6 درس افراطی رژیم صهیونیستی پس از طوفان الاقصی

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، دنیل بایمن، استاد دانشکده روابط بین‌الملل دانشگاه جرج‌تاون و مدیر برنامه جنگ، تهدیدهای نامتقارن و تروریسم در مرکز مطالعات راهبردی و بین‌المللی (CSIS) طی یادداشتی در نشریه فارین پالسی به مناسبت فرا رسیدن دومین سالگرد طوفان الاقصی نوشت: اسرائیل پس از حملات 7 اکتبر 2023 از درس‌های درست، نتیجه‌گیری‌های نادرست و افراطی گرفت؛ به‌گونه‌ای که این «درس‌آموزی تندروانه» نه‌تنها امنیت پایدار نیاورد، بلکه دامنه جنگ، دشمنی و هزینه‌های انسانی را گسترش داد.
او بر این باور است که نخست‌وزیر بنیامین نتانیاهو در دو سال گذشته به‌جای دوراندیشی، سیاست را بر پایه انتقام و واکنش بنا کرده است.
درس نخست به گمان اسرائیل این بود که نمی‌توان با تروریست‌ها و پشتیبانانشان کنار آمد.
پیش از حمله، تل‌آویو با ترکیبی از فشار و امتیازدهی کوشید حماس را به یک بازیگر «عقلانی» بدل کند، اما پس از 7 اکتبر، این سیاست جای خود را به ناباوری کامل و جنگ بی‌امان داد.
در لبنان و سوریه نیز، اسرائیل بازدارندگی را با حملات گسترده جایگزین کرد و دشمنی‌ها را چندبرابر ساخت.
درس دوم، افراط در «امنیت‌گرایی» است.
شکست اطلاعاتی در روز حمله باعث شد ساختارهای امنیتی اسرائیل همه‌چیز را از فیلتر تهدید ببینند، تا جایی که اعتماد عمومی به ارتش و شاباک جای خود را به هراس و بدگمانی داد.
نتیجه آن شد که تصمیم‌های نظامی، جای تحلیل‌های سیاسی را گرفتند.
درسی دیگر، باور به کفایت نیروی قهری بود.
نتانیاهو و فرماندهان ارتش با تصور آنکه قدرت آتش می‌تواند هر دشمنی را درهم بشکند، جنگ را به چند جبهه از غزه تا لبنان و حتی یمن گسترش دادند.
اما این راهبرد، به‌زعم بایمن، دشمنان را پراکنده نکرد بلکه محور مقاومت را همبسته‌تر ساخت و اسرائیل را در وضعیتی فرسایشی فروبرد.
افراط در «درس نفوذ خارجی» نیز از جمله اشتباهات راهبردی بود.
اسرائیل با گمان اینکه همه دولت‌های عربی متحد بالقوه‌اند و می‌توان از آنها برای مهار ایران بهره گرفت، پیوندهای منطقه‌ای خود را بر پایه خصومت با تهران تنظیم کرد.
ولی با گسترش جنگ، حتی دولت‌های میانه‌رو عربی نیز از اسرائیل فاصله گرفتند و روند عادی‌سازی به بن‌بست رسید.
به باور بایمن، درس دیگر، باور کور به یکپارچگی سراسری در سایه تهدید خارجی بود.
دولت نتانیاهو تصور داشت جنگ می‌تواند جامعه را متحد کند، اما در عمل شکاف سیاسی و اعتراض‌های مدنی را عمیق‌تر کرد؛ زیرا بسیاری از اسرائیلی‌ها احساس کردند قربانی ناکارآمدی و سیاست‌زدگی رهبران خود شده‌اند.
در نهایت، بایمن نتیجه می‌گیرد که اسرائیل با درس‌های افراطی از هفتم اکتبر، در دام برداشت‌های تندروانه از واقعیت افتاد.
رهبران آن کشور به‌جای بازاندیشی درباره ماهیت تهدید، تنها بر واکنش‌های تلافی‌جویانه تکیه کردند.
او هشدار می‌دهد که بدون بازگشت به منطق سیاسی و ترمیم نهادهای مدنی، اسرائیل همچنان در چرخه‌ای از جنگ‌های بی‌پایان و امنیت ناپایدار گرفتار خواهد ماند.
انتهای پیام/