اهمیت حفظ قرآن در بیان آیت الله بهجت(ره)

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم ، انس با قرآن و حفظ آن، نه‌تنها راهی برای بهره‌گیری از معدن رحمت الهی است، بلکه پیوندی ناگسستنی با اهل بیت علیهم‌السلام دارد؛ چراکه قرآن و عترت در یک مرتبه قرار گرفته‌اند.
همان‌گونه که در کلام معصومان آمده است، «ختم و حفظ قرآن» انسان را تا مرز کمال غیر انبیا می‌رساند، و همان‌گونه که جدایی از قرآن مساوی با جدایی از عترت است، نزدیکی به قرآن نیز عمق معرفت نسبت به اهل‌بیت را افزایش می‌دهد.
از همین روست که عالمان و مفسران تأکید می‌کنند حفظ قرآن آسان، اما ماندگاری آن در گرو انس روزانه و تکرار است؛ حقیقتی که نسل‌های شیعه در طول تاریخ با برپایی مجالس حفظ و تلاوت، آن را به عنوان میراثی جاودان زنده نگاه داشته‌اند.
مطالب این بخش شامل بیانات در درس خارج اصول و همچنین مطالب مندرج در کتاب در محضر بهجت (ره) است که به تأیید دفتر معظم له رسیده است.
اهمیت حمل و حفظ قرآن
خدا می‌داند حفظ قرآن چقدر در استفاده از این معدن و منبع رحمت الهی مدخلیت دارد.
آیا از این بالاتر می‌شود تعبیر کرد که «مَنْ خَتَمَ [قَرَأَ، یا: حَفِظَ] الْقُرْآنَ، فَکأَنمَا أُدْرِجَتِ النبُوةُ بَینَ جَنْبَیهِ [بَینَ کتْفَیهِ] وَ لکنّهُ [إِلا أَنهُ] لا یوحی إِلَیهِ؛ هرکس قرآن را ختم کند [یا: بخواند، یا حفظ کند]، گویی که نبوت در وجود او گنجانده شده است، با این تفاوت که به او وحی نمی‌شود».
یعنی قرآن، غایت کمال غیر انبیا علیهم‌السلام را به او می‌رساند.
ما آن‌گونه که باید و شاید از قرآن استفاده نمی‌کنیم.
در شأن اهل بیت علیهم‌السلام نیز مسلمانان در غایت اختلافند.
الی ماشاءالله نقل کرده‌اند که کسانی گفته‌اند: «به حرم رفتیم و سلام کردیم و جواب سلام را از ضریح شنیدیم» یا با ائمه علیهم‌السلام صحبت کرده‌اند.
مقصود اینکه: همان گونه که مردم در عَدیل قرآن (عترت) اختلاف مراتب دارند، در خود قرآن نیز چنین است.
شخصی می‌گفت: در عرض دو یا سه ماه، دو ختم یا سه بار به صورت عادی قرآن را ختم کردم و دیدم که حافظ کل قرآن هستم.
حتی به قصد حفظ هم نخوانده بودم.
چنان حافظ قرآن شده‌ام که آیات قرآن را از لابه‌لای خطوط کتب تفاسیر می‌توانم تشخیص بدهم.
سهولت حفظ قرآن و لزوم تکرار قرائت آن
قاعدتاً حفظ قرآن خیلی آسان است و تکرار هم لازم ندارد.
«سَهّلَ اللهُ حِفْظَهُ لِأُمّتِهِ صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم» خداوند، حفظ آن را بر امت رسول خدا صلی‌الله علیه وآله وسلم آسان نموده است.
ولی ابقا و نگهداری از آن تکرار لازم دارد، زیرا که فرمود: «تَعاهَدُوا هذَا الْقُرآنَ، فَاِنهُ وَحْشِی؛ قرآن را تکرار کنید، که زود از خاطر می‌رود.»
البته اگر حافظ قرآن در هر شبانه‌روز کمتر از یک جزء بخواند، فراموش می‌کند و خواندن بیش از یک جزء در شبانه‌روز هم خستگی‌آور است.
تا وقتی قرآن هست، مجری و مفسّر قرآن هم با اوست
هر وقت قرآن دست این امت باشد، اهل بیت علیهم‌السلام نیز هست؛ تا آخرالزمان و تا حاکمیت حکومت حقه، قرآن هست؛ که فرمود: «لَایبْقی مِنَ الْقُرآنِ إِلا رَسْمُهُ» (تا این‌که از قرآن جز نگاشتن آن باقی نمی‌ماند).
و تا وقتی قرآن هست، عامل به قرآن و حامل و مُجری و مفسّر و عدیل قرآن هم با او هست.
چه حاضر باشد و یا غائب از انظار.
قرآن و عترت در یک مرتبه هستند
از آنجاکه قرآن و عترت عدیلند [در یک شأن و مرتبه هستند] انسان باید بفهمد که هرچه تقرب به قرآن و تفهّمش از قرآن بیشتر باشد، تقربش به عترت و معرفت آنها بیشتر و بالاتر خواهد بود.
زیرا هر دو کأنّه شیء واحد هستند.
عقیده مغایر با این مطلب، بر خلاف عقیده [شیعه] امامیه است.
از خدا بخواهیم که از قرآن، ما را جدا نکند
از خدا بخواهیم که از قرآن، ما را جدا نکند.
همچنین از خدا بخواهیم ما را از عترت جدا نکند، که عترت با قرآن است و قرآن هم با عترت است.
اگر کسی یکی از این دو تا را ندارد، هیچ کدام را ندارد.
انتهای پیام/