سی‌ و هفتمین جشنواره فیلم کودک و نوجوان/ از بلندای ایستادن تا پرواز پروانه‌ های همدلی

به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان، نصف جهان، این روزها، بوی نخلستان‌ های کودکی را می‌دهد؛ بویی آمیخته با بوی خاکریز های ایثار و عطر دلنشین فیلم.
سی‌ و هفتمین جشنواره بین‌المللی فیلم‌های کودکان و نوجوانان، نه با یک مراسم، که با یک عهد بستن آغاز شد.
عهدی بین نسل آینده و گذشته‌ ای که با خونش، این مسیر را هموار کرد.
صبحگاه به یاد ماندنی در گلستان شهدا
صبح آغاز جشنواره اصفهان، در سکوت معنوی گلستان شهدا، نفس‌ها در سینه حبس شده بود.
در اینجا، دیگر دوربین‌ها فقط برای ثبت تصویر نبودند، بلکه برای ضربان‌های دل‌ هایی به کار می‌رفتند که می‌تپید.
دستان کوچک و لرزان داوران و خبرنگاران نوجوان، قاب‌های عکس شهدای کودک را برافراشتند؛ کودکانی که رویاهایشان در آتش جنگ 12 روزه سوخت.
گویی هر قاب، یک داستان ناگفته بود، یک سرود شکسته، که از معصومیتی می‌گفت که قربانی کینه‌ توزی بزرگترها شد.
و در میان این دریای احساس، پلاکاردهایی خودنمایی می‌کرد که شعاری تاریخی را فریاد می‌زد: ما ملت امام حسینیم.
این تنها یک شعار نبود؛ پیمانی بود که نسل نو، در سایه سرداری که خود به فرزندان ایران درس آزادگی داد، حاج قاسم سلیمانی، با مکتب سرخ عاشورا بست.
اینجا، مرز بین گذشته و حال محو شده بود و همه یکی بودند.
شب افتتاحیه؛ وقتی پروانه‌ ها به خاطر کودکان غزه بال گشودند
شب در سالن اجلاس، وقتی فرا رسید، گویی یک نمایش نفس‌گیر در حال اجرا بود.
بر گردن هر کودک، شالی دوخته شده بود از تاروپود پرچم ایران و فلسطین؛ گویی این شال‌ ها، رگ‌ های به هم پیوسته دو ملتی بودند که درد مشترکی دارند؛ درد مبارزه با ظلم.
و سپس، آن صحنه به یادماندنی؛ زمانی که پروانه‌های نمادین جشنواره، مانند فرشته‌های پیام‌آور، در فضای سالن به پرواز درآمدند، ناگهان تصویر یک دختر بچه فلسطینی، ساخته دست هوش مصنوعی اما برآمده از واقعیتی تلخ، بر پرده نقش بست.
نفس‌ها در سینه حبس شد.
چشمان معصوم آن دخترک، که از پشت پرده خرابی های ناشی از حمله اسرائیل به ما خیره شده بود، به هر پروانه‌ ای پیوند خورد و پیامش را در دل هر حاضری کاشت.در آن لحظه، جشنواره دیگر یک رویداد سینمایی نبود؛ یک دعوت به همدردی بود.
یک فریاد بلند برای کودکانی که در سکوت قربانی می‌شوند.
جشنواره‌ ای که تابلوی زنده عشق شد
سی‌ و هفتمین جشنواره فیلم کودک و نوجوان ثابت کرد که سینما می‌تواند آینه تمام‌ دردها و امیدهای این سرزمین باشد.
از دستان کوچکی که قاب شهدا را فشرده بودند تا شال‌های گردنی که داستان اتحاد را روایت می‌کرد، همه و همه، از جشنواره‌ ای سخن می‌گفتند که دلش برای همه کودکان جهان می‌تپد.
این جشنواره، نویدبخش روزهایی است که کودکان ایران‌ زمین، با چشمانی باز و قلبی پر از عشق به شهدا و میهن، وارثان راستین آرمان‌های بلندی خواهند بود که سردارانشان برایشان به ارث گذاشته‌اند.
انتهای پیام/174/.