جنگ ۱۲ روزه با سلاح آغاز نشد؛ ابتدا جنگ را با دروغ نرمالیزه کردند
علی ربیعی نوشت: این جنگ صرفا با سلاح آغاز نشد. ابتدا جنگ را با دروغ نرمالیزه کردند؛ با تصویرها و روایت‌های جعلی آن را توجیه کرده و پیشینه‌ای از تحریف را پشتوانه تجاوز خود قرار دادند. گفتند برای تغییر یک حکومت آمده‌اند، اما به خاطر داشته باشیم چنگیز و اسکندر هم برای تغییر نیامده بودند؛ آنان آمده بودند تا بسوزانند، ویران کنند و ایران را کوچک‌تر کنند. این تجاوز به‌زعم من اهدافی ویرانگرتر از هر جنگ دیگری در این سرزمین داشت.
علی ربیعی نوشت: این جنگ صرفا با سلاح آغاز نشد.
ابتدا جنگ را با دروغ نرمالیزه کردند؛ با تصویرها و روایت‌های جعلی آن را توجیه کرده و پیشینه‌ای از تحریف را پشتوانه تجاوز خود قرار دادند.
گفتند برای تغییر یک حکومت آمده‌اند، اما به خاطر داشته باشیم چنگیز و اسکندر هم برای تغییر نیامده بودند؛ آنان آمده بودند تا بسوزانند، ویران کنند و ایران را کوچک‌تر کنند.
این تجاوز به‌زعم من اهدافی ویرانگرتر از هر جنگ دیگری در این سرزمین داشت.
کد خبر: 748926 | ۱۴۰۴/۰۹/۰۴ ۱۰:۰۸:۴۴
علی ربیعی در یادداشتی با عنوان «هنر، میانجی اجتماعی و حافظ هویت ایرانی» در روزنامه اعتماد نوشت: هنر در تمام فراز و فرودهای تاریخی این سرزمین، در کنار آلام و رنج‌های مردم ایستاده است.
همواره نقشی میانجی میان جامعه و حقیقت داشته، پیام‌های اجتماعی را منتقل کرده، آرامش‌بخش جمعی بوده و در عین حال ستون هویت جامعه ایرانی را حفظ کرده است.
صاحبان هنر، کشانه‌های هویتی ایران در طول تاریخ بوده‌اند، حاملانی که پیوستگی فرهنگی و اجتماعی ما را تا امروز استمرار داده‌اند.
جامعه‌ای که در حوزه‌های ادبیات، شعر، موسیقی و سایر ابعاد هنر قوی باشد، جامعه‌ای است که دارای داستان بوده و تاریخ آن با آثار هنرمندان، نویسندگان و تولیدکنندگان معنا شکل گرفته و اینچنین دیرینگی تاریخی یک ملت جلوه‌گر می‌شود.
نکته قابل تامل در جوامع پایدار و پویا این است که نسل‌های جدید یک عقبه در هنر، ادبیات و علم گذشته و همزمان الفت و درهم‌آمیختگی با تولیدکنندگان معنایی نسل خود دارد.
به نظرم در سال‌هایی که تلاش‌هایی صورت می‌گرفت تا نسل‌های جدید با بخشی از تولیدات فرهنگی زیست کنند و انس بگیرند دچار بی‌ریختی فرهنگی شدیم؛ در این میان انقطاع از تاریخ گذشته و عدم آمیزش با تولیدات فرهنگی جدید نه تنها منتهی به شکل‌گیری نسل مطلوب نشد، بلکه عناصر دیگر فرهنگی امکان شکل‌دهی قوی‌تری پیدا کردند.
در دفاع میهنی اخیر، نقش عناصر فرهنگی، هویتی و تمدنی به‌طور چشمگیر و درخشانی هویدا شده و ذهن‌ها را به تامل و تعمق واداشته است.
در مراسم گشایش نمایشگاه عکس «ایستادگی برای ایران - جنگ با شلیک آخرین گلوله تمام نمی‌شود» در دانشگاه هنر، بر این نکته تاکید کردم که این جنگ صرفا با سلاح آغاز نشد.
ابتدا جنگ را با دروغ نرمالیزه کردند؛ با تصویرها و روایت‌های جعلی آن را توجیه کرده و پیشینه‌ای از تحریف را پشتوانه تجاوز خود قرار دادند.
گفتند برای تغییر یک حکومت آمده‌اند، اما به خاطر داشته باشیم چنگیز و اسکندر هم برای تغییر نیامده بودند؛ آنان آمده بودند تا بسوزانند، ویران کنند و ایران را کوچک‌تر کنند.
این تجاوز به‌زعم من اهدافی ویرانگرتر از هر جنگ دیگری در این سرزمین داشت.تجاوز به سرزمین ما، در حقیقت تهاجمی بود به تمامیت ذهنی و فرهنگی ایران.
در این میان، روشنفکران و هنرمندان ایرانی در داخل یا خارج از کشور، با بازنمایی حقایق این جنگ، در سمت درست تاریخ ایستادند.
هنرمندان عکاس با عکس‌های خود در مقابل روایت‌های جعلی ایستادند و نشان دادند که هدف تجاوز، مردم بوده‌اند.
هنر و به‌ویژه عکاسی جنگ، تنها بازنمایی خشونت نیست؛ بلکه روایتگر حقیقت و شاهد تاریخ است.
در تاریخ جنگ‌ها، هنر جنگ سابقه‌ای طولانی در پایان دادن به جنگ‌ها دارد، چراکه روایت صادقانه می‌تواند به دروغ پایان بدهد.
به عنوان نمونه عکس «دختر ناپالم» در جنگ ویتنام یا تصویر «اعدام یک ویت‌کنگ غیرنظامی توسط سرتیپ نگوک لوآن در خلال جنگ ویتنام» حقایق آن جنگ را در پیش روی جهانیان قرار داد.
جنگ، فرهنگ، حافظه جمعی و شیوه‌های روایت معنا را برای نسل‌ها تحت تاثیر قرار می‌دهد.
ما با تکیه بر هنر و حقیقت می‌توانیم این حافظه را غنی و از انحراف نگاه تاریخی جلوگیری کنیم.
ایران و مردمانش درخشانند؛ در سخت‌ترین روزها نیز شرافت، صبر و وفاداری خود را نشان داده‌اند.
آنچه ما امروز در میدان مقاومت می‌بینیم، ادامه همان روح ایستادگی فرهنگی و هویتی است که هنر، ادبیات و دانشگاهیان در آن نقشی محوری دارند.