خبرنگار صهیونیست: دیگر به اسرائیل باز نخواهم گشت

به گزارش گروه عبری خبرگزاری تسنیم، رونی رحمانی که بعد از سال‌ها زندگی در تل آویو مدتی است به ونکوور کانادا مهاجرت کرده و از آنجا با رسانه‌های اسرائیلی همکاری می‌کند، در مقاله که در روزنامه زیمان یسرائیل منتشر شد، در مورد چرایی مهاجرت از اسرائیل و اینکه دیگر حتی به فکر بازگشت به آنجا را هم ندارد، مطالبی را منتشر کرد.
به نوشته این خبرنگار صهیونیست، این روزها، پرسش حساسی تحت عنوان آیا باید به زندگی در اسرائیل ادامه داد؟
آن را ترک کرد، بازگشت یا به آن مهاجرت کرد؟
بیش از هر زمان دیگری فوریت پیدا کرده است.
از یک سو، اسرائیل وضعیت امنیتی، اقتصادی و اجتماعی دشواری را تجربه می‌کند، در حالی که از سوی دیگر، رویکرد ضد اسرائیلی و ضد یهودی به یک واقعیت تبدیل شده است.
من تل‌آویو را ترک کردم و به ونکوور، غرب کانادا نقل مکان کردم.
فقط می‌توانم از اینکه سال‌ها پیش، زمانی که جوان‌تر بودم، آنجا را ترک نکردم، پشیمان باشم، زیرا این رویای همیشگی من بود.
این رویا با این حس همراه بود که در اسرائیل غریبه شده‌ام و بنابراین ترجیح دادم در خارج از آن غریبه باشم.
علاوه بر این، وضعیت امنیتی در اسرائیل مرا نگران می‌کرد.
سه دلیل اصلی که مرا به ترک اسرائیل واداشت چه بود؟
در اوایل دهه 1980 (پس از خدمت سربازی)، رویای مهاجرت به خارج از کشور را در سر می‌پروراندم و متأسفانه تا بیست سال بعد متوجه آن نشدم.
در سال‌های آخر اقامتم در اسرائیل، پیشنهادهای وسوسه‌انگیزی از سردبیران ارشد دریافت کردم، اما همه آنها را رد کردم، وگرنه رفتنم حتی دشوارتر هم می‌شد.
موشه واردی در یدیعوت آحرونوت به من پیشنهاد کار داد، امنون دانکنر در معاریو به من پیشنهاد کار داد، گای رولنیک و ایتان آوریل در مارکر (که در آن زمان از هاآرتص جدا شده بود) به من پیشنهاد کار دادند و هاگی گولان در گلوبز به من پیشنهاد کار داد.
در بخش دیگری از این مقاله آمده است، بالاخره توانستم بر همه موانع روانی غلبه کنم و اسرائیل را به مقصد کانادا ترک کنم.
اکثر خانواده و دوستانم گام‌های مرا درک و حمایت کردند.
البته کسانی بودند که از رفتن من از اسرائیل استقبال نکردند و با گذشت زمان، رابطه ما سردتر و حتی قطع شد.
وقتی هنوز در اسرائیل زندگی می‌کردم، آینده‌ای تیره و تاریکی برای اسرائیل می‌دیدم که به طور فزاینده‌ای مذهبی، افراطی و ناسیونالیست راست‌گرا می‌شد.
آن زمان بود که کم‌کم متوجه شدم من جایی در مکانی که در آن متولد و بزرگ شده‌ام، جایی که سال‌ها اقامتگاه من بود، ندارم.
متأسفانه، واقعیت به بدترین شیکل تغییر کرده است و همانطور که اشاره کردم، احساس می‌کنم در اسرائیل غریبه هستم.
خودم را متعلق به یک اقلیت در حال کوچک شدن یافتم و امروز، اختلافات بین این دو اردوگاه گسترده و آشتی‌ناپذیر است.
انتهای پیام/