از دیپلماسی چه خبر؟ کوروش احمدی: همه طرفها آماده مذاکره‌اند اما پیش‌شرط‌ها همچنان پابرجاست
یک دیپلمات پیشین کشورمان در رابطه شرایط دیپلماسی طی روزهای اخیر می‌گوید: ظاهرا همه طرفها طی دو سه ماه اخیر اعلام آمادگی برای گفتگو کرده‌اند. اما آمریکا همچنان بر توقف غنی‌سازی تاکید دارد و خواستار مذاکره درباره طیفی از موضوعات است. اروپایی‌ها هم اعلام آمادگی می‌کنند اما بیشتر به مذاکرات دو جانبه یا منطقه‌ای فکر می‌کنند و علاقه‌ای به مذاکره مستقیم درباره برنامه هسته‌ای ایران با ایران ندارند.
یک دیپلمات پیشین کشورمان در رابطه شرایط دیپلماسی طی روزهای اخیر می‌گوید: ظاهرا همه طرفها طی دو سه ماه اخیر اعلام آمادگی برای گفتگو کرده‌اند.
اما آمریکا همچنان بر توقف غنی‌سازی تاکید دارد و خواستار مذاکره درباره طیفی از موضوعات است.
اروپایی‌ها هم اعلام آمادگی می‌کنند اما بیشتر به مذاکرات دو جانبه یا منطقه‌ای فکر می‌کنند و علاقه‌ای به مذاکره مستقیم درباره برنامه هسته‌ای ایران با ایران ندارند.
کد خبر: 749821 | ۱۴۰۴/۰۹/۰۹ ۱۴:۰۰:۰۰
لیلا پایدار- کوروش احمدی دیپلمات پیشین ایران در سازمان ملل در گفت‌وگو با خبرنگار اعتمادآنلاین درباره سخنان نماینده آلمان مبنی بر آمادگی برای گفت‌وگو با ایران اظهار کرد: اعلام آمادگی برای گفتگو توسط همه طرفها طی دو سه ماه اخیر امری رایج و عادی بوده است.
هم اروپایی‌ها و هم آمریکا و هم مقامات ما همواره صحبت از آمادگی برای گفتگو و آزمودن راه‌های دیپلماتیک کرده و می‌کنند.
مقامات ما هم همواره طی این مدت بر لزوم دیپلماسی و مذاکره تاکید کرده‌اند.
اما مسئله این است که همه طرفها همزمان مواضع خود را حفظ کرده و حاضر به عدول از پیش شرط‌های خود نبوده‌اند.
آمریکا بر لزوم توقف غنی‌سازی در ایران تاکید می‌کند و گویا خواستار مذاکره راجع به طیفی از موضوعات است؛ هرچند که تا کنون مقامات آمریکایی برخلاف نتانیاهو بطور علنی و رسمی صحبتی از محدود کردن برنامه موشکی میان‌برد ایران مطرح نکرده‌اند.
وی افزود: مقامات اروپایی نیز اگر چه برای مذاکره با ایران اعلام آمادگی می‌کنند، اما مراد آنها بیشتر مذاکره در مورد طیفی از موضوعات دو جانبه و شاید منطقه‌ای است.
آنها مدتی طولانی است که اعلام کرده‌اند مذاکرات در مورد برنامه هسته‌ای ایران باید بین ایران و آمریکا صورت گیرد.
به عبارت دیگر آنها مدتها است که فکر مذاکره با ایران در مورد برنامه هسته‌ای ایران عبور کرده و علاقه‌ای در این رابطه نشان نمی‌دهند.
دلیل اتخاذ این رویه ظاهرا این است که می‌دانند ایران و آمریکا طرفهای اصلی یکدیگر هستند و این آمریکا است که تحریم‌های اصلی علیه ایران را اعمال کرده و به لحاظ نظامی نیز این آمریکا است که از امکانات کافی نظامی برای انجام اقدامی علیه ایران برخوردار است و نیز این آمریکا است که می‌تواند مانع توسل مجدد اسرائیل به جنگی دیگر علیه ایران شود.
به گفته احمدی، بعلاوه، حضور اروپا در مذاکرات هسته‌ای احتمالی با ایران مستلزم وارد کردن چین و روسیه در مذاکرات نیز خواهد بود و می‌دانیم که بعد از تجاوز روسیه به اوکراین، اروپا حاضر نیست با روسها تعامل دیپلماتیک داشته و با آن کشور به عنوان عضوی از یک گروه همفکر مشارکت داشته باشد.
به این ترتیب، ظاهرا تصور اروپا این است که برگشت به فرمت 1+5 مستلزم شرکت دادن چین و روسیه در مذاکرات خواهد بود و به این دلیل نیز ظاهرا حاضر به بازگشت به فرمت مذکور نیست.
وی در ادامه گفت: به این دلایل به نظر می‌رسد که ترجیح اروپا مذاکره مستقیم بین ایران و آمریکا در مورد برنامه هسته‌ای و دیگر موضوعات منطقه‌ای است.
البته اروپا توجه دارد که ترامپ به خاطر روانشناسی ویژه‌اش نیز همین را ترجیح می‌دهد و مایل نیست عرصه مذاکره و یک توافق احتمالی را با اروپا یا هر کشور دیگری تقسیم کند.
احمدی خاطرنشان کرد: از طرفی، مواضع واقعی کشورها در تعاملات بین‌المللی تنها در اتاق مذاکره مشخص می‌شود.
سخنانی که در خارج از اتاق مذاکره مطرح می‌شود، متوجه مخاطبان مختلف در داخل کشورها و در سطح بین‌المللی است.
بسیاری از رهبران سیاسی در همه کشورها در اظهارات علنی خود متوجه پایگاه سیاسی خود در داخل هستند و معمولا تلاش می‌کنند تا نظر مساعد آنها را جلب و با رقبای داخلی برخورد کنند.
مواضع واقعی تنها در اتاق مذاکره روشن می‌شود و آن هم در مراحل نهایی مذاکرات و پس از آنکه طرفین مواضع مذاکراتی خود را مطرح و بده بستان‌های لازم را انجام دادند.
او در پایان گفت: بنا بر این، راه معمول و درست در مذاکرات بین‌المللی این است که طرفین همدیگر را به صورت رو در رو ببینند و با ذهن باز و بدون پیش‌داوری با هم وارد گفتگو شوند.
در این صورت، اگر توافقی به سرعت و در روزهای اول حاصل نشود، اما حتما میزان تفاهم به صورت تدریجی افزایش می‌یابد و بستری مناسب برای توافقی در مراحل بعدی فراهم می‌شود.
آنچه مهم است این است که راه دیگری (جز جنگ) برای حل اختلافات بین دو کشور وجود ندارد.