سیستان و بلوچستان؛ مهد ایرانی‌گری و نخستین خون‌خواهان قیام عاشورا - تسنیم
تحلیل گر مسائل محور مقاومت و جهان اسلام با تاکید بر ضرورت فراگیری زبان عربی توسط علمای شیعه و سنی سیستان و بلوچستان، گفت: به دلیل عدم تسلط کافی علمای ما بر زبان عربی، تنها تعداد کمی از آن ها قادر به گفت وگو با سایر بخش های جهان اسلام هستند.
مصطفی خرم‌آبادی در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم در زاهدان با اشاره به حوادث پس از قیام سیدالشهدا(ع)، اولین گروهی که پس از شهادت ایشان به کنش و اقدام در خون‌خواهی آن امام گرانقدر زدند را مردم سیستان و بلوچستان معرفی کرد.
مدرس اندیشکده روابط بین‌الملل با استناد به شاهنامه و تاریخ چند هزار ساله ایران، سیستان و بلوچستان را "ایرانی‌ترین نقطه ایران" توصیف کرد و گفت: هرگاه ایران در اثر هجوم بیگانگان به تنگنا افتاده، قهرمانانی چون نریمان، سام، زال و رستم از این مرز و بوم برخاسته‌اند تا مقابل دشمنان ایستادگی کنند.
ما ایرانیان در هر نقطه از کشور که زندگی می‌کنیم، مدیون این منطقه پرافتخار هستیم.
این تحلیل‌گر مسائل محور مقاومت و جهان اسلام ضمن تجلیل از جایگاه علمی علمای سیستان و بلوچستان، به یک "ضعف" در این استان اشاره کرد و گفت: امروز ضرورت فراگیری زبان عربی برای علمای شیعه و سنی دوچندان شده است و این ضعف در سیستان و بلوچستان احساس می‌شود.
از حوزه‌های علمیه اهل سنت و تشیع استان سیستان و بلوچستان می‌خواهم تا این زبان را جزو ضروریات آموزشی خود قرار دهند که فراگیری آن می‌تواند به قدرت جهان اسلام مبدل شوند.
خرم‌آبادی افزود: ایران کشوری است که پشتوانه اول جهان اسلام محسوب می‌شود، اما به دلیل عدم تسلط کافی علمای ما بر زبان عربی، تنها تعداد کمی از آن‌ها قادر به گفت‌وگو با سایر بخش‌های جهان اسلام هستند.
مدرس اندیشکده روابط بین‌الملل ادامه داد: این امر یک مانع بزرگ برای تعامل و انتقال فرهنگی و فکری است.
این مسئله باید با همکاری و مساعدت حوزه‌های علمیه استان و همچنین در صورت نیاز با کمک از جانب ما برطرف شود و افق‌های بزرگی را برای جهان اسلام بگشاید.
وی خطاب به علمای الازهر، زیتونه تونس، اساتید الجزایری، عمانی، لبنانی و دیگر کشورهای اسلامی که ممکن است شبهاتی درباره ایران در ذهن داشته باشند، گفت: مقصر اصلی این عدم گفت‌وگو ما هستیم که اولاً زبان عربی را به خوبی نیاموخته‌ایم تا چهره به چهره گفت‌وگو کنیم و ثانیاً شاید گاهی ضرورت کار فرهنگی بین‌المللی را درک نکروه و اکتفا کرده‌ایم به اینکه رسانه‌ها و اینترنت کار را انجام می‌دهند، در حالی که اینگونه نیست.
انتهای پیام/
