تاریخ تاریک فرانسه؛ سالگرد کشتن صد‌ها الجزایری بدست پلیس پاریس
امروز ۱۷ اکتبر، سالگرد کشتار فجیع صد‌ها الجزایری است که در سال ۱۹۶۱ توسط پلیس فرانسه در پاریس هدف قرار گرفته و اجسادشان به رود سن انداخته شد.
باشگاه خبرنگاران جوان؛ مینا عظیمی - امروز، ۱۷ اکتبر، سالگرد کشتار صد‌ها الجزایری به دست پلیس فرانسه و همدستانش در پاریس است.
در هفدهم اکتبر ۱۹۶۱، پلیس فرانسه صد‌ها نفر از معترضان الجزایری را در پاریس کشت و اجساد آنها را به رود سن انداخت.
به گفته مورخان، این فاجعه، کشتار بی‌سابقه‌ای در تاریخ معاصر بود.
درست در چنین روزی، حدود ۳۰ هزار نفر از الجزایری‌ها برای اعتراض به ممنوعیت رفت‌وآمدی که مقامات فرانسوی صرفا برای الجزایری‌ها وضع کرده بودند، به خیابان‌های پایتخت فرانسه آمدند.
پلیس فرانسه نیز با کشتن آنها و انداختن اجسادشان به رود سن پاسخ داد.
سلیمان زرقانی، نماینده پارلمان الجزایر و عضو کمیته امور حقوقی و آزادی‌ها، می‌گوید که کشتار ۱۷ اکتبر ۱۹۶۱ یکی از فجیع‌ترین جنایاتی است که استعمار فرانسه علیه مردم الجزایر مرتکب شده است.
او در گفت‌و‌گو با اسپوتنیک افزود که این کشتار اقدامی مجزا از دیگر جنایات فرانسه علیه ملت الجزایر که حامی انقلاب الجزایر بودند، نبوده است، بلکه یک تصمیم سیاسی برنامه‌ریزی‌شده برای شکستن اراده جامعه الجزایری ساکن فرانسه بود؛ جامعه‌ای که در آن زمان، عمق مردمی، مالی و دیپلماتیک انقلاب مبارک آزادی‌بخش محسوب می‌شد.
وی ادامه داد: پس از ۶۴ سال، حقوق همچنان پایمال شده است، زیرا فرانسه هنوز شجاعت اعتراف کامل به جنایت خود و جسارت عذرخواهی رسمی و پذیرش مسئولیت به عنوان یک دولت را پیدا نکرده است.
او افزود: موضع الجزایر روشن و ثابت است؛ حافظه ملی ما ابزار مذاکره نیست، خون شهدای ما با گذشت زمان از بین نمی‌رود، زیرا روح انقلابی که قهرمانان نوامبر (انقلاب آزادی‌بخش) برپا کردند، همچنان در ما زنده است و ما را به مطالبه حقیقت، انصاف و کرامت سوق می‌دهد.
او تاکید کرد که این موضع تاکید می‌کند که الجزایری هر کجا باشد، در وطن یا در تبعید، شورشی باقی می‌ماند که جز در برابر خدا سر خم نمی‌کند، و رود سِن که اجساد فرزندان الجزایر را بلعید، هرگز حافظه آن را نخواهد بلعید؛ زیرا تاریخ پاک نمی‌شود و آزادی غرق نمی‌شود.
جنایتی فجیع
احمد میزاب، تحلیلگر سیاسی و امنیتی، نیز گفت که حوادث ۱۷ اکتبر ۱۹۶۱ یکی از فجیع‌ترین جنایات استعماری علیه الجزایری‌ها در خاک فرانسه را به نمایش می‌گذارد.
او افزود که جزئیات این رویداد به پاییز ۱۹۶۱ بازمی‌گردد، زمانی که جنگ آزادی‌بخش در اوج خود بود.
در آن زمان، سازمان جبهه آزادی‌بخش ملی در فرانسه خواستار تظاهراتی مسالمت‌آمیز در پاریس شد تا به ممنوعیت رفت‌وآمدی که پلیس پاریس به رهبری موریس پاپون بر الجزایری‌ها تحمیل کرده بود، اعتراض کنند.
در نتیجه، حدود ۳۰ هزار الجزایری، اعم از زن و مرد، با لباس عادی و بدون سلاح به خیابان‌ها آمدند.
او ادعا کرد که پلیس فرانسه با خشونت بیش از حد، از جمله تیراندازی، ضرب و شتم شدید، دستگیری‌های دسته جمعی و پرتاب تظاهرکنندگان زنده به رودخانه سن، به این تظاهرات پاسخ داد.
مقامات فرانسوی همچنین سکوت رسانه‌ای شدیدی را اعمال کردند.
میزاب خاطرنشان می‌کند که «آمار رسمی فرانسه در آن زمان تنها از سه کشته صحبت می‌کرد که جعلی بودن آن آشکار است.
به گفته محققان و مورخان فرانسوی مانند ژان-لوک اینائودی، تعداد قربانیان از ۲۰۰ نفر فراتر رفته است، در حالی که برخی از برآورد‌های الجزایری این تعداد را بیش از ۳۰۰ شهید، از جمله زنان و کودکان، علاوه بر هزاران بازداشتی که در بازداشتگاه‌های موقت در ورزشگاه کوبرتن و ورزشگاه پیر دو کوبرتن مورد شکنجه قرار گرفتند، اعلام می‌کند.»
اسناد و شواهد
طبق گزارش‌های مطبوعاتی و اسناد تاریخی، پلیس در آن زمان ۱۰۰۰ زن و ۵۵۰ کودک را در خیابان‌ها و ایستگاه‌های قطار دستگیر و در بیمارستان روانی سنت-آن در پاریس بازداشت کرد.
ژان لوک اینودی، مورخ فرانسوی، در کتاب خود با عنوان «نبرد پاریس» اظهار می‌کند که بین ۱۰۰ تا ۱۵۰ الجزایری در جریان وقایع ۱۷ اکتبر ۱۹۶۱ در پاریس کشته یا ناپدید شدند.
با این حال، مورخان الجزایری معتقدند که این تعداد حتی بیشتر است.
منبع: اسپوتنیک
