واکنش فرانسوی‌ها به پیروزی زهران ممدانی/الهام برای چپ، تردید در راست
موفقیت ممدانی جوان، مسلمان و فرزند مهاجران در فرانسه بازتاب گسترده‌ای داشته است، کشوری که هنوز با مسئله‌ی نمایندگی اقلیت‌ها در سیاست دست و پنجه نرم می‌کند.
یادداشت مهمان، امیرحسین مقیمی: زهران ممدانی، نامزد سوسیالیست دموکرات ۳۴ ساله، با کسب بیش از ۵۰٪ آراء، از قانون‌گذار ایالتی نسبتاً گمنام به یکی از چهره‌های شاخص حزب دموکرات آمریکا تبدیل شد و به‌زودی نخستین شهردار مسلمان، نخستین شهردار اهل جنوب آسیا و نخستین شهردار متولد قاره آفریقا در شهر نیویورک خواهد بود.
برنامه انتخاباتی ممدانی بر مقرون‌به‌صرفه کردن زندگی در نیویورک متمرکز بود و موفقیت او بازتابی از شکست تلاش های اندرو کومو، با پرونده‌های جنجالی، محسوب می‌شود.
یکی از چالش‌های اصلی او، مواجهه با دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور سابق آمریکا است که پیشتر تهدید کرده بود در صورت پیروزی ممدانی، کمک‌های فدرال به نیویورک را کاهش دهد.
موفقیت ممدانی جوان، مسلمان و فرزند مهاجران در فرانسه بازتاب گسترده‌ای داشته است، کشوری که هنوز با مسئله‌ی نمایندگی اقلیت‌ها در سیاست دست و پنجه نرم می‌کند.
علاوه بر این، محورهای کمپین او مانند مسکن، حمل‌ونقل عمومی و عدالت اجتماعی، دغدغه‌های روزمره مردم فرانسه نیز هستند و به همین دلیل این رخداد در رسانه‌ها و محافل سیاسی این کشور به سرعت بازتاب یافت و به نقطه‌ای برای بازاندیشی در مسیر و گفتمان چپ تبدیل شد.
جناح‌های چپ فرانسه این پیروزی را نشانه‌ای از احیای چپ رادیکال و نمایندگی واقعی طبقات فرودست می‌دانند، در حالی که جریان‌های راست و میانه نسبت به قابلیت انتقال این الگو به فضای سیاسی فرانسه ابراز تردید کرده‌اند.
احزاب چپ فرانسه، به‌ویژه جنبش فرانسه نافرمان (La France insoumise) به رهبری ژان‌لوک ملانشون، از نخستین گروه‌هایی بودند که پیروزی ممدانی را ستایش کردند.
ملانشون در شبکه X نوشت: «در نیویورک، ممدانی بر دستگاه سنتی حزب دموکرات غلبه کرد؛ چپ رادیکال هنوز زنده است.»
رهبران حزب سبز و جناح مترقی سوسیالیست‌ها نیز موفقیت او را نشانه‌ای از توان چپ در حل مشکلات اقتصادی و بحران نمایندگی دانستند.
ماتیلد پانو، رئیس گروه پارلمانی LFI، تأکید کرد که ممدانی «با صداقت و شجاعت، همان چیزی بود که رأی‌دهندگان در دموکراسی معاصر تشنه آن هستند: سیاستمداری بدون نقاب.»
در مقابل، جریان‌های راست و میانه‌رو، از جمله اعضای حزب جمهوری‌خواهان و مجمع ملی، واکنشی محتاطانه یا انتقادی نشان دادند.
تحلیل‌گران این احزاب معتقدند شرایط اجتماعی و سیاسی فرانسه با آمریکا متفاوت است و حساسیت جامعه نسبت به نمایش آشکار هویت دینی یا قومی، مانع انتقال مستقیم چنین مدلی به فرانسه خواهد شد.
در مجموع، پیروزی زهران ممدانی بیش از آنکه الگویی عملی برای فرانسه باشد، الهامی سیاسی برای چپ این کشور به شمار می‌رود.
این رخداد فرصتی برای بازاندیشی در مسیر و گفتمان چپ مردمی و چندفرهنگی ایجاد کرده است، هرچند موانع ساختاری و تاریخی مسیر تحقق این آرمان‌ها را دشوار می‌سازد.