چرا چشم چریک پیر لوچ شد؟ / خط جدید رادیکال‌ها: کوبیدن روی طبل جنگ خیابانی زیر خط انقلاب!

*********
تهران در روزی که گذشت، میزبان کنفرانس بین‌المللی «حقوق بین‌الملل تحت تهاجم، تجاوز و دفاع» بود؛ رویدادی که در دفتر مطالعات سیاسی و بین‌المللی وزارت امور خارجه برگزار شد و با حضور سیدعباس عراقچی، وزیر امور خارجه همراه بود.
عراقچی علاوه بر سخنرانی در افتتاحیه و یکی از پنل‌های تخصصی، در حاشیه کنفرانس نیز جلسه پرسش و پاسخی با خبرنگاران داشته و گفته است که جمهوری اسلامی ایران همواره طرفدار دیپلماسی و مذاکره بوده، اما مذاکراتی که منصفانه، مبتنی بر راهبرد و بر اساس منافع متقابل باشد و عادلانه و شرافتمندانه برگزار شود.
روزنامه هم‌میهن درباره سخنان وزیر خارجه و بحث مذاکره در گزارشی نوشته است:
یکی از مواردی که مقامات و دیپلمات‌های کشورمان به درستی و همواره تکرار می‌کنند، این است که ایران هیچ وقت میز مذاکره را ترک نکرده و همواره آماده گفت‌وگوست.
این جمله شاید در ظاهر جمله‌ای مثبت باشد اما در باطن، اشاره‌ای به این موضوع دارد که پرونده ایران همواره باز بوده و روندهای شکل‌گرفته برای حل آن، با کارشکنی‌های خارجی و گاهی داخلی ناتمام باقی مانده است.
چرا همواره باید در بحران باشیم که مذاکره یا عدم مذاکره، همواره بخشی از زندگی ما تلقی شود؟
در ادامه این خط تحمیلی در مذاکرات آمده است:
جنگی که پشت سر گذاشتیم، به دلایل مختلفی رخ داد که می‌توان یکی از این دلایل را، عدم انعطاف دو طرف دانست.
موضع آمریکایی‌ها در این موضوع مشخص است و نه از موضع منطق بلکه از موضع زور، بر ایران فشار می‌آورند که برنامه غنی‌سازی خود را تعطیل کند.
موضع ایران هم مشخص است و این نگاه زورگویانه را نمی‌پذیرد.
در چنین فضایی، طرف متخاصم از توانایی خود استفاده کرد و دارایی‌های ایران را از بین برد؛ ما هم از لحاظ نظامی نتوانستیم از این تاسیسات محافظت کنیم.
چطور قرار است از این شرایط بدون خسارت بیشتر عبور کنیم؟
وقتی هیچ طرف انعطاف نداریم و یک طرف زورش بیشتر است، نتیجه همین خواهد بود.
بهزاد نبوی معروف به چریک پیر که قبلا گفته بود دیگر انقلابی هم نیست در مصاحبه‌ای خواهن اجرای تغییر پاردایم شده است، سازندگی به نقل از نبوی می‌نویسد:
راهبرد در زمان و مکان می‌تواند تغییر کند، بدون آنکه ایدئولوژی دچار دگرگونی شود.
ما همیشه آمریکا را یک دولت امپریالیستی می‌دانستیم و همچنان هم چنین نگاهی داریم، اما شیوهٔ برخورد با این دولت می‌تواند متفاوت باشد.
من شنیده‌ام که زمانی که آقای خاتمی به سازمان ملل رفته بود، اوباما تلاش بسیاری کرد تا با ایشان دیدار کند؛ حتی گفته شده که اوباما مایل بود صرفاً دستی به نشانهٔ سلام و احوال‌پرسی به ایشان بدهد، اما آقای خاتمی به شکلی از این دیدار اجتناب کرد.
به اعتقاد من آن زمان فرصت مناسبی برای مذاکره با آمریکا و به نفع ما بود.
لذا در آن شرایط، مذاکره و حتی عادی سازی روابط با آمریکا مشکلی نداشت.
در مورد مواضع جدید بهزاد نبوی بیان سه نکته کافی به نظر می‌رسد:
بهزاد نبوی در بیان خاطرات خود باید به این نکته توجه کند قبلا درباره مذاکرات گفته بود که در الجزایر سواد دیپلماتیک نداشته و هنوز هم این سطح ساده پردازی‌اش عوض نشده است.
تغییر پاردایم در نگاه اصلاح‌طلبان رادیکال نه ایجاد یک گفتمان منطقی برای دوران جدید و پس از جنگ بلکه فرصتی برای بحران‌سازی، هژمون شدن و تشکیل پایگاه اجتماعی اعتراضی است.
راهبرد اصلاح‌طلبانی چون بهزاد نبوی که خط فراتر از اعتراض و فروتر از انقلاب را پیش می‌برند در واقع این خط راهبردی در ظاهر اخلاقی است که در باطن بر طبل جنگ خیابانی می‌کوبد، توصیه به بهزاد نبوی آن است که دوره عبور عجولانه از پزشکیان یادش باشد که این جاعت همان‌هایی هستند که همچنان چشمشان لوچ است.