جشنواره فیلم رم از ریچارد لینکلیتر تجلیل می‌کند

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از سایت جشنواره فیلم رم، با اهدای جایزه یک عمر دستاورد هنری جشنواره فیلم رم به ریچارد لینکلیتر، این جشنواره از یکی از بزرگترین کارگردان‌های سینمای معاصر آمریکا و سازنده آثاری چون سه‌گانه «پیش از» (پیش از طلوع، پیش از غروب و پیش از نیمه‌شب) و فیلم تأثیرگذار و انقلابی «پسربچگی» تجلیل خواهد کرد.
امسال همچنین فیلم «موج نو» که از تحسین‌شده‌ترین فیلم‌های جشنواره فیلم کن امسال بود، برای مخاطبان این جشنواره به نمایش درمی‌آید.
این فیلم لحظه به لحظه چگونگی خلق فیلم «از نفس افتاده» ژان لوک گدار را بازسازی کرده است.
لینکلیتر جایزه خود را از دست کارگردان مارکو بلوچیو یکی از چهره‌های اصلی سینمای ایتالیا و در شصتمین سالگرد فیلم «مشت‌ها در جیب» اولین شاهکار «موج نو» دریافت خواهد کرد.
ریچارد لینکلیتر که متولد هوستون تگزاس در سال ۱۹۶۰ است، از چهره های مهم سینمای مؤلف معاصر آمریکاست و گفتگویی بی‌نظیر بین سنت بزرگ اروپایی (و به ویژه غول‌های موج نو، از رومر تا تروفو) و مکتب رئالیسم ادبی و همچنین آموزه‌های تجربی زیرزمینی استادش جیمز بنینگ برقرار کرده است.
او در اولین فیلم خود «یادگیری شخم زدن با خواندن کتاب غیرممکن است» (۱۹۸۸) به آثار بنینگ توجه داشت که از قبل به وسواسی اشاره دارد که او در طول دوران حرفه‌ای خود پرورش خواهد داد؛ این ایده که زمان هم موضوع سینماست و هم سینما به نوبه خود می‌تواند زمان را دستکاری و متبلور کند.
خود وی به ویژه در سه‌گانه «پیش از» (پیش از طلوع آفتاب [۱۹۹۵]، پیش از غروب آفتاب [۲۰۰۴] و پیش از نیمه‌شب [۲۰۱۳]) و در فیلم تأثیرگذار «پسربچگی» (۲۰۱۴) که در طول ۱۲ سال فیلمبرداری شد، همین امر را مد نظر قرار داده است.
سال ۱۹۹۱ او فیلم شگفت‌انگیز «طفره رو» را ساخت که یک مانیفست اصیل از فرهنگ مستقل بود و ۲ سال بعد، «گیج و مبهوت» را خلق کرد که از آن به عنوان تصویری باشکوه از نوجوانی و چگونگی گذار از آن یاد می‌شود.
او سال ۲۰۱۶ این فیلم را با «هر کی یه چیزی می‌خواد!!» دنبال کرد.
این فیلمساز همواره اشتیاقی وصف‌ناپذیر برای کشف امکانات زبان و آزمایش با وسیع‌ترین طیف ژانرها را نشان می‌دهد؛ در «حومه نشین» (۱۹۹۶) او نمایشنامه‌ای از اریک بوگوسیان را اقتباس کرد، در «مدرسه راک» (۲۰۰۳) او یکی از محبوب‌ترین کمدی‌های موزیکال هزاره را خلق کرد، «نوار» (۲۰۰۱) به صورت کاملاً واقعی فیلمبرداری شد، در حالی که در «زندگی بیداری» (۲۰۰۱)، «یک پوینده تاریک» (۲۰۰۶) و «آپولو ۱۰ و نیم: کودکی عصر فضا» (۲۰۰۲) او به تکنیک‌های انیمیشن روتوسکوپی روی آورد.
وی همچنین از کمدی ورزشی «خرس‌های خبر بد» (۲۰۰۵) به فیلم افشاگرانه اجتماعی «ملت فست فود» (۲۰۰۶) پرید و داستان شخصیت‌های عجیب و غریبی مانند مدیر مراسم تشییع جنازه در فیلم «برنی» (۲۰۱۱) یا شخصیت‌های فوق‌العاده درخشانی مانند شخصیت اصلی «کجا رفتی برنادت؟» (۲۰۱۹) را خلق کرد.
او زخم‌های آمریکا را در فیلم برجسته «آخرین پرچم برافراشته» (۲۰۱۷) به تصویر کشید و مسیر سینمای کلاسیک را در فیلم «هیتمن» (۲۰۲۳) بازنویسی کرد و در «من و اورسن ولز» (۲۰۰۹) یا جدیدترین اثر فوق‌العاده‌اش «موج نو» (۲۰۲۵) به مرشدان خود ادای احترام کرد.
سینمای لینکلیتر همواره ابزارهایی را که در اختیار دارد از نو ابداع می‌کند، اما خوشبختانه هرگز به قلب تحقیقاتش خیانت نمی‌کند: به تصویر کشیدن جریان زندگی با ظرافت و دقت، شکل دادن به عملکرد بی‌وقفه حافظه و ثبت زیبایی پنهان در زندگی روزمره.