فراموشی در لباس پیشرفت
یک کارشناس حقوق درباره نیروی انسانی در توسعه نوشت، اگر قرار است آینده‌ای روشن‌تر بسازیم، باید از احترام به گذشته آغاز کنیم. توسعه بدون بازنشستگان، توسعه نیست بلکه فراموشی است در لباس پیشرفت.
به گزارش خبرنگار مهر، علا مینایی، کارشناس ارشد حقوق و مدیریت کلان درباره جایگاه نیروی انسانی و بازنشستگان در یادداشتی اختصاصی برای خبرگزاری مهر نوشت، در ادبیات رسمی کشور، «توسعه» معمولاً با شاخص‌هایی چون رشد اقتصادی، سرمایه‌گذاری و تولید سنجیده می‌شود؛ اما توسعه‌ای که بدون توجه به کرامت انسانی شکل گیرد، نه پیشرفت بلکه بی‌رحمی نظام‌مند است و یکی از قربانیان خاموش این نوع توسعه، بازنشستگان کشور هستند.
کسانی که سال‌ها چرخ‌های آموزش، صنعت و خدمات عمومی را به حرکت درآورده‌اند و امروز در پیچ و خم تورم، بیمه و دارو گرفتار هستند.
بازنشستگان نه صدقه می‌خواهند و نه لطف؛ آنان خواستار اجرای دقیق قوانین موجود و رعایت عدالت در عمل هستند.
با این حال، هر سال شاهد تأخیر در اجرای طرح‌های همسان‌سازی، ناپایداری بیمه تکمیلی و کاهش قدرت خریدشان هستیم.
سوال اینجاست که چرا در برنامه‌های توسعه کشور، بازنشستگان همیشه در حاشیه تصمیم‌گیری‌ها قرار دارند؟
در حالی‌که در بسیاری از کشورها بازنشستگی دوره‌ای برای آرامش و کرامت است، در ایران بازنشسته باید میان هزینه دارو، اجاره و معاش انتخاب کند.
این شرایط نه‌تنها با روح عدالت اجتماعی سازگار نیست، بلکه نشانه ضعف در مدیریت منابع و نادیده‌گرفتن نقش این قشر فرهیخته در ساختار جامعه است.
از سوی دیگر، سازمان تأمین اجتماعی که بر اساس قانون، مأمور حفظ و ارتقای سطح رفاه بازنشستگان است، در عمل نتوانسته انتظارات قانونی و اخلاقی را برآورده کند.
تأخیر در پرداخت مطالبات، ضعف در اجرای پایدار بیمه تکمیلی، و بی‌توجهی به بهبود خدمات درمانی، مصداق‌های روشن همین نارسایی است.
این سازمان باید از نگاه «هزینه‌ای» به بازنشستگان فاصله بگیرد و آنان را به‌عنوان «سرمایه انسانی و تجربه‌ای» ببیند.
توسعه‌ای که بازنشستگان در آن سهمی نداشته باشند، توسعه‌ای ناقص و بی‌روح است.
جامعه‌ای که به نسل خدمت‌کرده خود بی‌اعتناست، در حقیقت از ریشه‌های اخلاقی خود فاصله گرفته است.
مطالبه امروز بازنشستگان فقط افزایش حقوق نیست؛ آنان خواستار بازگشت آرامش و احترام به دوران بازنشستگی هستند.
عدالت در قبال بازنشستگان، تنها یک تکلیف مالی نیست؛ آزمونی ملی و اخلاقی است که موفقیت در آن، معیار انسانیت یک نظام اجتماعی است.
بازنشستگان حافظان حافظه جمعی ملت هستند.
اگر قرار است آینده‌ای روشن‌تر بسازیم، باید از احترام به گذشته آغاز کنیم.
توسعه بدون بازنشستگان، توسعه نیست بلکه، فراموشی است در لباس پیشرفت.