از طراحی میزانسنها گرفته تا تعیین محدوده حرکت بازیگران و اطمینان از اینکه ماسکها مانع بازی آنها نشوند، همه نیازمند دقت و خلاقیت بود.
در این مسیر نگاه من به نظم و ریتمی مانند ریاضیات کمککننده بود؛ ابزاری برای سازماندهی صحنه در عین حفظ حس شلوغی و هرجومرج طبیعی فضا.
من هر بازیگر و فکر او را مانند یکی از کلاویههای پیانو کنار هم چیدم تا هر کدام در موقعیت مناسب خود، نت لازم را اجرا کنند و در نهایت کاری یکدست و منسجم شکل بگیرد.
مهمترین پیام اجتماعی این اثر محدود به یک مسئله نیست و چندین لایه متفاوت را در بر میگیرد.
با این حال محور اصلی آن سطحی بودن زندگی و روزمرگیهای ماست.
این سطحی بودن لزوماً پدیدهای منفی یا نابهنجار نیست؛ چرا که ممکن است این خود نشانه جاری بودن زندگی و تجربه لحظهای بیشتر در آن باشد.
وی در پایان تاکید کرد: واکنش مخاطبان تا امروز بسیار مثبت بوده است.
به نظر من مهمترین دلیل این استقبال، صداقت، روانی و سادگی بیان نمایش است.
نمایش حرف خود را به گونهای صادقانه و قابل فهم مطرح میکند که مخاطب به راحتی با آن ارتباط برقرار کرده و تجربهای مثبت و ملموس از اثر دریافت میکند.
نمایش «متروتینک» از ۴ تا ۱۸ آذر هر شب ساعت ۱۷:۳۰ در سالن شماره ۱ خانه نمایش دا روی صحنه میرود.
در این نمایش، فردین راکی، آسا جاور، غزل نیکوسیمای، آرینا دوده، ملینا خداپرست، مهشید آگاه، سینا رجبیپور، حنا نوری، دلارام یوسفی، نوشاد کوهلی، النا عباسنژاد، رضا علیزاد، مینا مهربان، محمدرضا اقدایی، کیانا کیپادفر، هلیا طباطبایی، طلوع طلوعی و مبینا یوسفی به ایفای نقش میپردازند.
در خلاصه داستان این نمایش آمده است: «دست از فکر کردن توی مترو بردار …»