جنگنده J-۱۰ ؛ نماد اقتدار هوایی پکن و گزینه‌ای استراتژیک برای ایران
جنگنده J-۱۰، یک هواپیمای تک‌موتوره سبک‌وزن است که از دهه ۱۹۹۰ وارد خدمت نیروی هوایی ارتش چین شده و نسخه‌های پیشرفته آن مانند J-۱۰C با فناوری‌های مدرن به‌روزرسانی شده‌اند.
به گزارش مشرق، در حالی که تنش‌های ژئوپلیتیکی در غرب آسیا رو به افزایش است، جنگنده چندمنظوره Chengdu J-۱۰ چین به عنوان یکی از دستاوردهای برجسته صنعت نظامی پکن، توجه بسیاری از کشورها را به خود جلب کرده است.
این جنگنده که با نام «اژدهای نیرومند» (Vigorous Dragon) شناخته می‌شود، نه تنها نمادی از پیشرفت‌های فنی چین در حوزه هوانوردی است، بلکه با عملکرد موفق در درگیری‌های واقعی، جایگاه خود را در بازار جهانی تسلیحات تثبیت کرده است.
در این گزارش خبری-تحلیلی، به بررسی ویژگی‌ها، قابلیت‌ها، موفقیت‌های جنگی، حواشی صادرات و تلاش‌های ایران برای دستیابی به این جنگنده می‌پردازیم.
این تحلیل بر اساس گزارش‌های معتبر بین‌المللی و منابع نظامی تهیه شده و نشان‌دهنده پتانسیل J-۱۰ برای تقویت نیروی هوایی کشورهای در حال توسعه است.
ویژگی‌ها و قابلیت‌های فنی
جنگنده J-۱۰، که توسط شرکت Chengdu Aircraft Industry توسعه یافته، یک هواپیمای تک‌موتوره سبک‌وزن است که از دهه ۱۹۹۰ وارد خدمت نیروی هوایی ارتش چین شده و نسخه‌های پیشرفته آن مانند J-۱۰C با فناوری‌های مدرن به‌روزرسانی شده‌اند.
این جنگنده با طراحی دلتا-کانارد (بال‌های دلتا شکل با کاناردهای جلویی) از مانورپذیری بالایی برخوردار است و می‌تواند تا ۹ جی مثبت و ۳ جی منفی را تحمل کند، که آن را به گزینه‌ای ایده‌آل برای نبردهای هوایی نزدیک تبدیل می‌کند.
سرعت حداکثری آن به ۲.۲ ماخ (حدود ۲۷۰۰ کیلومتر در ساعت) در ارتفاع بالا می‌رسد و برد عملیاتی آن با سوخت‌گیری خارجی تا ۳۰۰۰ کیلومتر است.
از نظر تسلیحات، J-۱۰ ظرفیت حمل تا ۶۰۰۰ کیلوگرم سلاح را دارد، شامل موشک‌های هوا به هوا مانند PL-۱۵ (با برد بیش از ۲۰۰ کیلومتر)، موشک‌های هوا به زمین، بمب‌های هدایت‌شونده و مخازن سوخت خارجی.
رادار AESA (آرایه اسکن الکترونیکی فعال) در نسخه J-۱۰C امکان شناسایی اهداف در فاصله بیش از ۲۰۰ کیلومتر را فراهم می‌کند و سیستم‌های الکترونیکی پیشرفته آن، مانند اختلال‌گرهای راداری و سیستم‌های جنگ الکترونیک، آن را در برابر تهدیدات مدرن مقاوم می‌سازد.
موتور روسی AL-۳۱F (و نسخه چینی WS-۱۰) قدرت پیشرانه‌ای معادل ۱۲۵ کیلونیوتن فراهم می‌کند، که این جنگنده را با هواپیماهای غربی مانند F-۱۶ یا Mirage-۲۰۰۰ قابل رقابت می‌سازد.
تحلیلگران نظامی معتقدند که J-۱۰ با تمرکز بر قابلیت‌های چندمنظوره (هوا به هوا، هوا به زمین و شناسایی)، یک پلتفرم اقتصادی و کارآمد برای نیروی هوایی کشورهایی است که بودجه محدودی دارند.
موفقیت‌ها در درگیری‌های واقعی: اثبات کارایی در میدان نبرد
تا پیش از سال ۲۰۲۵، J-۱۰ عمدتاً در مانورهای آموزشی و رزمایش‌ها شرکت داشت و فاقد سابقه جنگی واقعی بود.
اما درگیری‌های مرزی پاکستان و هند در سال جاری، نقطه عطفی برای این جنگنده ایجاد کرد.
نیروی هوایی پاکستان، که نسخه صادراتی J-۱۰CE را در اختیار دارد، مدعی شد که با استفاده از این هواپیما، چندین فروند جنگنده هندی از جمله Rafale و Su-۳۰MKI را ساقط کرده است.
گزارش‌ها حاکی از آن است که J-۱۰C با رادار پیشرفته و موشک‌های PL-۱۵، برتری هوایی را در برابر هواپیماهای غربی و روسی به دست آورد و حتی در یک مورد، یک Rafale فرانسوی را در نبرد نزدیک شکست داد.
این موفقیت‌ها، که توسط رسانه‌های چینی و پاکستانی تأیید شده، منجر به افزایش سهام شرکت Chengdu و تبلیغات گسترده پکن برای صادرات J-۱۰ شد.
تحلیلگران بر این باورند که این عملکرد، ناشی از استراتژی «زنجیره کشتار» چین است، که ترکیبی از شناسایی زودرس، اختلال الکترونیکی و موشک‌های دقیق را فراهم می‌کند.
با این حال، برخی کارشناسان غربی این ادعاها را اغراق‌آمیز می‌دانند و تأکید می‌کنند که J-۱۰ هنوز در برابر جنگنده‌های نسل پنجم مانند F-۳۵ چالش‌هایی دارد.
موفقیت پاکستان، J-۱۰ را از یک هواپیمای آزمایشی به یک پلتفرم «جنگ‌دیده» تبدیل کرد و اعتماد جهانی به محصولات نظامی چین را افزایش داد.
حواشی صادرات: رقابت ژئوپلیتیکی و ریسک‌های فنی
صادرات J-۱۰ با حواشی متعددی همراه بوده است.
پاکستان اولین مشتری خارجی این جنگنده است و حدود ۸۱ درصد تجهیزات نظامی‌اش از چین تأمین می‌شود.
اندونزی نیز در حال بررسی خرید ۴۲ فروند J-۱۰C است، اما این تصمیم با انتقادات داخلی روبرو شده، زیرا کارشناسان معتقدند که ادغام آن با ناوگان متنوع (شامل Rafale فرانسوی) ریسک‌های لجستیکی ایجاد می‌کند.
چین J-۱۰ را به کشورهای آمریکای لاتین، غرب آسیا و آفریقا پیشنهاد داده، اما از فروش به کشورهایی مانند ویتنام خودداری می‌کند تا از تشدید تنش‌های منطقه‌ای جلوگیری کند.
حواشی اصلی شامل رقابت با غرب است: قیمت پایین J-۱۰ (حدود ۴۰ میلیون دلار در مقایسه با ۸۰ میلیون دلار Rafale) آن را جذاب می‌کند، اما منتقدان می‌گویند که وابستگی به چین ریسک‌های ژئوپلیتیکی مانند تحریم‌ها یا قطع پشتیبانی فنی را به همراه دارد.
علاوه بر این، برخی گزارش‌ها از خرید J-۱۰ توسط آذربایجان، میانمار و نیجریه خبر می‌دهند، که این امر نگرانی‌هایی در مورد گسترش نفوذ چین در مناطق حساس ایجاد کرده است.
موفقیت‌های اخیر J-۱۰ در پاکستان، تقاضا را افزایش داده، اما کشورها باید تعادل بین هزینه و قابلیت را در نظر بگیرند.
J-۱۰ گزینه‌ای جایگزین در سایه تحریم‌ها
ایران، که نیروی هوایی‌اش عمدتاً متکی به هواپیماهای مانند F-۱۴ و MiG-۲۹ است، از سال‌های اخیر علاقه‌مند به نوسازی ناوگان خود بوده است.
گزارش‌ها و اخبار در سال‌های اخیر نشان می‌دهد که تهران علاقه مند به خرید ۴۰ تا ۱۰۰ فروند J-۱۰C است، به ویژه پس نهایی نشدن در دریافت Su-۳۵ روسی به دلیل تحریم‌ها.
وزیر دفاع ایران، سرتیپ عزیز نصیرزاده، در سفر اخیر به چین، در کابین یک J-۱۰ نشست و این اقدام به عنوان نشانه‌ای از علاقه جدی تفسیر شد.
حواشی این معامله شامل مخالفت غرب و اسرائیل است که J-۱۰ را تهدیدی برای تعادل قدرت در غرب آسیا می‌دانند.
تحلیلگران ایرانی معتقدند که J-۱۰ می‌تواند خلأ هوایی ایران را پر کند و با سیستم‌های دفاع هوایی ادغام شود، اما چالش‌هایی مانند آموزش خلبانان و تأمین قطعات یدکی وجود دارد.
در صورت موفقیت، این خرید می‌تواند همکاری‌های نظامی ایران و چین را گسترش ببخشد و تهران را در برابر تهدیدات خارجی مقاوم‌تر کند.
در پایان، J-۱۰ نه تنها یک دستاورد فنی برای چین است، بلکه نمادی از تغییر موازنه قدرت در عرصه جهانی.
برای ایران، دستیابی به این جنگنده می‌تواند گامی بزرگ به سوی خودکفایی نظامی باشد، اما نیازمند دیپلماسی هوشمندانه در برابر فشارهای بین‌المللی است.