جایزه صلح در خدمت جنگ
به گزارش مشرق، سیدمحمد بحرینیان، فعال رسانه در مطلبی در تلگرام نوشت:
یک.
شاید این‌که چه کسی برنده جایزه صلح نوبل شد، برای شهروند ایرانی که اخیرا تجربه تجاوز به کشورش در میانه مذاکرات بین‌المللی را داشته، بسیار بی‌اهمیت باشد؛ به‌ویژه آنکه بداند یکی از آمران و عاملان این تجاوز، مدعی دریافت جایزه صلح نوبل بوده است.
اما از دو منظر این جایزه قابل‌بررسی است، اول آنکه دو فرد ایرانی در سال‌های گذشته برنده آن بوده‌اند و دوم این‌که محکی بر کارایی سازوکارهای بین‌المللی است.
دو.
در وصیت آلفرد نوبل آمده است که جایزه صلح باید به کسی تعلق گیرد که «کارهای برجسته‌ای برای برادری بین ملت‌ها، کاهش نیروهای مسلح، یا برگزاری و ترویج کنگره‌های صلح» انجام داده باشد.
این‌که چنین جایزه‌ای چه سمت و سویی داشته موردبحث نیست.
مسئله این است که امروز بخشی از پازل جنگ علیه ملت‌ها را تکمیل می‌کند.
همان‌طور که گزارش نادرست رئیس آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، بهانه یا پیش درآمدی بر تجاوز مشترک اسرائیل و آمریکا به شهرهای کشورمان شد، جایزه صلح نوبل نیز در این سال‌ها، کاملا سیاسی و با سوگیری در راستای منافع لیبرال دموکراسی مصطلح آمریکایی و اروپایی است.
آمریکا و متحدانش، زنی اهل ونزوئلا که اپوزیسیون دولت رسمی و برآمده از آرای عمومی آن کشور است را با جایزه صلح، رسمیت می‌بخشد تا بتواند چندی بعد مسیر حمله نظامی خود به ونزوئلا را هموار کند.
شاید هیچ‌وقت به‌اندازه امروز، دستگاه‌ها و نهادهای حقوقی و بین‌المللی همچون جایزه صلح نوبل یا آژانس انرژی اتمی، شفاف و بی‌پرده در خدمت حذف رقبای راهبردی غرب نبوده‌اند.
سه.
جالب است که چندی پیش، دولت آمریکا نام وزارت دفاع را در یک رویداد رسمی به وزارت جنگ تغییر داد.
در همان جلسه، وزیر جنگ آمریکا در حضور ترامپ می‌گوید این اقدام صرفا یک تغییر نام نیست، بلکه تغییر راهبرد و رویکرد است؛ یعنی قرار است ازاین‌پس، رویکرد مهاجم و جنگ‌افروز دولت آمریکا، بی‌پرده‌تر باشد و دولت آمریکا در مناطق مختلف دنیا و بلکه در غرب آسیا، از بازی با کارت داعش و النصره منصرف شده و خود در نقش رسمی داعش در منطقه بنشیند.
ادبیات رئیس‌جمهور آمریکا حتی به نسبت روسای جمهور اخیر کم‌نظیر است.
اگر پیشینیان در مقام تهدید می‌گفتند " همه گزینه‌ها روی میز است"، امروز رئیس دولت آمریکا می‌گوید "دروازه‌های جهنم را به روی شما بازخواهم کرد"!
البته جدای از این رویکرد، از ابتدا مشخص بود که ترامپ جایزه صلح نوبل نمی‌گیرد.
این جایزه برای چپ‌های لیبرال و به‌اصطلاح گلوبالیست ها طراحی‌شده و برنده امسال یعنی ماریا کورینو ماچادو، همان نسخه نرگس محمدی یا شیرین محمدی اما برای ونزوئلا است.
کسانی که رسما به دولت مهاجم نامه می‌نویسند و درخواست می‌کنند به خاک و هم‌وطنشان حمله شود.
چهار.
جالب است که ماچادو رهبر حزبی بوده که چند سال پیش با نتانیاهو، تفاهم‌نامه همکاری امضا کرده است.
گروسی، رئیس دروغ‌گویی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هم پس از خوش‌خدمتی اخیرش به آمریکا و اسرائیل، نامزد دبیر کلی سازمان ملل شده و از لابی خوبی برخوردار است.
پنج.
دقیقا مشخص نیست جهان به کدام سو می‌رود اما آنچه واضح است، انتهای این مسیر، صلح نیست.
در حال حاضر نهادهای بین‌المللی از معنا تهی شده‌اند و احتمالا همچون نهادهای بین‌المللی پیشین، با یک جنگ فرومی‌ریزند.
دنیا در انتظار یک نظم جدید است.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.