یادداشت| حمله به قطر، پرده نهایی یک نمایش تلخ و شرم‌آور - تسنیم
هرگونه نادیده گرفتن مقاومت و تقویت روندهای سازش، نتیجه ای جز افزایش جسارت دشمن و تحقیر منافع ملی و مذهبی ندارد.کسانی که تصور می کنند با پذیرش شرایط ناعادلانه و همراهی با رژیم های متجاوز می توانند امنیت و ثبات کسب کنند، سرانجام طعم خیانت را می چشند.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از گرگان، در شرایطی که جنگ و اشغالگری به‌عنوان معضل اصلی امت اسلامی، بخش‌های گسترده‌ای از جهان عرب و مسلمانان را به شدت تحت تأثیر قرار داده است، حمله بی‌سابقه رژیم صهیونیستی به خاک قطر و شهادت تعدادی از رزمندگان مقاومت فلسطینی در دوحه، نشانه‌ای روشن از شدت گرفتن بحران و تغییر موازنه‌های منطقه‌ای است.
این رویداد تلخ، نمادی از پیامدهای سیاست‌های سازش و عادی‌سازی روابط برخی حکام عرب با رژیم اشغالگر است که نه تنها امنیت ملی کشورهای خود را به مخاطره انداخته‌اند، بلکه مشروعیت و وحدت امت اسلامی را نیز دچار تزلزل کرده‌اند.
رژیمی که از چارچوب‌های حقوق بین‌الملل و اصول هم‌پیمانی عبور کرده و تنها زبان مقاومت و ایستادگی را می‌فهمد، نشان داد که در مقابل آن، راهی جز وحدت و مقابله همه‌جانبه باقی نمانده است.
آنچه این رخداد را دردناک‌تر می‌سازد، سکوت معنادار و فقدان واکنش جدی از سوی دولت‌ها و نخبگان منطقه‌ای است که سال‌ها با رویکردی مصالحه‌جویانه و منفعت‌طلبانه، امنیت و اعتبار خود را با امتیازدهی به دشمن معامله کرده‌اند.
عدم برگزاری جلسات اضطراری، موضع‌گیری‌های ضعیف و فقدان اقدامات عملی در مقابله با این تجاوز آشکار، گواهی بر عمق بحران رهبری و کم‌کاری سیاسی در جهان عرب است.
این رویکرد نه‌تنها موجب تشویق رژیم صهیونیستی به ادامه تجاوزات شده، بلکه موجبات تضعیف روحیه مقاومت و انسجام امت اسلامی را نیز فراهم آورده است.
حجت‌الاسلام سیدابوالفضل حسینی، استاد حوزه و دانشگاه در یادداشتی درباره حمله رژیم تروریستی صهیونی به قطر نوشت: در روزهایی که آتش جنگ و اشغال، قلب امت اسلامی را می‌سوزاند، حمله رژیم صهیونیستی به خاک قطر و شهادت شماری از رزمندگان مقاومت فلسطینی در دوحه، پرده نهایی یک نمایش تلخ و شرم‌آور را به تصویر کشید؛ نمایشی که در آن، برخی حکام عرب، نه‌تنها تماشاگر، بلکه بازیگرِ بی‌اختیار آن شده‌اند.
حمله به خاک یک کشور عربی غیرمنتظره نبود؛ چرا که حاصلِ سال‌ها سازش، عادی‌سازی، سکوت و لبخندهای تصنعی به دشمن دیرینه اسلام، چیزی جز جسارت بیشتر صهیونیسم نخواهد بود.
رژیمی که نه به مرز می اندیشد، نه به مشروعیت بین‌المللی، و نه به قواعد هم‌پیمانی و تنها چیزی که در برابر آن کارگر است، مقاومت واقعی و غیرت اسلامی است.
شگفت آن‌که صدای حتی یک اعتراض جدی از پایتخت‌های «عرب‌های معتدل» برنخاست.
نه جلسه اضطراری، نه حتی یک موضع‌گیری در خور، نه هیچ حرکت عملی.گویی این‌ها نه به خاک خودشان حمله شده، نه خونِ برادرانشان بر زمین ریخته است.
چه کسی از حاکمانی که سال‌هاست امنیت خود را با لبخند دشمن می‌خرند و شرافت خود را با دلارهای نفتی معاوضه کرده‌اند، انتظار فریاد دارد؟
این حادثه، تنها یک پیام دارد: درمنطق رژیم صهیونیستی، عرب خوب، عرب مرده است؛ چه در غزه، چه در دوحه و آن‌هایی که خیال می‌کنند با توافق‌نامه و لبخند می‌توانند صهیونیسم را رام کنند، دیر یا زود طعم خیانت را از نزدیک خواهند چشید.
امروز زمان آن نیست که کسی خواب بماند؛ اما وای بر کسانی که خود را به خواب زده‌اند؛ امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام فرمودند «کسی که به هنگام یاری ولی خود بخوابد، بیداری‌اش با لگدِ دشمن خواهد بود».
و در پایان، تنها یک جمله باقی می‌ماند، از جنس عبرت و طعنه «به آن‌ها که با گرگ‌ها خوابیدند، نباید برای پاره شدن لباس شب‌شان، دل سوزاند».
انتهای پیام/.