احمدی: تئاتر «شیطان پلک نمی‌زند» از دل پرونده‌های جنایی بیرون آمده است
شیراز- کارگردان نمایش «شیطان پلک نمی‌زند» گفت: این تئاتر در ژانر وحشت و برگرفته از پرونده‌های جنایی از رفتارهای خشونت‌آمیز و آزاردهنده مجرمان با مردگان در دنیای واقعی است.
مسعود احمدی در گفتگو با خبرنگار مهر با بیان اینکه نمایش «شیطان پلک نمی‌زند» چهارمین اثر خود در مقام کارگردانی در ژانر وحشت است، گفت: می‌توان ادعا کرد ما اولین که گروه در جهان هستیم که این نوع ژانر را به این شکل اجرا می‌کنیم.
وی ادامه داد: تاکنون در دنیا و ایران چنین نمایش‌هایی با این سبک و سیاق ساخته نشده است، و این یک ژانر خاص در تئاتر است که در سال ۱۳۹۵، تصمیم گرفتیم تا با اجرای نمایش‌هایی مخاطب را که علاقه‌ای به ژانر کمدی ندارند، به سالن تئاتر جذب و آنان را به سمت عامه‌پسند بودن ژانر وحشت هدایت کنیم.
کارگردان نمایش «شیطان پلک نمی‌زند» افزود: اولین اثر ما در این ژانر، نمایش «بیست و سومین جلسه جن‌گیری آنالیز میشل» بود که هم در جشنواره‌ها و هم در اجراهای عمومی با استقبال خوبی مواجه شد همچنین در سال ۱۴۰۱، این نمایش با حضور بازیگرانی چون بهاره رهنما، ایوب آقاخانی و رامین راستا در تالار احسان اجرا شد و باز هم مورد توجه قرار گرفت که پس از آن این گروه نمایش «شیاطین را فراخوان» را در سال ۱۳۹۸ و «جن زده زیر لیل» را در سال ۱۴۰۰ اجرا کردند.
احمدی با اشاره به این موضوع که این نمایش تلفیقی از گروه پرفورمنس و بازیگران رئال است، گفت: در این اثر، صحنه‌های ترسناک واقعاً ترسناک و هیچ شباهتی به کمدی ندارند، بنابراین نمی‌توان آن را یک کمدی ترسناک دانست و در عین حال، بخش‌های رئال نمایش بسیار واقعی و تکه‌های طنز یا کمدی‌های کوچک و جزئی در آن‌ها به کار رفته است.
وی ادامه داد: این ترکیب باعث شده است که اثر هم ترسناک و هم دارای عناصر طنز باشد، اما هر قسمت به طور مستقل ویژگی‌های خاص خودش را دارد و به نوعی تلفیقی از این دو ژانر محسوب می‌شود.
کارگردان نمایش «شیطان پلک نمی‌زند» افزود: در ابتدا، می‌توان گفت که این نمایش بسیار تخیلی و غیرواقعی است، اما با بررسی پرونده‌های جنایی، متوجه می‌شویم که شخصیت‌های خیالی این اثر، الهام گرفته از افرادی هستند که در تاریخ با بیماری‌هایی مانند نکروفیلیا و رفتارهای خشونت‌آمیز و آزاردهنده نسبت به مردگان شناخته می‌شوند و این افراد، کسانی بودند که اجساد مردگان را آزار می‌دادند یا آن‌ها را به شکل مانکن‌های انسانی در می‌آوردند، و این موضوع در پرونده‌های جنایی ثبت شده است.
احمدی تصریح کرد: بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که شخصیت‌های این نمایش، به نوعی نماد یا بازتابی از چنین افرادی در تاریخ هستند که رفتارهای جنون‌آمیز و غیرانسانی داشتند و این موضوع ممکن است منبع الهام برای ساخت شخصیت‌های خیالی در اثر باشد.