دانا وایت و رویای تبدیل بوکس به لیگ جهانی

به گزارش خبرگزاری تسنیم، بامداد 14 سپتامبر لاس‌وگاس میزبان یکی از بزرگترین رویدادهای بوکس حرفه‌ای بود؛ شبی باشکوه که چشم همه طرفداران بوکس به آن دوخته شده بود.
رویداد اصلی این تورنمنت مبارزه‌ای سرنوشت‌ساز برای کسب عنوان قهرمان مطلق جهان در دسته فوق میان وزن بین دو ستاره بزرگ این رشته، سائول کانلو آلوارس و ترنس کرافورد بود.
کمربندهای معتبر WBC، WBA، WBO، IBF و The Ring که همه در اختیار کانلو بود، در معرض خطر قرار داشتند.
این برای کرافورد مبارزه‌ای تاریخی بود، زیرا او نخستین مبارزه خود در این دسته وزنی را تجربه می‌کرد و در صورت پیروزی می‌توانست به نخستین مرد تاریخ بوکس مدرن تبدیل شود که در سه دسته وزنی مختلف عنوان قهرمانی مطلق را کسب می‌کند.
از سوی دیگر کانلو که قصد داشت برای پنجمین بار عنوان قهرمانی مطلق در این دسته را حفظ کند، تلاش سختی پیش‌ رو داشت.
در پایان، ترنس کرافورد با تصمیم جمعی داوران پیروز میدان شد.
این رویداد از جهات مختلف تاریخی بود، زیرا برای نخستین بار دانا وایت، چهره برجسته UFC به صورت رسمی وارد دنیای بوکس شده بود.
او با سبکی منحصربه‌فرد و جسورانه وارد این حوزه شد و قبل از شروع مسابقات اعلام کرد که قصد دارد صنعت بوکس را به کلی دگرگون کند: «ما UFC را به چیزی شبیه NFL یا NBA تبدیل کرده‌ایم.
یک لیگ کاملاً حرفه‌ای که دائماً در آن سرمایه‌گذاری می‌شود و سرمایه‌گذاران جدید از جمله حامیان مالی و مؤسسات مالی به آن جذب می‌شوند.
بوکس چنین سیستمی ندارد و من آمده‌ام تا این خلأ را پر کنم.»
دانا ادامه داد: وقتی می‌گویم می‌خواهم بوکس را اصلاح کنم، به معنای خودخواهی یا تکبر نیست.
بلکه می‌خواهم با لیگ‌هایی مثل NFL، NBA و استودیوهای بزرگ فیلم رقابت کنم.
کاری که شنبه شب انجام دادم، شغل من است.
در بوکس همه چیز متفاوت است.
من 25 سال است که در این حرفه فعالیت دارم و این بیست‌و‌ششمین فصل حضور من است، البته باید با آدم‌هایی مثل ادی هرن و فرانک وارن رقابت کنم اما به این چالش کاملاً مشتاق هستم.
حال، دانا وایت چه دستاوردی داشت؟
ابتدا باید گفت که او موفق شد از کارتی که در ابتدا چندان مورد توجه نبود، یک رویداد بی‌نظیر بسازد.
گرچه در ابتدا بسیاری از انتخاب شرکت‌کنندگان برای این شب بزرگ انتقاد کردند اما سیستم موفقی که سال‌ها در UFC به کار می‌رود، اینجا نیز کاملاً به چشم آمد.
کارت زیرین این مسابقات، میزبان مبارزانی بود که تازه شروع به کسب شهرت و نام کرده‌اند و هدف اصلی‌شان آماده‌سازی برای مبارزه اصلی بود.
ایده این بود که کارت زیرین باید چون جواهری درخشان باشد که فضای مناسبی برای رویداد اصلی فراهم کند، نه اینکه تحت تأثیر عوامل دیگر قرار گیرد.
حتی با وجود این انتقادها، کارت زیرین بسیار موفق ظاهر شد.
حتی در غیاب ستاره‌ای مانند سرگئی بوگاچوک، مبارزات هیجان‌انگیزی مثل رویارویی کریستین امبیلی و لستر مارتینز برگزار شد که به یکی از سخت‌ترین و نفس‌گیرترین مبارزات سال تبدیل شد.
یکی از دلایل اصلی این موفقیت، حذف سیستم پاداش‌های سنتی بود.
حالا همانند MMA، بوکسورها می‌توانند برای نمایش‌های درخشان خود پاداش‌های مالی چشمگیری دریافت کنند.
برندون آدامز، امبیلی و مارتینز هر کدام 100 هزار دلار جایزه گرفتند.
این سیستم جدید انگیزه مبارزان را برای نمایش‌های پرانرژی و تهاجمی بیشتر می‌کند، نه اینکه به دفاع عمیق و محتاطانه روی آورند.
این یکی از اولین اقداماتی بود که می‌توان از دانا وایت ستایش کرد.
نکته دیگری که جلب توجه می‌کرد، شیوه برگزاری مبارزات به صورت جفت و پیوسته بود.
برخلاف رویدادهای قبلی که اغلب طولانی و پر از مکث‌های مکرر و تبلیغات بودند، این بار همه مبارزات با ریتمی پویا و تقریباً بدون وقفه اجرا شدند.
در بسیاری از رویدادهای گذشته به دلیل اعلام نتایج اولیه در طول کارت، روند برگزاری طولانی و خسته‌کننده می‌شد و تماشاگران دچار خستگی می‌ شدند.
اما این بار، نه تنها مسابقات پرجنب و جوش بودند، بلکه شور و هیجان در همه جای ورزشگاه موج می‌زد.
با وجود تمام این نکات مثبت، هنوز خیلی زود است که به دانا وایت تبریک گفت و او را به عنوان ناجی بوکس بپذیریم.
همچنان عده زیادی از منتقدان و شکاکان این رویداد را مورد انتقاد قرار دادند اما شایان ذکر است که نکات مثبت این رویداد از نقاط منفی بسیار بیشتر بود؛ مبارزات درخشان، معرفی سیستم پاداش جدید، کمترین میزان مکث در جریان مسابقات و اوج هیجان در مبارزه کانلو و کرافورد همه گواه این موفقیت هستند.
با این حال، دانا وایت هنوز راه طولانی در پیش دارد تا اظهارات جسورانه‌اش را به عمل تبدیل کرده و اعتبار خود را در بوکس تثبیت کند.
انتهای پیام/