بولت: وقتی از پله‌ها بالا می‌روم، نفسم بند می‌آید! - تسنیم
اسطوره جامائیکایی دوومیدانی اعتراف کرد که دیگر اصلاً نمی دود.
به گزارش خبرگزاری تسنیم، یکشنبه شب، دوومیدانی بار دیگر شاهد حضور چهره‌ای بود که نامش با سرعت، افتخار و شور جهانی گره خورده است؛ اوسین بولت، مرد افسانه‌ای دوومیدانی بار دیگر در میانه میدان ظاهر شد و لحظه‌ای زمان به عقب بازگشت؛ انگار دوباره در روزهای باشکوه گذشته نفس می‌کشیدیم.
در ورزشگاه ملی توکیو در میان فریادهای پرشور بیش از 60 هزار تماشاگر، ژست مشهور «به سوی جهان» بولت، همان حال و هوای المپیک‌های فراموش‌نشدنی را زنده کرد.
تحسین و تشویق‌ها، نه صرفاً برای حضور او، که برای یادآوری خاطره‌هایی بود که جهان با او تجربه کرده بود؛ خاطراتی از غرور، پیروزی و رکوردهایی که هنوز دست‌نیافتنی هستند.
دوری از پیست، پناه به آرامش
بولت 39 ساله و بازنشسته از سال 2017 اعتراف کرد که از زمان خداحافظی‌اش حتی تماشای مسابقات دوومیدانی را کنار گذاشته بود.
او این روزها بیشتر وقت خود را صرف تماشای فیلم، بازی با لگو و رسیدگی به فرزندانش می‌کند.
خودش با لبخند گفت: «حتی وقتی از پله‌ها بالا می‌روم، نفسم بند می‌آید!»
با این حال، وقتی از او پرسیدند چرا نسل کنونی دوندگان سرعت با وجود بهره‌گیری از فناوری‌های پیشرفته همچون کفش‌های سوپراسپایک هنوز به سرعت دوران او نرسیده‌اند، گفت: اگر جواب واقعی را می‌خواهید، باید بگویم ما فقط با استعدادتر بودیم.
همین.
به ویژه در بخش مردان، این تفاوت به وضوح دیده می‌شود، البته زنان سریع‌تر شده‌اند و رکوردهای خوبی ثبت کرده‌اند اما وقتی به مردان نگاه می‌کنید، متوجه می‌شوید که استعداد عامل اصلی بوده است.
رکوردهایی که هنوز پا بر جا مانده‌اند
بولت که با هشت مدال طلای المپیک و یازده عنوان جهانی یکی از پرافتخارترین دوندگان تاریخ است، هنوز هم سه رکورد جهانی را در اختیار دارد:
9.58 ثانیه در 100 متر
19.19 ثانیه در 200 متر
36.84 ثانیه در رله 4×100 متر
جالب آن‌که رقبای او همچون تایسون گی، یوهان بلیک، آسافا پاول و جاستین گاتلین که همگی زمانی در اوج بودند زمان‌هایی سریع‌تر از دوندگان نسل امروز ثبت کرده‌اند.
از سال 2012 تاکنون حتی رکورد 9.70 ثانیه نیز شکسته نشده است.
هر چند برخی از این نام‌ها به دلیل تخلفات دوپینگ با محرومیت مواجه شدند، بولت همچنان بر نقش استعداد ذاتی تأکید می‌کند.
او با اشاره به پرایس، قهرمان جامائیکایی که با کفش‌های جدید عملکردش را ارتقا داد، گفت: او با همان فناوری دوید اما نتیجه‌اش بهتر شد.
این یعنی استعداد هنوز حرف اول را می‌زند.
ما مردان فوق‌العاده بااستعدادی بودیم.
قهرمان با شخصیت، نه فقط سرعت
بولت در بخش دیگری از صحبت‌هایش از ورزشکاران امروز خواست تا شخصیت واقعی خود را بیشتر نشان دهند: بسیاری از ورزشکاران سعی می‌کنند سرگرم‌کننده باشند، اما این کار اگر طبیعی نباشد، اثر معکوس دارد.
باید از ته دل لذت ببری.
من همیشه سعی می‌کردم با هواداران ارتباط برقرار کنم، مثل زمانی که در المپیک 2012 لندن در حضور ملکه الیزابت دوم پرچمدار بودم و به او دست تکان دادم.
همان لحظه‌های ساده باعث شد مردم به من علاقه‌مند شوند.
زندگی آرام، پدرانه و بدون دوندگی
بولت که این روزها سبک زندگی کم‌تحرک‌تری دارد، گفت که دیگر نمی‌دود و بیشتر تمرینات باشگاهی سبک انجام می‌دهد.
پس از پارگی آشیل در سال گذشته، بازگشت به ورزش برای او سخت‌تر شده است.
بولت اظهار داشت: الان حتی وقتی از پله‌ها بالا می‌روم، نفسم بند می‌آید!
باید دوباره کمی شروع کنم به دویدن، شاید چند دور سبک تا نفسم به حالت طبیعی برگردد.
صبح‌ها به موقع بیدار می‌شوم تا بچه‌ها را به مدرسه ببرم، بعدش بستگی دارد چه کاری داشته باشم.
اگر کاری نباشد، استراحت می‌کنم، سریال تماشا می‌کنم و منتظر می‌مانم تا بچه‌ها برگردند.
با آنها وقت می‌گذرانم… البته تا وقتی که شروع به اذیت کردنم کنند!
بعدش تنها می‌مانم و لگو می‌سازم.
عاشق لگو شده‌ام.
نگاهی به آینده؛ فرزندان در کنار پیست
با وجود تمام این تغییرات، بولت هنوز هم رؤیاهایی در سر دارد؛ نه برای خودش، بلکه برای فرزندانش.
او گفت که قصد دارد دو سال دیگر در مسابقات جهانی دوومیدانی پکن فرزندانش را همراه خود ببرد.
همان شهری که در المپیک 2008، نقطه آغاز افسانه‌اش بود.
بولت خاطرنشان کرد: آن موقع آنها 6 و 7 ساله خواهند بود.
می‌خواهم آنها را ببرم و بگویم:گوش کنید، اینجا جایی است که همه چیز شروع شد.
حالا فیلم‌های آن دوران را به آنها نشان می‌دهم اما دوست دارم خودشان آن فضا را ببینند.
آن لحظه، برای من و برای آنها، فراموش‌نشدنی خواهد بود.
انتهای پیام/
