هنر، پل گذر از رنج مهاجرت؛ روایت زن افغانستانی که هویت خود را در آغوش فرهنگ ایران یافت + فیلم
بانوی مهاجر افغانستانی که سال‌هاست ایران را خانه خود می‌نامد، با تکیه بر هنر، بحران هویت و سختی‌های زندگی در میهن دوم را پشت سر گذاشته و امروز داستان خود را چون تابلویی زیبا به تصویر می‌کشد.
باشگاه خبرنگاران جوان؛ علیرضا شریفی- محبوبه رحیم زاده شاعر و نقاش مهاجر افغانستانی در میانه دو فرهنگ بالیده است؛ با ریشه‌هایی در افغانستان، اما شاخه‌هایی که در باغ پرطراوت ادب و فرهنگ ایران تنومند شده‌اند.
این بانوی هنرمند، مانند هزاران کودک و نوجوان مهاجر، سال‌هاست در ایران زندگی می‌کند، بی‌آنکه تا به امروز، سرزمین مادری خود را از نزدیک دیده باشد.
با این حال، این غیبت، هرگز باعث نشد تا او هویت گمشده‌اش را جستجو نکند.
این جستجو، سرانجام در قلمرو هنر به ثمر نشست.
او که خود را در آستانه یک "بحران هویت" می‌دید، با پناه بردن به هنر، نه تنها بر چالش‌های روحی و اجتماعی مهاجرت غلبه کرد، بلکه توانست تکه‌های پازل وجود خود را در تقاطع فرهنگ ایران و افغانستان کنار هم بچیند.
آثار او، چه در نقاشی، چه در نویسندگی یا هر شکل هنری دیگر، آمیزه‌ای است از نمادهای کهن سرزمین مادری و ظرافت‌های فرهنگی سرزمین میزبان.
این هنرمند در ادامه می‌گوید: «هنر برای من تنها یک رشته یا حرفه نبود؛ یک کشتی نجات بود.
وقتی در نوجوانی با این پرسش همیشگی "تو کیستی؟" مواجه شدم، تنها روی بوم نقاشی و در میان کلمات بود که پاسخش را یافتم.
من در ایران بزرگ شدم، با شعر حافظ و سعدی نفس کشیدم و در عین حال، قصه‌هایی از کوه‌های افغانستان را در دل دارم.
هنر به من آموخت که این دو گنجینه را با هم آشتی دهم و هویتی یکپارچه و منحصربه‌فرد برای خودم بسازم.»
روایت این زن، نمونه درخشان و امیدبخشی از قدرت هنر در غلبه بر مصائب مهاجرت است.
داستان او تنها گزارشی از سختی‌ها نیست، بلکه شعری است از مقاومت، آفرینش و یافتن خانه‌ای در دل فرهنگ‌ها، هنگامی که مرزهای جغرافیایی محو می‌شوند.
امروز، او با آثارش نه تنها خود را درمان کرده، بلکه پلی فرهنگی بین دو سرزمین همزبان و هم‌ریشه بنا نهاده و صدای میلیون‌ها انسانی شده که در میانه فضاها و هویت‌ها در حال یافتن مسیر خود هستند.
