قانون عرفانی شهید «سیدنژاد» برای فعالان فرهنگی مسجد

به گزارش مشرق، «سید ابراهیم سیدنژاد» ۲۰ خرداد ماه سال ۱۳۴۶ میان خانواده‌ای با ایمان و متدین در شهرستان بابل استان مازندران دیده به جهان گشود و در دامن پر مهر و محبت مادرش‌ «ام‌کلثوم ملازاده» و پدرش «سید علی‌اکبر» پرورش یافت.
دوران تحصیلی را تا مقطع متوسطه در مدارس کتاب و مدتی در حوزه علمیه قم با موفقیت و جدیت پشت سر گذاشت و یکی از دانش آموزان خوب در تحصیل و اخلاق بود.
شهید بزرگوار در فعالیتهای فرهنگی اجتماعی و انقلابی آن دوران و برگزاری مراسم‌های مذهبی مدرسه و محل سکونت نقش موثر و حضور پررنگی داشت.
شهید سید ابراهیم سیدنژاد در بسیج لشکر ۲۵ کربلا به اسلام خدمت می‌کرد که در جبهه جنوب شرکت داشت و سرانجام در تاریخ ۲۶ /۰۷ /۱۳۶۴ منطقه پیرانشهر در اثر اصابت تیر و ترکش شهد شیرین شهادت را نوشید و در جوار رحمت الهی جای گرفت.
پیکر پاک این شهید بزرگوار پس از ۸ سال تفحص شد و در گلزار روستای پائین کتاب شهرستان شهیدپرور بابل استان مازندران تدفین شد.
خاطراتی از شهید
خواهر شهید: توصیه‌های مهم برادرم چه در عمل و چه در گفتار حفظ حجاب و پیروی کردن از اسلام و امام بود.
شهید موقعی که در مسایل اجتماعی و سیاسی با سن کم شرکت می‌کرد و صداقت و فروتنی، حجب و حیا داشت و یک زیبایی خاصی در چهره‌ی مظلوم او دیده می‌شد و محبوب خاص و عام بود.
برادر شهید: شهید با این که سن کمی داشت رعایت مسائل شرعی و واجبات و ترک محرمات را می‌کرد.
یادم هست دوستان کوچکتر از خودش را برای تشکیل جلسه‌ای که عده‌ای از بچه‌های کم سن و سال بودند جمع می‌کرد و یک گروه تشکیل دادند، خودش و شهید سید زمان (از شهدای محل) مسئولیت آن را به عهده داشتند و در یکی از مساجد محل کارهای تربیتی می‌کردند، آموزش قرآن، احکام و مسائل اعتقادی داشتند، یک قانونی هم داشتند که در هفته یک روز را روزه بگیرند و همچنین قرار خواندن نماز اول وقت و دعا و حتی نماز شب بر قرار بود.
فرازهایی از وصیت‌نامه شهید
ای مردم!
شما که در فصل بهار به شالیکاری مشغولید، تا برای زمستان توشه‌ای داشته باشید و اگر یقین دارید که کار نکردن در تابستان برابر با گرسنگی کشیدن درزمستان است، پس بدانید که اگر توشه‌ی برای آخرت درست نکنید، آن زمان دیگر موقع پشیمانی نیست.
سروران عزیز کار دنیا تمام نمی‌شود.
انسان هرچه ثروت جمع کند، باز طمع و غرور او بیشتر می‌شود و به دنبال سرمایه بیشتر می‌گردد.
از عمر خود بهره بیشتری بگیرید و نگذارید وقت‌ها به هدر برود.
بیشتر به دنبال معنویت بروید تا مادیات.
وحدت خود را حفظ کنید، که خدا می‌فرماید (واعتصموا بحبل الله جمیعاً و لا تفرقوا) چنگ زنید به ریسمان الهی و متفرق نشوید.
عمر ما مانند دفتری است که هرچقدر برگ داشته باشد، بالاخره یک روز ورقه‌های این دفتر تمام می‌شود.
حال اگر انسان یادداشت‌های خیلی خوبی بنویسد، عالی است و اگر بیخود خط کاری کند به جز پشیمانی سودی ندارد، پس از عمر خود بهره‌ی کاملی ببرید، زیرا در آخرت موقع پشیمانی نیست.
دعای کمیل را فراموش نکنید و غروب جمعه بر مزار شهیدان بروید.
جبهه‌ها را خالی نکنید و به آن کمک و انفاق کنید.