آقای زاکانی؛ ورزشگاه درست کنید اما با مطالعه؛ پیشنهاد برای نیاز تهران
«شهرداری تهران در گام نخست نیاز تهران به یک ورزشگاه مسقف حداقل بیست هزار نفری را برای میزبانی رویدادهای جهانی و بین المللی ورزش های سالنی مرتفع سازد.»

به گزارش خبرگزاری مهر، علیرضا زاکانی شهردار تهران در مراسم افتتاح پروژههای عمرانی مرکز ملی فوتبال در ٣١ شهریور اظهار داشت: «مفتخرم که در آغاز هفته دفاع مقدس در جمع خوب و صمیمی فوتبالیها حضور دارم.
در این مراسم گرد هم آمدهایم تا با افتخار مقدمه کارهای بزرگتری را در برنامه داشته باشیم.
اگر خدا بخواهد، ما سه ورزشگاه ۲۰ تا ۳۵ هزار نفری احداث خواهیم کرد؛ یکی از آنها اختصاصی ویژه بانوان خواهد بود، دیگری برای جانبازان و معلولان و ورزشکاران با نیازهای خاص در نظر گرفته میشود، و دیگری نیز برای مجموعههای مختلف استفاده خواهد شد.
در این امر، لکهگذاری کردهایم و مکانها مشخص شده تا به نوعی کل شهر با این ظرفیتها معطوف شود.»
عبدالحمید احمدی معاون سابق وزیر ورزش و جوانان در یادداشتی پیرامون این موضوع نوشته است: « با بررسی سوابق این خبر مشخص شد که شهردار تهران قبلا در ٢٩ بهمن ١٤٠٣ نیز به ساخت سه ورزشگاه برای ورزش قهرمانی، ورزش بانوان و ورزش جانبازان و توانیابان نیز توسط شهرداری تاکید کرده است.
همچنین امین توکلیزاده معاون شهردار نیز در ٢٧ دی ١٤٠٢ در نشست خبری اظهار داشته بود که برای ساخت ۳ مجموعه ورزشی شامل یک استادیوم ۳۰ هزار نفری، مجموعه ورزشی افراد دارای معلولیت و مجموعه ورزشی برای دانشآموزان در تهران با شرکت های چینی مذاکراتی انجام شده است.
با شنیدن این خبر و صحبت های اخیر شهردار تهران هم می توان خوشحال بود و هم نگران!
قصه ورزشگاه سازی در ایران و به ویژه در سه دهه گذشته یکی از قصه های پرغصه ورزش ایران است که شرح آن مجال مفصلی می طلبد.
اما مختصر آن این است که براساس بررسی ها قریب به هشتاد درصد ورزشگاههای ساخته شده کشور طی سه دهه گذشته فاقد مطالعه و بررسی کارشناسی چه به لحاظ موقعیت مکانی و چه به لحاظ کاربری ورزشی بوده اند و متاسفانه بعد از ساخت و افتتاح تقریبا هیچ بهره و فایده ای برای ورزش نداشته اند و متاسفانه در سوابق ورزشگاهها و فضاهای ورزشی، با موارد قابل توجهی ساخت و ساز تکلیفی و دستوری و بدون مطالعه و بیتوجه به آمایش و نیازهای سرزمینی در استانهای مختلف مواجه بودهایم که حتی پس از اتمام و افتتاح، امکان بهرهبرداری بهینه و مطلوب از آن فراهم نشده است.
همین ماجرا در رابطه با ساخت ورزشگاه بزرگ تهران در دولت سیزدهم نیز در شرف وقوع بود که خوشبختانه به سرانجام نرسید و از هدر رفت یک هزینه بسیار گزاف به نام ورزش پیشگیری شد.
امروز هم صحبت های شهردار تهران می تواند همین نگرانی را برای تکرار هزینه های ساخت و ساز بدون مطالعه و فاقد بررسی های کارشناسی ایجاد کند.
خوشبختانه و براساس حکم قانون، وزارت ورزش و جوانان طرح ملی آمایش سرزمینی ورزش کشور را به سرانجام رسانده و طبق این طرح نیازها و اولویت ها درباره احداث اماکن ورزشی منطبق با شرایط اقلیمی و جمعیتی مشخص گردیده است که می تواند راهنمای عمل هرگونه سرمایه گذاری در حوزه ساخت و ساز ورزشی در کشور و در تهران باشد.
لذا ضمن تقدیر از اهتمام شهردار تهران برای توجه به توسعه زیرساخت های ورزش، انتظار آن است که شهرداری تهران از تصمیم شتابزده و ناهماهنگ در جانمایی و اقدام به ساخت ورزشگاه پرهیز نموده و این اقدام مهم و اساسی را با مطالعه ای جامع و کارشناسانه دنبال کند.
به شهردار محترم تهران پیشنهاد میشود در رابطه با ساخت ورزشگاه های جدید، ضمن پرهیز از هرگونه تصمیم سلیقه ای، در گام نخست نیاز تهران به یک ورزشگاه مسقف حداقل بیست هزار نفری را برای میزبانی رویدادهای جهانی و بین المللی ورزش های سالنی مرتفع سازد.
همچنین ضرورت توجه به تکمیل پروژههای نیمه تمام تهران و به ویژه ورزشگاه چهل هزار نفری در مجموعه ورزشی آزادی که قریب به بیست سال رها و بلاتکلیف است می تواند گامی بزرگ و مؤثر برای توسعه زیرساختهای ورزشی تهران باشد.»