یک کینهٔ حل نشده
به گزارش مشرق، مرتضی درخشان، فعال رسانه در مطلبی در تلگرام نوشت:
«زبانت را می‌برند و از درختی که از آن روزی می‌گیری (درخت نخل) به دار خواهند زد.
در روز سوم از بینی و دهان تو خون روان خواهد شد و محاسنت را رنگین خواهد ساخت».
این پیش‌بینی امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام از نحوه شهادت میثم تمار است.
پیش‌بینی یک قتل خشن و هتاکانه که قاتل به پیکر مقتول هم رحم نمی‌کند و از جنازه او هم نمی‌گذرد!
این نقل تاریخی در سریال مختارنامه با بازی درخشان مرحوم پرویز پورحسینی را اغلب به خاطر داریم، صحنه‌ای که در کاخ کوفه ایستاده است و پاسخ ابن زیاد را می‌دهد.
روایات نشان می‌دهد که میثم، ۱۰ روز پیش از ورود اباعبدالله علیه‌السلام به عراق، دستگیر شد و به همان نحوی که پیش‌بینی شده بود به شهادت رسید و برخی روایات تاریخی می‌گویند که او اولین مسلمانی بود که به هنگام شهادت بر دهانش لگام‌زده شد.
پیش از آن نیز افراد زیادی به دستور عبیدالله بن زیاد به شهادت رسیده بودند، سؤال این‌جاست که حقد و کینه یک نفر چقدر باید باشد که پس از شهادت هم دست از سر مقتول بر ندارد؟!
عصر سلبریتی‌ها بازیگرها، سلبریتی‌های پرحاشیه و چهره‌های جنجالی این روزها حال و روز خوبی دارند، فالوور می‌گیرند، پول در می‌آورند و به واسطه شهرتشان حتی به ریاست‌جمهوری می‌رسند.
همین ولادیمیر زلنسکی که در اوکراین مسئولیت اداره کشور را برعهده دارد یک بازیگر طنز بود، یک بازیگر درجه چندم در که در نظام سیاسی بیشتر به یک شوخی شبیه بود و حالا تبدیل به تصمیم‌گیرنده اصلی برای سرنوشت یک ملت شده است.
ملتی که یک میلیون سنگ قبر جدید با جنازه‌های تکه و پاره روی دستش مانده است.
صحبت ما اما در مورد این سلبریتی نیست، ما از دونالد ترامپ حرف می‌زنیم، کسی که الفبای ادب دیپلماتیک را هم نمی‌داند، اما سیاست جهان را خوب درک کرده است؛ زور می‌گوید، ضد و نقیض حرف می‌زند، همیشه روی آنتن است و پرخاش می‌کند، حتی به هم‌پیمانان سنتی خود!
اینکه چقدر از مردم دنیا او را یک دلقک می‌دانند و چقدر از سیاست‌مداران با این عقیده موافق هستند، اما جرئت بیان آن را ندارند هم موضوع ما نیست، این روزها ترامپ باز هم از شهید قاسم سلیمانی صحبت می‌کند، از مردی که شش سال قبل به دستور مستقیم او به شهادت رسیده، اما هنوز حضور دارد، حتی در میان کلمات ترامپ!
مشکل بی‌پاسخ آمریکایی‌ها یک عجز عظیم در عراق داشتند و آن بمب‌های کنار جاده‌ای بود، بمب‌هایی که حدود دوسوم تلفات نیروهای ائتلاف بر اثر آن اتفاق می‌افتاد و تاکتیک نظامی هم جواب درستی برای آن نداشت.
اصلاً پاسخ درستی برای این دست مین‌گذاری‌ها وجود ندارد، آمریکایی‌ها بیشتر از تلفات خود، از بمب‌های کنار جاده‌ای عصبی بودند که حرکت کاروان‌های نظامی را مختل کرده بود.
در واقع بمب کنار جاده‌ای ابتکار ایرلندی‌ها بود که به تمام دنیا رسید و به عنوان یک تاکتیک مبارزه در جنگ‌های نامتقارن، گروه‌های مقاومت و به‌خصوص مردم عراق که مقاومت را یاد گرفته بودند از آن استفاده می‌کردند.
بمب کنار جاده‌ای اما مشکل آمریکایی‌ها نبود، مشکل چشم‌های کنار جاده‌ای بودند، خشم مقدس و هویت برنده‌ای که قاسم سلیمانی در دل مردم پرورش داده بود نگاه مردم را عوض کرده بود و آن‌ها تصمیم خودشان را گرفته بودند.
در واقع حاج‌قاسم به آن‌ها بمب نداده بود، بلکه آن‌ها را بیدار کرده بود.
حالا آمریکایی‌ها با مردمی مواجه شده بودند که دیگر از پرچم و ژنرال‌های پرستاره آمریکایی نمی‌ترسیدند.
چیزی که در غرب آسیا زیاد پیدا می‌شود اسلحه است، کافی بود یکی از همین مردم دستش را دراز کند تا تبدیل به یک دشمن مسلح و باانگیزه شود.
آمریکایی‌ها کشته می‌دادند، زخمی‌ها روی دستشان مانده بودند و ابتکار عمل هم نداشتند، هرکجا هم می‌رفتند یک نام را می‌شنیدند: «ژنرال سلیمانی!» نامی که هنوز هم کابوس یانکی‌هاست!
خشم کنار جاده‌ای ترور شهید قاسم سلیمانی هزینه‌های بسیاری برای آمریکایی‌ها داشت، آن‌ها اما چاره‌ای نداشتند، تمام منطقه در آتش خشم مردم بود که متجاوز خارجی را نمی‌خواستند و هیچ‌کاری از دست‌های خون‌آلود غربی‌ها برای آرام کردن مردم بر نمی‌آمد، پس مجبور شدند به آخرین راه‌حلی که به ذهنشان می‌رسید رجوع کنند: «حذف سلیمانی!» اما آیا حذف او نتیجه داد؟!
بهترین مرجع برای پاسخ به این سؤال خود ترامپ است، ترامپی که حالا دشمنانش را حتی نمی‌تواند بشمارد، ترامپی که با فوران مقاومت مواجه شده و هرجای دنیا که برود عده‌ای هستند که علیه او تجمع کنند یا به منافع آمریکا حمله کنند.
همین الان در دانشگاه‌های آمریکایی هم رد پای حاج‌قاسم را می‌توانید پیدا کنید، می‌توانید عکس‌های برعکس ترامپ و نتانیاهو را با ضربدر قرمز از استرالیا تا اسپانیا ببینید، می‌توانید در مسافران کاروان دریایی صمود این دشمنی را حس کنید و در میان چهره‌های پرمخاطب جهان هم خشم از ترامپ و نوچه‌اش نتانیاهو را درک کنید.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.