پیرگوشی؛ روند تدریجی اما پرچالش سالمندی
کاهش شنوایی ناشی از سالمندی یا «پیرگوشی» یکی از شایع‌ترین مشکلات دوران میانسالی و سالمندی است که می‌تواند ارتباطات اجتماعی، کیفیت زندگی و حتی سلامت روان افراد را تحت تأثیر قرار دهد.
به گزارش خبرگزاری مهر، امیرحسین احسنی، متخصص جراحی گوش، گلو و بینی و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی کاشان، به بررسی ابعاد مختلف پیرگوشی پرداخت و گفت: هرچه از جوانی فاصله می‌گیریم و به میانسالی و سالمندی نزدیک می‌شویم، تغییرات تدریجی در دستگاه‌های بدن رخ می‌دهد.
دستگاه شنوایی نیز از این قاعده مستثنی نیست و سالمندان اغلب با کاهش شنوایی یا همان سنگینی گوش مواجه می‌شوند.
وی ادامه داد: این کاهش شنوایی بیشتر از نوع حسی عصبی است و در بخش حلزون گوش و عصب هشتم رخ می‌دهد.
بیماران سالمند معمولاً اظهار می‌کنند که صدا را می‌شنوند اما قادر به درک کلمات نیستند؛ موضوعی که در اصطلاح علمی «اختلال در فهم گفتار» نام دارد.
احسنی افزود: وز وز گوش یا صداهای غیرواقعی نیز از دیگر تظاهرات بالینی سالمندان است که می‌تواند با بی‌خوابی و اضطراب همراه شود و چرخه‌ای معیوب میان اضطراب، اختلال خواب و وزوز ایجاد کند.
وی با تاکید بر اینکه کاهش شنوایی می‌تواند پیامدهای اجتماعی و روانی داشته باشد، ادامه داد: بسیاری از سالمندان به دلیل مشکل در ارتباطات، منزوی می‌شوند و این انزوا می‌تواند زمینه‌ساز افسردگی یا حتی آلزایمر باشد.
به گفته این متخصص، عوامل محیطی مانند قرار گرفتن در معرض صداهای بلند، بیماری‌های زمینه‌ای همچون دیابت و فشار خون، و مصرف برخی داروهای شیمی‌درمانی می‌توانند روند کاهش شنوایی را تشدید کنند.
احسنی خاطرنشان کرد: درمان اصلی این بیماران استفاده از سمعک است و در موارد شدید، کاشت حلزون می‌تواند کیفیت زندگی سالمندان را بهبود ببخشد.