اهداف تغییر مسیر حزب کارگر انگلیس به راست

به گزارش مشرق،کانال تلگرامی لوموند دیپلماتیک در مطلبی به بررسی این پرسش پرداخت که؛ آیا تغییر مسیر قطعی حزب کارگر انگلیس به راست، فضایی برای ایجاد یک حزب چپ گرا را ایجاد می کند؟
برای نخست وزیر فعلی و تیم مشاورانش، شیوه مدیریت آنتونی بلر بر حزب کارگر همیشه یک الگو بوده است.
در نگاه اول، پیروزی انتخاباتی ماه ژوییه گذشته، میتوانست بعنوان یک موفقیت سیاسی مشابه موفقیت‌های خود بلر بنظر برسد.
کی‌یر ستارمر، با ۴۱۱ کرسی،هم بیشترین کرسی‌های مجلس از آغاز پیدایش «نیو لیبر»( New Labour)، و هم بزرگترین اکثریت پارلمانی که تا بحال توسط یک حزب کسب شده را بدست آورده است.
اما وقتی دقیق تر نگاه کنیم، شالوده دولت او بر پایه‌های سیاسی ضعیف تری استوار است.حزبش پس از انتخابات سال گذشته، کمتر از ۳۴% آراء را بدست آورد.
در سال ۱۹۹۷، امتیاز حزب کارگر تقریباً ۱۰% بیشتر بود.
علیرغم دو برابر شدن تعداد کرسی ها که البته بدلیل ویژگی‌های سیستم انتخاباتی بریتانیاست، حزب کارگر نسبت به انتخابات ۲۰۱۹ فقط کمتر از ۲% پیشرفت داشت.
از نظر تعداد مطلق، آرایی که این حزب تحت رهبری استارمر بدست آورد، کمتر از آرای حزب کارگر پنج سال قبل تحت رهبری پیشین، جرمی کوربین است.
او از فروپاشی حزب محافظه کار بهره برد،که خود حاصل رقابت حزب لیبرال دمکرات از یک سو و تشکیل یک حزب جدید راست بنام «اصلاح بریتانیا» (Reform UK) از سوی دیگر بود.
از آنزمان به بعد اوضاع روز بروز بدتر شد.
اواخر سال ۲۰۲۴، روزنامه فاینشال تایمز مطرح کرد چرا رهبر حزب کارگر در ماههای ابتدایی قدرت، این فرصت که چنین اکثریت بزرگی داشت را هدر داد؟
در دوره اخیر هیچ نخست وزیری چنین سقوط وحشتناکی در محبوبیتش را، در یک بازه زمانی کوتاه تجربه نکرده است.
از ابتدای سال ۲۰۲۵، رقبای حزب کارگر، بطور مداوم در نظر سنجی ها از وی پیشی گرفته‌اند که در صدر آن، حزب « اصلاح بریتانیا » است.
علت اصلی این افت شدیدِ محبوبیت نخست وزیر، اصرار او بر حفظ میراث تاچریسم است.
در روزنامه ساندی تلگراف مورخ ۲ دسامبر ۲۰۲۳، تنها چند ماه مانده به انتخابات پارلمانی، تصویری تیره و تار ترسیم شده بود : «بخش دولتی ورشکسته که دیگر به مردم خدماتی ارائه نمی دهد،خانواده هایی که از افزایش بدهی وام مسکن و قیمت بالای مواد غذایی در رنجند و محله هایی که از جرایم و رفتار های ضد اجتماعی آسیب دیده اند».
انتظار میرفت که رهبر حزب کارگر، این مشکلات را نشانه ای از ناهنجاری‌های سیستم اقتصادی بداند ولی او تنها از مارگارت تاچر تمجید کرد:« وی با آزاد کردن روحیه کار آفرینی که در ذات ماست،تلاش کرده بود بریتانیا را از رخوت بیرون کشد».
این یک اظهار نظر بی ملاحظه برای خوشایند کردن خوانندگان یک روزنامه محافظه کار نبود، همانطور که تاریخ نگار دیوید ایدرتون اشاره می کند، حزب کارگر تبدیل به حزبی شده است که از دنیای کلمِنت اَتلی ( رهبر حزب کارگر از سال ۱۹۳۵ الی ۱۹۵۵) دفاع نمی کند،بلکه مدافع دنیایی است که توسط مارگارت تاچر و جانشینانش ساخته شده است.
یکی از اهداف اصلی استارمر این است که حزبی را که بر پایه حمایت مالی اعضاء و اتحادیه ها استوار بود، به سازمانی تبدیل کند که به سخاوت ثروتمندان وابسته است.
استارمر در جریان یک جمع آوری مالی در طول کمپین انتخاباتی اش به نمایندگان گوگل و گلدمن ساکس توضیح داد:« هر یک از سیاستهای ملی ما، نشانی از شما دارد».
رهبر حزب کارگر و همکارانش بی‌وقفه تلاش کردند تا نامزد های مناسبی را برای اجرای طرح هایشان، پس از انتخاب شدن بعنوان نماینده پارلمان، برگزینند.
وقتی در ماه ژوییه، گروه جدید حزب کارگر گرد هم آمدند، نتیجه این فرایند مشخص شد.به زعم روزنامه ساندی تایمز، قریب یک سوم نمایندگان تازه انتخاب شده سابقه لابی گری داشته اند، بخصوص برای شرکتهایی که در زمینه قمار یا سرمایه‌گذاری ملکی فعالیت می کنند.
« تعداد مشاوران سابق و نمایندگانی که از دنیای کسب و کار می‌آیند بیشتر از کسانی است که بعنوان معلم، پزشک یا کارمند در ادارات محلی فعالیت داشتند.
مشاغلی که بطور سنتی با حزب کارگر مرتبط بود.
نمایندگان جدید که از لابی گری یا ارتباطات آمده اند، دو برابر کسانی هستند که از جنبش کارگری برخاستند».
نحوه اعمال قدرت توسط استارمر، همانطور که قول داده بود با ارتباط نزدیک با شرکتهای بزرگ و لابی گری، شکل گرفت.
او و وزیر خزانه داری راشل ریوز،تصمیم گرفتند باز سازی زیر ساختهای فرسوده را به شرکتهایی چون بلاک راک(Black Rock) بسپارند و با استفاده از یارانه های عمومی و تدابیر امنیت سرمایه گذاری، قرارداد ها را جذابتر کنند.
یکی از اولین اقدامات ریوز، اعلام لغو یارانه ای بود که به بازنشستگان برای پرداخت هزینه گرمایش در زمستان پرداخت می شد.
او در انجام این تدابیر مُصِر بود و در بهار ۲۰۲۵ بزرگترین کاهش ها در هزینه‌های عمومی از زمان دولت دیوید کامرون را اعلام کرد.
وزیر کار و بازنشستگی الیزابت کِندال،کاهش مستمری های ناتوانی را اقدامی لازم برای قطع یارانه کسانی که محق دریافت یارانه نیستند دانست و این راهکار را تشویقی برای بازگرداندن آنها به کار و فعالیت اعلام کرد (فوریه ۲۰۲۵ ITV9 ).
در ابتدای امسال، برنامه‌ریزی کمکهای اجتماعی منجر به یک شورش در پارلمان شد.
بیش از صد نماینده حزب کارگر اصلاحیه ای را امضاء کردند که خواستار لغو کاهش های بودجه ای بودند.
استارمر مجبور شد از مهمترین کاهش ها صرف نظر کند، هر چند این موضوع مانع از این نشد که ۴۷ نماینده به متن نهایی، رأی منفی بدهند.
رهبر حزب کارگر برای ترمیم اقتدار از دست رفته، ۴ نماینده را معلق کرد.
در زمینه سیاست خارجی اولویت استارمر مانند وزیر امور خارجه اش، داوید لامی، حفظ هماهنگی نزدیک با ایالات متحده آمریکاست .
انتخاب مجدد ترامپ تغییری در این جهت ایجاد نکرده است.
لامی پیش تر در سال ۲۰۲۴ در سخنرانی ای در برابر انستیتوی بسیار محافظه کار هادسون که اعتراضات دانشجویان آمریکایی علیه ویرانی غزه را محکوم کرده بود، از انتقادات پیشین خود نسبت به رئیس جمهور آمریکا صرف نظر کرد.
وی گفت : « بین اعتراضات صلح آمیز مانند روشی که ماندلا از آن دفاع میکرد و شورشهای خشونت آمیز تفاوت وجود دارد»
از زمان احراز پست وزارت امور خارجه، لامی تلاش می‌کند تا نقطه تعادلی برقرار کند بین افکار عمومی بریتانیا که عمدتاَ مخالف حمله به غزه هستند و نخبگان آمریکایی که بدون قید وشرط از اسرائیل حمایت می‌کنند.
وی تعداد محدودی مجوز صادرات به اسرائیل را معلق کرد ولی وقتی که کنسرسیومی از سازمانهای غیر دولتی در دادگاه به تحویل قطعات ساخته شده در بریتانیا که در هواپیماهای جنگی F35 بکار میروند، اعتراض کردند، قضات دادگاه چنین پاسخ دادند:« ما مدرکی دال بر نشانه گرفتن عمدی زنان و کودکان توسط ارتش اسرائیل نیافتیم».
در ماه مه ۲۰۲۵، بمناسبت هفتاد و هفتمین سالگرد تشکیل کشور اسرائیل،یک مهمانی خصوصی در موزه بریتانیا(British Mueum) در لندن برگزار شد که سخنران اصلی آن سفیر اسرائیل هوتوولی(Hotovely) بود.
دولت استارمر شتابان، وزیر تسلیحات خود ماریا ایگل را به این مهمانی فرستاد.
ایگل از اینکه بریتانیا در شرایط سخت تاریخ اسرائیل در کنار او قرار دارد بخود می بالید خصوصاَ با تأمین پروازهای نظارتی در مدیترانه شرقی.
در آوریل ۲۰۲۴ یکی از این پرواز های نظارتی، لحظه به قتل رسیدن ۳ فعال بشر دوستانه بریتانیایی که توسط پهباد های اسرائیلی کشته شدند را ضبط کرد.
وزارت دفاع از افشای این تصاویر برای خانواده های قربانیان بدلیل « امنیت ملی» امتناع می ورزد.
چند هفته پس از جشن برگزار شده در موزه بریتانیا، وزیر کشور ایوِت کوپر گروه اعتراضی « فلسطین اکشن» را که اقدام به عملیات خرابکارانه در کارخانجات تولید سلاح متعلق به اسرائیل در پایگاه هوایی آر اِ اف(RAF) کردند را غیر قانونی اعلام کرد.
این بدان معناست که گروه « فلسطین اکشن» در رده حقوقی سازمان خلافت اسلامی ( داعش) و یا گروه بوکو حرام قرار گرفته است.
هوتوولی و همکارانش از سال ۲۰۲۲ مصراً چنین درخواستی را مطرح می‌کردند (.
در تاریخ ۹ اوت گذشته (۲۰۲۵)، پلیس لندن ۵۰۰ نفر که در اعتراض به غیر قانونی کردن گروه « فلسطین اکشن» تظاهرات کردند را دستگیر کرد که نیمی از افراد باز داشت شده بیش از ۶۰ سال داشتند.
هدف این اختناق بی سابقه که با اقدامات دیگری که برای سرکوب اعتراضات به نسل کشی در غزه انجام می‌گیرد، ارسال پیامی به نتانیاهو است:« او می‌تواند بدون هیچ ریسکی به هیچ یک از سخنان و حتی تهدید برسمیت شناختن دولت فلسطین، دولتی که وجود خارجی ندارد، اعتنایی نکند.
اقدامی که فقط برای آرام کردن افکار عمومی مطرح شده است».
استارمر و متحدانش، پس از به‌قدرت رسیدن با یک امتیاز انتخاباتی تاریخی بسیار پایین، توانستند سطح حمایت از حزب کارگر را باز هم کاهش دهند و به این ترتیب به حزب اصلاحات فرصت چشمگیری برای پیشرفت بدهند.
تا بحال حزب نایجل فاراژ حتی در خوشبینانه ترین نظر سنجی ها نتوانسته است از امتیاز حزب کارگر در سال ۲۰۲۴ پیشی بگیرد.
فاراژ و حزب اصلاحات تشخیص نادرستی از مشکلات اجتماعی بریتانیا ارائه می دهندو مسائل جامعه را به مهاجرت نسبت می دهند.
اگر آن‌ها موفق به تشکیل دولت شوند و بتوانند تدابیر تازه‌ای در زمینه کنترل مهاجرت اعمال کنند، این امر هیچ کمکی به کاهش مشکلات نخواهد کرد و حتی ممکن است برخی از این مشکلات را تشدید کند.
ولی موفقیت حزب اصلاحات تا حد زیادی مرتبط به احساسی است که بطور گسترده وجود دارد که کشور در موقعیت نامساعدی قرار دارد و نیازمند تغییرات عمیق است.
اما نه حزب کارگر و نه حزب محافظه کار نمی‌توانند به این احساس پاسخ دهند زیرا وضعیت و بقای هر دو به‌شدت با حفظ شرایط موجود مرتبط است.
آیا در مقابل این الگوی سیاسی فعلی بریتانیا که دیگر رمقی ندارد، میتواند یک آلترناتیو چپ گرا مطرح شود؟
نباید فراموش کنیم که حزب کارگر در سال ۲۰۱۷، بر پایه یک برنامه بمراتب رادیکال تر توانست بیش از ۴۰% آراء را در یک نسل کسب کند.
در پایان دهه گذشته، جرمی کوربین در مواجهه با بحران برگزیت، هنگامی که به اوج خود رسید،نتوانست از بحران عبور کند و این امر به اقتدار او در راس حزب لطمه زد .
تصمیم استارمر مبنی بر منع کوربین برای معرفی خود بعنوان نامزد حزب کارگر در آخرین انتخابات به‌خوبی نماد حذف سازش ناپذیر هرگونه عقاید چپ گراست.
با این حال، رهبر سابق حزب، در حوزه انتخابیه خود در شمال لندن بعنوان یک کاندیدای مستقل مجدداً انتخاب شد.
او اخیراً طرح خود را برای تاسیس یک حزب با زارا سلطانی اعلام کرد.
سلطانی که ده سال پس از انتخاب کوربین در سال ۱۹۸۳ در وست مینیستر متولد شده است ، مانند کوربین پیش تر نماینده حزب گارگر بود و قربانی حمله استارمر به چپ شد.
این حزب جدید هنوز تاسیس نشده است و پرسش های زیادی در مورد نام و ساختار سازمانی حزب و ارتباط آن با حزب سبز که تا کنون اصلی‌ترین نیروی چپ در مقابل حزب کارگر بود، مطرح است.
چرخش به راست استارمر بی تردید یک نیاز عینی و فضای سیاسی برای وجود چنین نیرویی را ایجاد کرده است.
تا بحال تلاش هایی که برای ساختن یک سازمان چپ که بتواند با حزب کارگرِ زمان بلر رقابت کند، شکست‌ خورده اند.
اما سیستم احزاب بریتانیا، امروز، بسیار ناپایدارتر از دو دهه پیش است و احتمال دارد که این بار حزب گارگر نتواند از این چالش جان سالم بدر ببرد.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.