شبیه ترین حواریون به امام علی(ع) چه کسی بود؟؛ راه زایل کردن شرک خفی

به گزارش خبرنگار مهر، آیت الله جاودان استاد اخلاق در مراسمی که به مناسبت ایام فاطمیه برگزار شد گفت: قرآن کریم در آیه ۴۸ سوره نساء به‌صراحت بیان می‌دارد که خداوند همه گناهان بندگان را می‌بخشد، جز کسانی که اهل شرک و بت‌پرستی بودند؛ پروردگار هرچه غیر از آن باشد، برای هر کس که بخواهد و شرایط آمرزش را داشته باشد، می‌آمرزد.
وی با بیان اینکه شرک‌ورزی، افترا و گناهی عظیم است ابراز کرد: کسی که برای خدا شریک قائل شود، در گمراهی بسیار دور فرو می‌رود.
شرک تنها در پرستش بت‌ها خلاصه نمی‌شود.
گاه انسان در امور روزمره به اسباب ظاهری متکی می‌شود و از یاد منبع حقیقی اثر غافل می‌ماند.
جاودان با بیان اینکه شرک اطاعت از شیطان است ابراز کرد: گناه نیز جلوه‌ای از شرک پنهان است، چراکه هر گناه اطاعتی از شیطان و نافرمانی از فرمان خداوند محسوب می‌شود.
این شرک خفی البته با توبه حقیقی و بازگشت به درگاه الهی آمرزیده می‌شود، به شرط آنکه انسان پشیمان شده، عذرخواهی کند و به پروردگار خویش بازگردد.
این استاد اخلاق با اشاره به سوره یس به بیان داستانی از بنی اسرائیل پرداخت و ادامه داد: قرآن داستانی از بنی‌اسرائیل را بازگو می‌کند و داستان چنین است که دو تن از حواریون حضرت عیسی (ع) به شهری می‌روند تا مردم آن را به توحید دعوت کنند.
مردم این دو فرستاده را تکذیب کردند و حاضر به ترک بت‌ها نشدند.
وی افزود: سپس خداوند رسول سوم را که پطرس بزرگ حواریون و شبیه‌ترین فرد به حضرت امیرالمؤمنین (ع) بود، برای تقویت آن دو اعزام کرد.
این رسولان که به اذن حضرت عیسی (ع) توان انجام معجزات چون شفای بیماران و بینا کردن نابینایان را داشتند، بارها هشدار دادند که سجده بر بت بی‌ارزش و بی‌اثر است؛ اما قوم مشرک گفتند: شما نیز همچون ما بشر هستید و خداوند چیزی نازل نکرده، و گفته‌های شما دروغ است.
جاودان اضافه کرد: این رسولان در پاسخ تأکید کردند پروردگار ما آگاه است که ما مأموریم تنها پیام روشن الهی را به شما برسانیم، ایمان آوردن وظیفه خود شماست.
این قصه گواه آن است که رویگردانی از حقیقت حتی در برابر دلایل آشکار و معجزات، حاصل لجاجت و گرفتار شدن در دام شرک است؛ مسیری که قرآن آن را ضلال بعید و گمراهی دور و بی‌انتها می‌خواند.
این استاد اخلاق با بیان اینکه دی پیشگاه پروردگار انجام گناه و معصیت بسیار بد و زشت است عنوان کرد: پیامبران الهی خود را موظف می‌دانستند که مردم را به راه راست هدایت کنند و برای این هدایت هیچ مزدی از مردم درخواست نمی‌کردند اما با این وجود بسیاری از مردم از آنان رویگردان می‌شدند و به انجام گناه ادامه می‌دادند.
آنان برای پیامبر بودنشان دلیل داشتند و هرگز کسی را با زور به توحید دعوت نکردند.
وی افزود: پیامبران همواره مردم را نسبت به عذاب الهی هشدار می‌دادند تا مبادا وارد دوزخ شوند اما مشرکان آنان را تهدید می‌کردند و نحص می‌دانستند.
در حالی که سنگ و بت پرستی نحص بود.
خداوند می‌فرماید ای مردم از کسانی که از شما مزد نمی‌خواهند و راه یافته هستند تبعیت کنید آنان شما را از گمراهی نجات می‌دهند.
مشرکان بت‌ها را شریک خدا می‌دانستند برای همین هنگام جنگ برای آن بت‌ها نذر می‌کردند و درخواست نصرت و پیروزی می‌کردند.
کسانی که این بت‌ها را می‌پرستیدند در گمراهی آشکار قرار داشتند.
این استاد اخلاق در پایان گفت: دو ایمان درجه اول وجود دارد یکی اینکه آدمی قبول داشته باشد که خدا یکی است و غیر از او کسی نیست و دوم رب و قانون گذار عالم است که برای عالم خلقت قانون وضع کرده است.
انسانی که خدا را قبول دارد و دستورات الهی را انجام می‌دهند دارای روح الایمان هستند.