یک رهبر اتحادیه دموکراتیک سودان: جنگ سودان، درگیری قبیله‌ای نیست؛ یک تجاوز خارجی است که در آن مزدورانی از کشورهای مختلف مشارکت دارند/جامعه بین‌الملل باید شبه‌نظامیان را به‌عنوان تروریست‌های افراطی شنا
«خالد الفحل»، یکی از رهبران ارشد حزب اتحادیهٔ دموکراتیک سودان با اشاره به درگیرهای نظامی در این کشور گفت: جنگ کنونی در سودان یک درگیری قبیله‌ای نیست؛ بلکه یک تجاوز خارجی است که در آن مزدورانی از کشورهای مختلف جهان مشارکت و حضور دارند.
«خالد الفحل»، یکی از رهبران ارشد حزب اتحادیهٔ دموکراتیک سودان با اشاره به درگیرهای نظامی در این کشور گفت: جنگ کنونی در سودان یک درگیری قبیله‌ای نیست؛ بلکه یک تجاوز خارجی است که در آن مزدورانی از کشورهای مختلف جهان مشارکت و حضور دارند.
کد خبر: 746351 | ۱۴۰۴/۰۸/۱۸ ۰۹:۳۴:۲۰
جنگ داخلی در سودان که از آوریل ۲۰۲۳ میان ارتش سودان (SAF) و نیروهای شبه‌نظامی (RSF) آغاز شده، وارد سال سوم خود شده است.
به گزارش ایسنا، در ماه‌های اخیر، منطقهٔ دارفور اهمیت ویژه‌ای یافته است؛ جایی که سقوط الفاشر – مرکز استان شمالی دارفور – به دست نیروهای پشتیبانی سریع و گزارش‌های گسترده از نقض حقوق بشر، حجم بحران را به سطح جدیدی رسانده است.
در اواخر اکتبر ۲۰۲۵، RSF کنترل شهر الفاشر را به دست گرفت.
طی این اشغال، گزارش‌های متعددی از قتل‌عام شهروندان، جابه‌جایی گسترده، محاصرهٔ طولانی‌مدت و تخلیهٔ هزاران نفر منتشر شده است.
به‌عنوان نمونه، طبق گزارش شبکهٔ پزشکان سودان، بیش از ۱۵۰۰ نفر در ۴۸ ساعت نخست پس از تسلط RSF بر الفاشر کشته شده‌اند.
سازمان‌های بین‌المللی هشدار داده‌اند که وضعیت انسانی در منطقه به‌شدت بحرانی است؛ کودکان دچار سوءتغذیه شدید شده‌اند، مسیرهای فرار بسیار دشوار و خطرناکند و انتقال کمک‌ها به علت ناامنی مختل شده است.
هم‌زمان، شبه‌نظامیان به‌عنوان عامل اصلی ارتکاب جنایات جنگی توسط نمایندگان سازمان ملل و دیگر نهادها مطرح شده‌اند.
در همین چارچوب، در مصاحبه‌ای با «خالد الفحل»، یکی از رهبران ارشد حزب اتحادیهٔ دموکراتیک سودان، در مورد تحولات اخیر سودان گفت‌وگو کرده‌ایم.
تحولات اخیر سودان مبتنی بر «مداخلهٔ خارجی» است
«خالد الفحل» تحولات اخیر سودان را مبتنی بر «مداخلهٔ خارجی» می‌داند و شبه‌نظامیان تحت رهبری حمدان دقلو (نیروی حمایت سریع) را نه به‌عنوان یک بازیگرِ محلی بلکه به‌عنوان مجموعه‌ای از مزدوران و گروه‌های مورد حمایتِ خارجی معرفی می‌کند.
او ادعا می‌کند که از ۱۵ آوریل ۲۰۲۳، امارات «مرکز هدایت عملیات نظامی» بوده و حمایت‌های تسلیحاتی و اعزام مزدور از کشورهایی مانند کلمبیا، اوکراین، چاد، سودان جنوبی و عناصر وابسته به خلیفه حفتر در لیبی سبب تداوم و تشدید خشونت شده است.
اوضاع در الفاشر و دارفور را فاجعه‌بار توصیف می‌کند و از وجود «پاک‌سازی قومی»، «نسل‌کشی» و کاربرد «سلاح گرسنگی» سخن می‌گوید و خواستار شناخته‌شدن شبه‌نظامیان به‌عنوان سازمان‌های تروریستی و تحریم حمایت‌کنندگان خارجی آن‌هاست.
این عضو ارشد حزب اتحادیهٔ دموکراتیک سودان در پاسخ به این پرسش که «تحولات اخیر سودان را چگونه ارزیابی می‌کند و به نظر وی مهم‌ترین دلایل ادامهٔ درگیری بین ارتش و نیروهای حمایت سریع چیست»، گفت: تحولات در سودان ناشی از مداخلهٔ خارجی تحمیل‌شده بر سودان است، در حالی که جامعهٔ بین‌المللی و منطقه‌ای در برابر نقض‌های غیرانسانی که توسط شبه‌نظامیان «حمدان دقلو» و مزدورانشان صورت می‌گیرد، سکوت کرده‌اند.
وی افزود: این گروه‌ها شهروندان را هدف قرار می‌دهند، کرامت‌شان را سلب می‌کنند و بدترین انواع نقض حقوق بشر را علیه آن‌ها مرتکب می‌شوند که در تاریخ جنگ‌ها نظیرش دیده نشده است.
شبه‌نظامیان و مزدوران از حمایت و پشتیبانی نظامی برخوردارند
خالد الفحل با بیان این‌که «ادامهٔ جنگ دلایل شناخته‌شده‌ای دارد؛ از جمله این‌که شبه‌نظامیان و مزدوران از سوی کشورهایی در پیرامون آفریقا و منطقه از حمایت و پشتیبانی نظامی برخوردارند»، اظهار کرد: امارات متحدهٔ عربی از ۱۵ آوریل ۲۰۲۳ تا امروز مرکز هدایت عملیات نظامی در سودان به‌شمار می‌آید و حرکت و پروازهای نظامی‌اش همچنان ادامه داشته، چنان‌که سازمان‌های منطقه‌ای و بین‌المللی از طریق اسناد و گزارش‌های روزنامه‌های معتبر جهانی آن را رصد و مستندسازی کرده‌اند.
وی ادامه داد: تأمین امکانات نظامی و حضور مزدورانی از کلمبیا و اوکراین و همچنین از همسایگان سودان مانند چاد و سودان جنوبی و مزدوران وابسته به خلیفه حفتر در لیبی - همهٔ این عوامل به‌طور مستقیم - باعث شعله‌ورتر شدن آتش جنگ و ادامهٔ آن شده‌اند.
خالد الفحل در پاسخ به این سؤال که «چرا شهر الفاشر سودان در وقایع اخیر اهمیت زیادی یافته است»، اظهار کرد: واکنش افکار عمومی و مردم آزاد از کشورهای مختلف و به نمایش گذاشته‌شدن تراژدی مردم سودان که بیش از سه سال ادامه داشته، کمک کرد تا توجهات به این بحران جلب شود.
مردم سودان زیر فشار ماشین سرکوب شبه‌نظامیان قرار دارند، اما در عین حال ارتش سودان موفق شد خارطوم، الجزیره، سنّار و شهرهای دیگری را آزاد کند، شبه‌نظامیان را عقب براند و آن‌ها را در مناطق دارفور و کردفان جنوبی محصور کند.
قدردانی از مردم و مقامات ایران
این تحلیل‌گر سودانی ادامه داد: در این‌جا باید از مردم ایران نیز قدردانی و تشکر کنیم که اقدامات غیرانسانیِ امارات و حمایت مستقیم آن از شبه‌نظامیان و مزدوران را محکوم کردند، همچنین از مقامات جمهوری اسلامی ایران برای مواضع برادرانه و حمایت‌شان از مشروعیت نهادهای دولتی سودان سپاسگزاریم.
الفحل در توصیف وضعیت انسانی در الفاشر و مناطق مجاور دارفور گفت: وضعیت در الفاشر و دیگر شهرهایی که شبه‌نظامیان و مزدوران در آن‌جا حضور دارند، فاجعه‌بار است.
این شبه‌نظامیان زشت‌ترین نقض‌های حقوق بشر را مرتکب می‌شوند؛ از جمله پاک‌سازی قومی، نسل‌کشی و استفاده از سلاح گرسنگی علیه شهروندان بی‌دفاع.
بنابراین هیچ احساس آرامش یا تضمینی برای ایمنی مردم در مناطق نفوذ شبه‌نظامیان وجود ندارد و تنها راه‌حل، نابودی این گروه‌هاست تا آرامش و صلح بازگردد.
جامعهٔ بین‌الملل باید شبه‌نظامیان را به‌عنوان سازمان‌هایی تروریستی و افراطی به‌طور رسمی شناسایی کند
وی در واکنش به این سؤال که «نقش نیروهای محلی و قبیله‌ای در درگیری‌های اخیر در سودان چه بوده است»، گفت: این جنگ یک درگیری قبیله‌ای نیست، بلکه یک تجاوز خارجی است.
مزدورانی از کشورهای مختلف جهان آورده شده‌اند و اکنون اکثریت این نیروها خارجی‌اند، به‌جز برخی گروه‌های مرتبط با خانوادهٔ حمدان دقلو و همچنین برخی عناصر محلی که با تهدید و ارعاب مجبور به مشارکت در نبرد شده‌اند.
این تحلیل‌گر سودانی در پاسخ به این سؤال که آیا نشانه‌ای از آمادگی ۲ طرف برای ورود به گفت‌وگو یا آتش‌بس وجود دارد، اظهار کرد: این جنگ بین «۲ طرف» معمولی نیست.
طرف اصلی که نمایندهٔ مردم سودان و نهادهای مشروع آن است، نیروهای مسلح کشورند که حق دفاع از حاکمیت ملی و دفع تجاوز خارجی را اعمال می‌کنند.
در مقابل، شبه‌نظامیان و مزدوران، نیروهای مهاجمند و نمی‌توان آن‌ها را یک «طرف ملی» دانست.
الفحل در پاسخ به این پرسش که «جامعهٔ بین‌المللی چه نقشی می‌تواند برای توقف بحران فعلی ایفا کند»، خاطرنشان کرد: نقش جامعهٔ بین‌المللی این است که شبه‌نظامیان را به‌عنوان سازمان‌هایی تروریستی و افراطی به‌طور رسمی شناسایی کند، فعالیت‌های اقتصادی آن‌ها را ممنوع یا مسدود سازد و همچنین علیه رهبران‌شان و کشورهایی که از آن‌ها حمایت مالی یا تسلیحاتی می‌کنند، تحریم‌هایی اعمال کند تا از گسترش این پدیدهٔ خطرناک که امنیت و صلح بین‌المللی را تهدید می‌کند، کاسته شود.