بازسازی آثار رنه مگریت؛ اجزای واقعی که جهانی غیرواقعی می‌سازند!
کارگردان نمایش «پس از مگریت» با اشاره به اتمسفر موجود در نمایش مطرح کرد که تلاش داشته فضای نقاشی‌های رنه مگریت بازسازی شود و از دل اجزایی واقعی یک جهان غیرواقعی شکل بگیرد.
به گزارش خبرنگار مهر، سهیل رفیعی کارگردان نمایش «پس از مگریت» که این شب‌ها در تماشاخانه طهران روی صحنه است درباره فضای داستانی اثر بیان کرد: فضای نمایش «پس از مگریت» در یک خانه اتفاق می‌افتد، خانه‌ای آشفته و به‌هم‌ریخته که در آن هیچ چیز سر جای خودش نیست.
در این خانه، تلما و رجینالد هریس به همراه مادرشان پس از بازگشت از گالری نقاشی‌های سوررئالیستی با صحنه‌ای عجیب روبه‌رو می‌شوند و نکته جالب اینجاست که هرکدام از آنها چیزی کاملاً متفاوت با دیگری می‌بیند.
وی افزود: در حالی که این خانواده در حال آماده شدن برای رفتن به یک مهمانی باشکوه هستند، گفتگو درباره آن صحنه مرموز بالا می‌گیرد.
در همین حین بازرس و پاسبانی وارد خانه می‌شوند و جرمی را به آنها نسبت می‌دهند که مربوط به همان روز و همان صحنه است؛ انگار جراحی غیرقانونی صورت گرفته و کسی به قتل رسیده است.
این کارگردان درباره ساختار بصری و مفهومی اثر نیز توضیح داد: تام استوپارد، همان‌طور که از نام نمایش برمی‌آید با الهام از نقاشی‌های رنه مگریت این نمایشنامه را نوشته است.
ما هم تلاش کردیم فضای نقاشی‌های مگریت را روی صحنه بازسازی کنیم؛ فضایی که اجزایش رئال هستند اما در کنار هم یک جهان سوررئال می‌سازند.
تلاشی کردیم تا هرچند همه چیز واقعی به نظر می‌رسد اما در کلیت، تماشاگر با دنیایی مواجه شود که قواعد معمول در آن کار نمی‌کند.
رفیعی درباره مضمون و دغدغه‌های محتوایی نمایش، عنوان کرد: به عنوان یک عضو از جامعه نه فقط به عنوان یک کارگردان، مدت‌هاست که مسئله روابط انسانی و نحوه ارتباط آدم‌ها با یکدیگر دغدغه اصلی زندگی من است.
باور دارم اگر روابط انسانی درست شکل نگیرد، جامعه با مشکلات عمیق‌تری روبه‌رو می‌شود.
وی ادامه داد: در جامعه امروز ما مشکلی ریشه‌دار وجود دارد به نام قضاوت شدن و قضاوت کردن.
این همان نقطه‌ای است که اغلب سوءتفاهم‌ها و مشکلات ارتباطی انسان‌ها از آن سرچشمه می‌گیرد.
در نمایش «پس از مگریت» به عمد موقعیت‌هایی را طراحی کرده‌ایم که تماشاگر روی صندلی‌اش مدام در حال قضاوت باشد؛ ذهنش فعال می‌شود، برداشت می‌کند، اشتباه می‌کند و در نهایت متوجه می‌شود که آنچه فکر می‌کرد درست است، صرفا برداشت شخصی خودش بوده است.
رفیعی تأکید کرد: برای من جذاب‌ترین بخش کار همین است که در بستر موقعیت‌های کمدی، مخاطب هم بخندد و هم لحظه‌ای با خودش فکر کند که شاید همه چیز آن‌طور که به نظر می‌رسد، نیست.
در پایان نمایش، تماشاگر سالن را با این درک ترک می‌کند که تمام قضاوت‌هایش درباره شخصیت‌ها ممکن است اشتباه بوده باشد و همه چیز فقط یک سوءتفاهم بوده است.
این کارگردان درباره روند آماده‌سازی نمایش و دشواری‌های تولید تئاتر مستقل توضیح داد: مسیر آماده‌سازی یک تئاتر پر از چالش‌های متفاوت است؛ چالش‌هایی که برای هر کسی شکل خاصی دارد.
برای من به عنوان کارگردانی جوان و کسی که از طبقه متوسط و ضعیف جامعه هستم، بزرگ‌ترین چالش، مسئله مالی است.
در واقع، همین موضوع گاهی مسیر تولید را ترسناک می‌کند.
وی افزود: ماه‌ها تلاش می‌کنید و متنی متناسب با دغدغه‌های ذهنی و اجتماعی خود پیدا می‌کنید اما درست در لحظه آغاز کار با بزرگ‌ترین مانع یعنی سرمایه اولیه روبه‌رو می‌شوید.
بازگرداندن هزینه‌ها در تئاتر امروز بسیار دشوار است و این مسئله حتی برای گروه‌های حرفه‌ای هم دردسرساز شده است.
رفیعی درباره وضعیت همکاری بازیگران و عوامل، تصریح کرد: در گذشته بسیاری از بازیگران و اعضای گروه تنها برای تجربه و عشق به کار، بدون چشم‌داشت مالی فعالیت می‌کردند اما با بالا رفتن هزینه‌های زندگی، چنین همکاری‌هایی دیگر ممکن نیست.
خیلی‌ها یا توان همکاری بدون دستمزد را ندارند یا از فضای تئاتر فاصله گرفته‌اند.
این وضعیت، کار را برای گروه‌های مستقل سخت‌تر از همیشه کرده است.
وی در بخش دیگری از سخنانش هزینه بالای سالن‌ها را از موانع مهم تولید تئاتر دانست و اظهار کرد: هزینه‌های بالای سالن‌های خصوصی و نوبت‌دهی طولانی آنها روند تولید را بسیار دشوار کرده است.
بسیاری از دوستان تئاتری به دلیل همین مشکلات به حداقل‌ها قانع می‌شوند یا پروژه‌هایشان ناتمام می‌ماند.
این وضعیت باعث دلسردی و حتی افسردگی برخی از فعالان تئاتر شده است.
این کارگردان در پایان مطرح کرد: پس از همه این دشواری‌ها، وقتی به شب‌های اجرا می‌رسیم و مسئله بازگشت سرمایه مطرح می‌شود، تازه سختی‌ها دوچندان می‌شود.
تئاتر بدون مخاطب عملا بی‌معناست.
امیدوارم همچنان بتوانیم مخاطب را با خود همراه نگه داریم، چون تنها چیزی که ما را در این مسیر نگه می‌دارد، تماشاگر است.
نمایش «پس از مگریت» از ۱۸ آبان روی صحنه تماشاخانه طهران رفته است و اجرای عمومی آن تا ۷ آذر ادامه دارد.
پگاه مرادی، سهیل رفیعی، مریم خدمتی، رضا نیک‌نام و گودرز هاجری گروه بازیگران این نمایش را تشکیل می‌دهند.