آیا «زهران ممدانی» الگوی آینده آمریکا و حزب دموکرات خواهد بود؟
به گزارش مشرق، کانال تلگرامی اندیشکده تهران در مطلبی نوشت:
امروز، زهران ممدانی، توانست به عنوان نامزد دموکرات در انتخابات شهرداری نیویورک به پیروزی برسد.
این انتخابات نه فقط به خاطر اهمیت ذاتی نیویورک–که چهارمین شهر پرجمعیت و یکی از مراکز کلیدی تجارت آمریکا است، بلکه به دلیل مواضع و برنامه‌های ترقی‌خواهانه و مخالفت برخی از رهبران دموکرات با او نیز بسیار مورد توجه قرار گرفت.
ورود این چهره به عرصه سیاست، بحثی را پیرامون مسیر آینده حزب پیش کشیده است.
الکساندریا کورتز، عضو دموکرات مجلس نمایندگان در واکنش به پیروزی ممدانی بیان کرد که دموکرات‌ها «نمی‌توانند با انکار آینده زیاد دوام بیاورند.» اما حکیم جفریس، رهبر دموکرات‌های مجلس نمایندگان، علی‌رغم حمایت از ممدانی، در سخنی متضاد گفت ممدانی آینده دموکرات‌ها نخواهد بود.
وجه تمایز ترقی‌خواهانی مانند ممدانی از دموکرات‌های «میانه‌رو» را می‌توان در برنامه‌ها و مواضع او یافت.
ممدانی برخلاف رهبران کنونی حزب، در تأکید بر کمک‌های بشردوستانه به غزه، راه حل دو دولتی و انتقاد از نتانیاهو متوقف نمی‌شود و اساس حمایت آمریکا با اسرائیل را نشانه می‌رود.
در امور داخلی نیویورک، وعده‌های اقتصادی او فراتر از برنامه‌های متعارف دموکرات‌ها است و شامل اتوبوس رایگان، ایجاد خرده‌فروشی‌های تحت مالکیت شهرداری، ارائه خدمات درمانی رایگان به کلیه کودکان زیر پنج سال و منع افزایش اجاره‌بها می‌شود.
این برنامه‌ها او را سوسیالیست‌تر از سایر دموکرات‌ها می‌کند.
این دلایل در کنار هویت مسلمان و اوگاندایی‌اش باعث تقابل برخی از دموکرات‌ها با او و سکوت برخی دیگر شده است.
حتی باراک اوباما نیز تنها در روزهای پایانی رقابت‌ها از او حمایت کرد، آنهم با یک تماس تلفنی.
رقیب اصلی او در انتخابات نیز اندرو کومو، دموکرات سابق بود که از سمت برخی دموکرات‌های کنگره حمایت می‌شد.
همچنین طبق برخی تحلیل‌ها، ۲۶ میلیاردر که برخی دموکرات هستند از جمله مایکل بلومبرگ، حامی کومو و دیگر نامزدهای انتخابات بودند تا ممدانی رأی نیاورد، هر چند دو میلیاردر نیز از او حمایت می‌کردند.
تقابل قشر قابل توجهی از دموکرات‌ها با ممدانی نمایانگر رقابتی میان ترقی‌خواهان و میانه‌روها بر سر کنترل حزب است.
امروز نتیجه دو انتخابات دیگر مشخص شد که در آنها دموکرات‌های میانه‌رو پیروز شدند.
میکی شریل و ابیگل اسپنبرگر توانستند به مقام فرمانداری ایالات نیوجرسی و ویرجینا برسند.
گوین نیوسام، فرماندار کالیفرنیا نیز موفق به تغییر نقشه انتخاباتی این ایالت شد تا پنج نماینده به دموکرات‌های کنگره افزوده شود و نام خود را به عنوان یک دموکرات میانه‌رو برای انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۸ برجسته‌تر کند.
با این وجود، احتمال اینکه ترقی‌خواهی سرانجام در حزب دموکرات به قدرت برسد بالا است و بیشتر مسئله زمان مطرح است: چه زمانی این اتفاق خواهد افتاد؟
روندهای فرهنگی نشان می‌دهد در دو دهه گذشته رأی‌دهندگان دموکرات لیبرال‌تر شده‌اند که در صورت تداوم این روند، ترقی‌خواهی مبدل به گفتمان اصلی حزب خواهد شد.
ممکن است این اتفاق در انتخابات میان‌دوره‌ای ۲۰۲۶ یا انتخابات ۲۰۲۸ رخ دهد.
حتی اگر یکی از ترقی‌خواهان مشهور فعلی (همچون الکساندریا کورتز) نتوانند نامزد نهایی حزب در ۲۰۲۸ شوند، ممکن است فردی از طیف میانه در حزب به قدرت برسد؛ اما ناچار باشد از گفتمان و ادبیات ترقی‌خواهی برای موفقیت خود بهره ببرد.
این یعنی حزب دموکرات به احتمال بالا در فضای داخلی چپ‌تر و در سیاست خارجی از اسرائیل بیشتر گسسته خواهد شد.
البته، مسئله قدرت‌گیری در درون حزب و رسیدن به مقام ریاست‌جمهوری دو امر جداگانه هستند.
دومی چالش بزرگی برای ترقی‌خواهان است.
رأی‌دهندگان دموکرات لیبرال‌تر شده‌اند؛ اما رأی‌دهندگان مستقل چه وضعیتی دارند؟
به نظر نمی‌رسد ایده‌های ترقی‌خواهی در مسائلی مانند ورزش تراجنسیتی‌ها و حمایت از مهاجرین هنوز چندان برای این قشر مطلوب باشد.
البته در کنار این چالش، فرصت مهمی پیش روی ترقی‌خواهان وجود دارد و آن هم نارضایتی اکثریت مردم از عملکرد ترامپ است که می‌تواند آنها را به سمت ایده‌های اقتصادی چپ رادیکال حرکت دهد.
در هر صورت، قدرت ترقی‌خواهان در حزب دموکرات در آینده بیشتر خواهد شد؛ اما اینکه بتوانند قدرت را در کاخ سفید به دست گیرند هنوز جای تأمل دارد.
پیروزی ممدانی نشانه دیگری دال بر افزایش نقش ترقی‌خواهی در آینده سیاست آمریکا است.
البته سیاست‌های او نیز به شدت زیر ذره‌بین خواهد بود و هرگونه عملکرد منفی وی می‌تواند آسیبی جدی به این جریان در انتخابات میان‌دوره‌ای سال آینده وارد کند.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.