معنای هنر خوب گوش دادن؛راه زیست مومنانه با الهام از سخنان حضرت امیر(ع)

به گزارش خبرگزاری مهر، کتاب «اینگونه باشیم» (۴۰ رهنمود زندگی‌ساز از امام علی (ع)) اثر جواد محدثی در ۸۸ صفحه به همت مؤسسه بوستان کتاب به چاپ نهم رسید.
مجموعه‌های حدیثی همچون گنجینه‌های نفیس و گرانبها در اختیار ماست.
این میراث ارزشمند، حوصله تلاش ستودنی عالمان گذشته و راویان معتبر است که با گردآوری و ثبت و ضبط احادیث ائمه شیعه، به نسل‌های آینده خدمت کرده‌اند.
کتاب ارزشمند «غررالحکم»، گردآوری مرحوم عبدالواحد عامدی از عالمان قرن پنجم، که هزاران جمله کوتاه، ناب و نغز از سخنان حضرت علی (ع) را در موضوعات مختلف در بر دارد، یکی از نفیس‌ترین منابع حدیثی شیعه است که سرشار از حکمت و پند و آموزش است و راه چگونه زیستن و خودسازی و تهذیب نفس را به ما می‌آموزد و همواره مورد توجه و استفاده علمی و اخلاقی دانشمندان بوده است.
سخنان حکمت آمیز امیر مؤمنان (ع) فروغ تابان بر سر راه زندگی انسان‌هاست تا چگونه زیستن را بیاموزند.
در این کتاب، ۴۰ رهنمود زندگی ساز از امام علی (ع) با توضیح فشرده و گویا، الگوی برای مسلمان زیستن و شیعه بودن و اخلاق الهی داشتن است.
… بیایید اینگونه باشیم.
عناوین برخی از توصیه‌های امیرالمؤمنین حضرت علی (ع) در خصوص سبک زندگی عبارت است از: همدلی با اهل بیت (ع)،واقع‌گرایی، چراغ راه، فرصت‌های بی‌برگشت، راز محبوبیت، همسایه‌داری، خرج بجا، در خط انبیا، حکومت بر دل‌ها، کار عاقلانه، از عمل تا حساب، رمز و راز آقایی، تبادل نظر، کار مستمر، ره‌توشه آخرت، کفاف و عفاف، دوام دوستی، معیار غم و شادی، سیاست نیکو، درست کاری، ترس از گناهان، هنر گوش دادن، سخن و سکوت، دشمن ضعیف، رمز تداوم دوستی‌ها، صدقه درمان، حرص نیکوکاری، زکات نعمت‌ها، فرجام اندیشی، فرصتی برای عفو، آئین جوانمردی، اظهار فقر یا غنا؟
مهار خشم و شهوت.
برشی از اثر
* هنر گوش دادن
امام علی (ع) فرمود: عَوِّدْ اُذُنَکَ حُسنَ الاستِماعِ، و لا تُصغِ إلی ما لا یَزِیدُ فی صَلاحِکَ استِماعُهُ.
گوش خود را «خوب گوش دادن» عادت بده و به چیزی که در صلاح و خیر تو افزایشی نمی‌دهد، گوش فرا مده.
(غررالحکم، جلد ۴، صفحه ۳۲۹)
«گوش دادن» و «سخن گفتن» نوعی از ایجاد ارتباط با دیگران است.
هر یک از این دو را نیز آداب و رسومی است.
وقتی شما با کسی صحبت می‌کنید، دوست دارید به سخنان شما کاملاً توجه کند.
اگر خوب گوش نکند، یا حواسش پرت باشد، یا میان کلامتان بپرد، یا اشتیاقی به شنیدن حرف‌هایتان نشان ندهد، آن را حمل بر «بی‌اعتنایی» می‌کنید و از او و رفتارش می‌رنجید.
عین همین حالت را، او نیز هنگامی که شما به سخنانش بی‌توجهی نشان دهید، خواهد داشت.
پس، «خوب گوش دادن»، هم نوعی ادب اجتماعی است، هم هنری است که برخی فاقد آنند.
به علاوه، فهمیدن درس، دریافتن مطلب، شناخت حقیقت، ادراک به فهم اخبار و… همه در گرو «حُسنِ استماع» است، یعنی همان خوب گوش دادن!
از سوی دیگر، امواج صوتی گاهی هم حرف‌های باطل، دروغ، لاف و گزاف، بیهوده و بی‌ریشه به گوش‌ها می‌رسانند.
نباید گوش به هر حرفی سپرد، همچنان که نباید به هر کلامی دل داد.
محور و مبنای گوش دادن‌ها باید «صلاح» و «آموزندگی» باشد، چرا که دل و درون ما از همین رهگذر نقش صلاح یا فساد را می‌پذیرد و الهی یا شیطانی می‌شود.
در جایی باید خوب گوش داد و در جایی هم اصلاً نباید گوش داد.
حیف از گوش که شنونده بعضی صحبت‌های بی‌ثمر و بلکه دارای ضرر باشد.
آیا این «جا» ها را می‌شناسیم؟!