«خواهران غریب» ۳۰ ساله شدند

به گزارش مشرق، در اواخر شهریور ۱۳۷۴ سینمای ایران شاهد اکران فیلمی بود که به‌سرعت به یکی از آثار کلاسیک خانوادگی تبدیل شد: خواهران غریب، ساخته‌ کیومرث پوراحمد.
این فیلم، اقتباسی آزاد از رمان «خواهران غریب» اریش کستنر، با تلفیقی استادانه از احساس، طنز و موسیقی، روایتی جاودانه از پیوندهای خانوادگی و جست‌وجوی هویت ارائه می‌دهد.
سی سال پس از اکران، این اثر همچنان به‌عنوان گوهر درخشان سینمای ایران، مخاطبان را مسحور خود می‌کند.روایت: پیوند دوباره در دل جدایی«خواهران غریب» حکایت نرگس و نسرین، دو خواهر دوقلوی دبستانی است که در یک اردوی مدرسه‌ای به‌طور اتفاقی یکدیگر را می‌یابند و راز جدایی والدینشان—پدری آهنگساز و مادری خیاط—را کشف می‌کنند.
این دیدار، سرآغاز سفری احساسی و پرماجرا برای بازسازی خانواده‌ای ازهم‌گسیخته است.
پوراحمد با ظرافتی کم‌نظیر، قصه‌ای جهانی را با بافتی بومی روایت می‌کند که هم‌زمان قلب و ذهن تماشاگر را درگیر می‌سازد.
فیلم، با طنزی ملایم و لحظاتی عمیقاً تأثیرگذار، نه‌تنها از گسست خانوادگی سخن می‌گوید، بلکه مرهمی برای آن پیشنهاد می‌کند: بخشش و عشق.
بازیگران: سمفونی احساس و اصالتخسرو شکیبایی، در نقش پدر آهنگساز، با اجرایی پرشور و صمیمی، یکی از ماندگارترین نقش‌آفرینی‌های کارنامه‌اش را به نمایش می‌گذارد.
صدای مخملی او در قطعه‌ی جاودانه‌ی «مادر من» نه‌تنها به روح فیلم جان می‌بخشد، بلکه به بخشی از نوستالژی فرهنگی ایران بدل شده است.
افسانه بایگان، در نقش مادر، با بازی‌ای ظریف و چندلایه، تعادلی بی‌نقص میان شکنندگی و استقامت خلق می‌کند.
گلوریا هائری و ملیکا نظری، در نقش‌های نرگس و نسرین، با معصومیت و شیطنت کودکانه‌شان، قلب فیلم را تسخیر کرده‌اند و به آن طراوتی بی‌مانند بخشیده‌اند.
حضور بازیگران مکملی چون پریسا زاهدی و لیدا فتح‌اللهی نیز به غنای روایی اثر افزوده است.
شاخصه‌ کلیدی: موسیقی به‌مثابه روح فیلم نمی‌توان از «خواهران غریب» سخن گفت و به موسیقی متن درخشان آن، ساخته‌ی ناصر چشم‌آذر، اشاره نکرد.
ملودی‌های چشم‌آذر، به‌ویژه قطعه‌ی «مادر من» با صدای خسرو شکیبایی، نه‌تنها مکمل روایت فیلم است، بلکه به‌تنهایی به نمادی از احساس و نوستالژی تبدیل شده است.
این موسیقی، در کنار کارگردانی حساس و دقیق پوراحمد، فضایی خلق می‌کند که تماشاگر را به دهه‌ی ۷۰ ایران می‌برد؛ دورانی که سینمای خانوادگی با صداقت و سادگی‌اش، قلب‌ها را فتح می‌کرد.
جایگاه فیلم در سینمای ایران«خواهران غریب» فراتر از یک فیلم خانوادگی، تأملی عمیق بر ارزش‌های انسانی چون عشق، بخشش و پیوند خانوادگی است.
این اثر، که در جشنواره فیلم فجر ۱۳۷۵ کاندیدای چندین سیمرغ بلورین از جمله بهترین فیلم شد، با زبان سینمایی روان و صمیمی‌اش، همچنان برای مخاطبان کودک و بزرگسال جذابیت دارد.
توانایی فیلم در ایجاد تعادل میان سرگرمی و پیام‌های عمیق، آن را به اثری فرازمانی بدل کرده است.
در سی‌امین سالگرد اکران «خواهران غریب»، این فیلم همچنان دعوتی است به بازخوانی ارزش‌های خانوادگی و لذت بردن از سینمایی که با قلب سخن می‌گوید.
اگر دل‌تان برای داستانی گرم، بازی‌هایی تأثیرگذار و موسیقی‌ای که روح را نوازش می‌دهد تنگ شده، «خواهران غریب» منتظر شماست.
این فیلم، مانند یک دوست قدیمی، هر بار که به سراغش می‌روید، چیزی تازه برای عرضه دارد.