نجابتی درباره «بسیجی» نوشت؛ تصور اسلام بدون مبارزه ممکن است؟
مسعود نجابتی طراح گرافیک، مدیر هنری و خوشنویس یادداشتی درباره نمایشگاه «بسیجی» و محمدرضا میری نوشت و از روحیه جهادی و انقلابی این هنرمند گفت.
به گزارش خبرنگار مهر، نمایشگاه نقاشی‌ها و آثار تجسمی محمدرضا میری با موضوع قهرمانان ملی و جهانی با عنوان «بسیجی» در فرهنگسرای نیاوران در حال برگزاری است.
در بخشی از این نمایشگاه، زندگی محمدرضا میری از کودکی تا ورود حرفه‌ای به عرصه هنر روایت می‌شود و در بخش دیگر، ۲۱ اثر نقاشی و هنرهای تجسمی وی به نمایش در آمده است.
این هنرمند در آثارش سرداران ملی و جهانی و بسیجی‌ها را فارغ از هر مرز جغرافیایی، به عنوان انسانهایی آزاده به تصویر کشیده‌است که تجلی آزادگی و ارزش‌های انسانی هستند.
به بهانه برگزاری این نمایشگاه مسعود نجابتی طراح گرافیک، مدیر هنری و خوشنویس معاصر ایرانی درباره این نمایشگاه و ویژگی‌ها و روحیه انقلابی محمدرضا میری یادداشتی نوشته است.
در این یادداشت آمده است:
«هو المصور
در هیاهوهای سال‌های پایانی دهه هشتاد و در التهابات سیاسی، اجتماعی و هنری که بیش از هر نگره دیگری به میدان آمد و به سرعت کنشگری کرد، همچون سال‌های آغازین انقلاب، نقاشی و گرافیک و «هنر به مثابه تعهد» بود که بعد از مدت‌ها دوباره مورد توجه قرار گرفت.
در ادامه به اقتضای شرایط و نیازهای جامعه نهضتی مردمی پدیدار گشت موسوم به نهضت مردمی پوستر انقلاب که از زادگاهش مشهد فراتر رفت و بسیاری از استان‌های کشور را در بر گرفت و جمع زیادی از هنرمندان جوان را با خود همراه نمود و تبدیل شد به شبکه‌ای منسجم و حرفه‌ای از طراحان جوان انقلاب که اکنون پا به عرصه بین الملل گذاشته‌اند و با آثار روز جهان هماوردی می کنند.
سکان‌دار این نهضت سیدمحمدرضا میری بود، زاده مشهد که نقاشی ماهر بود و دستی قوی در گرافیک داشت و از همه مهمتر شور و حالش بود که او را از آتلیه شخصی اش به کف خیابان کشیده بود و از کار کردن برای نمایش در گالری‌ها به نقاشی روی دیوار کوی و خیابان و پرداختن چهره شهدا و طراحی پوسترهای اجتماعی سوق داده بود.
از همان ابتدای آشنایی، او را با روحیه‌ای جهادی یافتم که نمی‌توانست نسبت به دردهای جامعه بی‌تفاوت باشد.
اهل مطالعه بود و نظر و دقت، با همتی بلند در تحقق آرمان‌های انقلاب و فرامین مقام معظم رهبری.
از سن و سالش مشخص بود امام را به اندازه ما ندیده ولی بهتر از خیلی از بزرگ‌ترها آن پیامی را که امام روز شنبه نهم مهرماه سال شصت و هفت به هنرمندان داده را به فراموش‌خانه سهل‌انگاری و غفلت نینداخته و دنیای فریبنده هنر او را از مبارزه دور نساخته بود.
اصل سخن امام میثاقی بود که میان هنر و مبارزه بسته بودند تا آنجا که فرمودند تنها به هنری باید پرداخت که راه ستیز با جهانخواران را بیاموزد و تکلیف هنرمندان نیز بالصراحه در انتهای پیام معین شده است که تا زمانی که مطمئن شویم مردم بدون اتکا به غیر تنها و تنها در چارچوب مکتب اسلام به حیات جاویدان رسیده‌اند مبارزه ادامه دارد و به تعبیر شهید عزیزمان سیدمرتضی آوینی: مگر تصور اسلام بدون مبارزه ممکن است؟
و هر کس این معرفت را ندارد، باید در حقیقت ادراک خویش نسبت به دین اسلام شک کند.
حقیقت کلمه لااله الا الله و الله اکبر محقق نخواهد شد جز در مبارزه با همه طواغیت و اصنامی که چه در بیرون و چه در درون می‌خواهند ولایتی جز ولایت حق را بر انسان تحمیل کنند.
هر چند هستند کسانی که هنوز هم انتظار می‌کشند تا انقلاب، امروز و فردا تسلیم قدرت‌های استکباری شود و بلغزد در بغل این و آن و دست از مدعیاتش بردارد.
چرا که از منظر آنان، هیچ‌چیز جز غرب قابل عنایت نیست و از غرب نیز آنچه می‌شناسند، سرزمین عجایبی است در غایت‌القصوای خیالی کامجویی‌ها و لذت‌پرستی‌ها و لجام‌گسیختگی‌ها.
چه غم اگر «ظهر الفساد فی البر و البحر بما کسبت ایدی الناس»...
چه غم اگر هر که هست، فرومایگانند که بر جهان حاکمند و فقرا و دردمندان نیز یا مرعوب تازیانه‌اند و یا شیطان را عادات و تعلقاتشان بندی گران ساخته است و آنان را به بندگی کشیده و در نظر اینان معلوم است که چه کسی به معنای مصطلح هنرمندتر است: آن کس که بی‌دردتر است و می‌تواند در کنار نعش شهدا و یتیمی دختربچه‌ها و پسربچه‌های کوچک، به ادا و اطوارهای روشنفکرانه و هنرمندانه دلخوش باشد و اصلاً به روی نامبارک خویش هم نیاورد که در کجای دنیا و در چه شرایطی زندگی می‌کند.
اینک شنیدم آسیدمحمدرضای میری بعد از گذشت سال‌ها مبارزه هنرمندانه و تربیت نسلی از هنرمندان مبارز، در آستانه پنجاه سالگی به اصرار و پیشنهاد برخی دوستان حوزه هنری تصمیم به نمایش آثارش در فرهنگسرای نیاوران گرفته!
ابتدا تعجب کردم ولی بعد متوجه شدم این هم نه از شوق دیده شدن در محافل حرفه‌ای بلکه در راستای همان روحیه انقلابی ایشان برای تجلیل از چند چهره شاخص بسیجی و به بهانه هفته دفاع مقدس طرح‌ریزی شده.
فرصت را مغتنم دانستم تا به رسم رفاقت دیرینه چند خطی در نخستین نمایشگاه انفرادی اش برای مخاطبانش بنویسم، آن هم نه در شان هنر و تکنیکش که شایستگی آن را در خود نمی‌بینم.
از طرفی گفته‌اند آن چیز که عیان است، چه حاجت به بیان است.
عیار کارش بر مخاطب خاص که پوشیده نیست.
شرح فنی و تخصصی هم برای مخاطب عام و هنرجویان باشد انشاءالله بر اهلش.
در عوض خواستم حسب وظیفه و تکلیف اشاره‌ای مختصر بر مرامش و وفاداری به عهدش کنم تا نسل به نسل بماند و فراموش نشود.
انشاءالله.»