بیماران پارکینسون و روش‌های افزایش طول عمر

به گزارش بازرگانی خبرگزاری مهر، طول عمر بیماران پارکینسون با توجه به شرایط آنها، متفاوت است.
بر اساس تحقیقات به ثبت رسیده، خطر ابتلا به بیماری پارکینسون در افراد بالای ۶۰ سال بیشتر است.
البته در برخی از موارد نادر، شاهد بروز این بیماری در افراد ۲۰ ساله نیز بوده‌ایم.
همچنین این بیماری، یک بیماری شایع در بین آقایان است.
درست است که بیماری پارکینسون یک بیماری پیشرونده است اما، هرگز به معنای پایان زودرس زندگی نیست.
چه بسا افرادی که با پی بردن به این بیماری، سال‌های سال همچنان زندگی کرده، کار می‌کنند، به سفر می‌روند و امید خود را از دست نداده‌اند.
مهمترین اقدام این افراد، کنار آمدن و درک واقعیت و عدم فرار کردن از آن، است.
اگر شما نیز به دنبال روش‌های شاد زندگی کردن با این بیماری هستید، با ما همراه شوید تا با بسیاری از ناگفته‌ها در این زمینه، آشنا گردید.
منظور از بیماری پارکینسون چیست؟
قبل از بررسی طول عمر بیماران پارکینسون، بهتر است این بیماری را بیشتر بشناسید.
بیماری پارکینسون نوعی اختلال حرکتی پیشرونده در سیستم عصبی است.
مغز از سلول‌های عصبی تشکیل شده است که در صورت مرگ یا آسیب دیدگی، علائمی مانند: مشکلات حرکتی، اختلال در تعادل، لرزش و … را در فرد ایجاد می‌کنند.
زمانی که این علائم پیشرفت کنند، افراد در انجام کارهای ساده با مشکلات جدی مواجه خواهند شد.
تاثیر بیماری پارکینسون بر روی طول عمر بیمار
بیماری پارکینسون از جمله بیماری‌هایی است که به آرامی پیشرفت می‌کند اما در واقع یک بیماری کشنده نیست.
با گذشت زمان، تغییرات کم کم ایجاد شده و زندگی بیمار را تحت تاثیر قرار می‌دهند.
قطعاً پذیرش این تغییرات دشوار و چالش برانگیز است.
برخی از افراد به سبب عدم آگاهی برای مقابله با این بیماری، توانایی خود را از دست داده و تسلیم آن می‌شوند.
بنابراین رشد بیماری در بدن سرعت می‌گیرد.
در مقابل برخی از افراد با استفاده از خدمات کاردرمانی در منزل و بکارگیری تجربیات و توصیه‌های کارشناسان خبره، روند رشد بیماری را کاهش می‌دهند.
بررسی میانگین طول عمر در بیماران پارکینسون
میانگین طول عمر بیماران پارکینسون در سال ۱۹۶۷ میلادی، کمتر از ۱۰ سال بود.
در حالی که امروزه بر اساس تحقیقات انجام شده به این نتیجه دست یافته‌اند که طول عمر این بیماران تنها ۱ الی ۵ سال کمتر از میانگین گروه سنی و جنسیتی آنها، است.
در واقع این آمار نشان می‌دهد که بیماران پارکینسون پس از تشخیص بیماری ۱۵ الی ۳۰ سال با کیفیت مناسب، زندگی خواهند کرد.
عوامل موثر بر روی طول عمر بیماران پارکینسون
هرگز نمی‌توان برای طول عمر بیماران پارکینسون به یک عدد ثابت اشاره کرد.
این یک بازه متغیر بوده که تحت تاثیر عواملی مانند:
پزشکی
رفتاری
اجتماعی
ژنتیکی
و … قرار می‌گیرد.
درک این عوامل توسط مراقبین و بیمار می‌تواند آنها را در اخذ تصمیمات آگاهانه‌تر برای حفظ سلامتی همراهی کند.
شناخت عوامل افزاینده و کاهنده طول عمر بیماران پارکینسون، مسیر آگاهی شما را هموارتر می‌نمایند.
عوامل افزاینده طول عمر بیماران پارکینسون عوامل کاهنده طول عمر بیماران پارکینسون ورزش و فعالیت‌های منظم شروع زودرس فرایندهای درمانی عدم وجود زوال شناختی شدید حمایت اجتماعی قوی از سوی خانواده، دوستان و..
سن پایین هنگام ابتلا دیسفاژی (مشکلات بلع) زمین خوردن‌های مکرر عدم پاسخ مناسب به مصرف داروها ابتلای همزمان به سایر بیماری‌های تضعیف کننده افسردگی و اضطراب
تاثیر داروهای پارکینسون بر روی افزایش طول عمر
برخی از داروها و روش‌های درمانی، به طور غیر مستقیم بر روی افزایش طول عمر بیماران پارکینسون موثر خواهند بود.
داروهایی مانند لوودوپا با جبران کمبود دوپامین در بدن، می‌تواند به طور غیر مستقیم بر روی افزایش طول عمر بیماران موثر واقع گردد.
داروها با:
حفظ تحرک و استقلال
کاهش ریسک آسپیراسیون
بهبود کیفیت زندگی
نقش بسزایی بر روی افزایش طول عمر بیماران خواهند داشت.
در نظر داشته باشید استفاده از روش‌های درمانی خاص مانند: فیزیوتراپی در منزل، کاردرمانی و … و همچنین مصرف منظم و دقیق داروها تحت نظر متخصص، کلید اصلی دستیابی به بقای بیشتر برای این بیماری، تلقی می‌گردند.
افزایش طول عمر با درمان‌های مدرن (DBS)
امروزه برای درمان بیماری پارکینسون شاهد استفاده از روش‌های درمانی پیشرفته و مدرن مانند: DBS یا همان تحریک مغزی عمیق هستیم.
این روش درمانی با کنترل علائم شدید بیماری، کیفیت زندگی بیماران را افزایش می‌دهد.
این روش نوعی عمل جراحی است که بر اساس آن الکترودها در مناطق خاصی از مغز کاشته می‌شوند.
وظیفه‌ی این الکترودها، ارسال پالس‌های الکتریکی برای تنظیم مدارهای عصبی است.
سبک زندگی سالم برای افزایش طول عمر بیماران پارکینسون
در کنار درمان‌های داروی برای افزایش طول عمر بیماران پارکینسون، می‌توان به تغییر سبک زندگی نیز اشاره کرد.
اگر به دنبال طولانی کردن سال‌های زندگی خود هستید، می‌توانید از روش‌های زیر استفاده کنید:
۱.
ورزش و توانبخشی (استفاده از ورزش‌های هوازی، یوگا، پیاده‌روی سریع، گفتار درمانی در منزل، رقص و …)
۲.
تغذیه هوشمندانه (مقابله با یبوست با استفاده از غذاهای فیبردار، مدیریت پروتئین و دارو برای جذب بهتر لوودوپا، استفاده از غلات و میوه‌ها)
۳.
مقابله با افسردگی (ارتباط ماندگار، شرکت در کلاس‌های اجتماعی، درمان افسردگی)
نقش امید به زندگی در طول عمر بیماران پارکینسون
یکی از راهکارهای موثر در افزایش طول عمر بیماران پارکینسون، ایجاد حس امید به زندگی در آنها است.
در گذشته با توجه به شدت علائم و مراحل پیشرفت آن، آینده‌ی روشنی برای بیماران رقم نمی‌خورد.
امروزه با وجود پیشرفت‌های پزشکی، دید افراد نسبت به این بیماری تغییر یافته و از آن به عنوان یک بیماری مزمن قابل مدیریت، یاد می‌کنند.
بیماری پارکینسون در چه افرادی خطرناک‌تر بوده و طول عمر آنها را کاهش می‌دهد؟
اگرچه امروزه با وجود درمان‌های مدرن شاهد افزایش طول عمر بیماران پارکینسون بوده‌ایم اما برخی از بیماران همچنان با خطرات احتمالی مواجه هستند.
این وضعیت اغلب به دلیل تظاهرات خاصی از بیماری و یا سن شروع بیماری است.
گروه‌های پرخطر که بیشتر در معرض کاهش طول عمر هستند، عبارتند از:
شروع بیماری در سنین پایین (در صورتی که این بیماری در سنین پایین‌تر از ۵۰ سال ایجاد شود، تاثیرات منفی مانند ناتوانی‌ها و ایجاد رفتارهای تکانشی را به همراه دارد.
بنابراین می‌تواند بر روی سلامت کلی و امید به زندگی تاثیرات منفی را بر جای بگذارد.)
پارکینسون با زوال شناختی پیش رونده (بزرگترین تهدید برای طول عمر بیماران پارکینسون، توسعه زوال شناختی است.
توهم و دمانس سبب بروز کاهش شدید خود مراقبتی و بروز مشکلاتی مانند آسپیراسیون و … می‌شوند.
این مشکلات کاهش طول عمر را به همراه خواهند داشت.)
وجود علائم غیر حرکتی شدید اولیه (برخی از علائم غیر حرکتی قبل از لرزش اصلی ایجاد می‌شوند.
اختلال خواب، اختلال بلع و … می‌توانند با زوال شناختی، عفونت ریوی و مواردی از این قبیل را به همراه داشته باشند.)
جمع بندی
بیماری پارکینسون با وجود چالش‌هایی که در علائم حرکتی و غیر حرکتی ایجاد می‌کند، دیگر یک وضعیت با پیش آگاهی ناگزیر نخواهد بود.
تحقیقات نشان داده‌اند که طول عمر بیماران پارکینسون ارتباط مستقیمی با امید به زندگی و مصرف داروهای منظم آنها دارد.
عناصر کلیدی برای به حداکثر رساندن طول عمر فعال این بیماران، عبارتند از: کنترل عوامل مرگ آور ثانویه، پایبندی به درمان‌های دارویی و تقویت امید به زندگی.
دستیابی به این اهداف نیازمند هماهنگی دقیق میان متخصصین مختلف است.
اینجاست که استفاده از خدمات تخصصی و حرفه‌ای کارشناسان زبده، اهمیت مضاعف پیدا می‌کند.
این مطلب، یک خبر آگهی بوده و خبرگزاری مهر در محتوای آن هیچ نظری ندارد.