کتاب «گفت و گوی سیاسی با مخالفان در سیره معصومان علیهم السلام» منتشر شد

به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع) نیز همانند همه انسان‌ها و در مواجهه با مشکلات گفتگوهایی را داشته‌اند که برای ما به عنوان پیروان ایشان دارای اهمیت است.
جمهوری اسلامی برای پیاده سازی احکام سیاسی نیازمند رهنمودها و عملکرد پیامبر و ائمه به عنوان حجت‌های الهی و کسانی هستند که سیره و سخن آنان الگوی زندگی سیاسی و اجتماعی است آگاهی از این سیره نیاز مند بررسی و تحقیق در زمینه‌های مختلف از جمله رفتار ایشان در برابر مخالفان است و بخشی از این رفتارها، تعامل و گفتگو با مخالف و دشمن است.
از این رو مسئله این اثر گفتگوهای سیاسی آن بزرگواران است که تا کنون به طور مستند و روشمند بررسی نشده است.
مسئله این پژوهش و سؤال اصلی آن است که چه گفتگوهایی میان معصومان و مخالفان و دشمنان آنان رخ داده و بر چه مبانی استوار بوده است.
پرسش‌های فرعی را می‌توان اینگونه مطرح کرد که: 1ـ گفتگوهای سیاسی معصومان با مخالفان خود در چه گونه‌هایی قابل تصور است؟
(چگونگی)؛ 2ـ گفتگوهای سیاسی معصومان با مخالفان خود به چه منظوری انجام شده است؟
(چرایی و اهداف)؛ 3ـ چه مبانی و اصولی از این گفت‌وگوها قابل استخراج است؟
(نتایج).
اهمیت تحقیق به جهت مطرح بودن موضوع گفتگو با مخالف در نظام سیاسی جمهوری اسلامی است و پژوهش‌هایی از این دست می‌تواند به تصمیم‌گیری‌های کلان مسئولان جامعه کمک کند و با توجه به جایگاه معصومان و حجیت سنت و سیره آنان در نظام شیعی و لزوم تبعیت از ایشان به عنوان مبانی سیاسی نظام جمهوری اسلامی، آگاهی و بهره‌گیری از سیره آنان را در همه عرصه‌ها ضروری می‌نماید.
گفت‌وگو با مخالف که از آغاز انقلاب اسلامی جزء مسائل چالشی و محل بحث بوده است، فارغ از بحث‌های سیاسی، نیازمند بررسی و تبیین علمی است که یک جنبه آن از منظر تاریخی و سیره و روش پیامبر و ائمه است.
هدف از این تحقیق دستیابی به الگوی عملی از سیره معصومان درباره چگونگی و چرائی گفت‌وگو با مخالف سیاسی و استخراج اصول این گفتگوهاست.
ضرورت طرح چنین مباحثی نیاز جامعه اسلامی بخصوص پس از تشکیل نظام سیاسی بر اساس الگوهای دینی و تلاش برای اجرایی کردن معارف اهل‌بیت است.
طبیعی است نتایج چنین بررسی‌هایی مقدمه‌ای است برای دیگر دانش‌ها مانند فقه سیاسی که با توجه به صحت و سقم گزارش‌های تاریخی، به برداشت از آن اقدام کند.
نگارنده اذعان دارد و در جای‌جای نوشتار توجه داده است که بخشی از مباحث طرح‌شده، به معنای امروزی نیست چه اینکه گفتگو و مذاکره مفهومی مدرن است و معنای مورد نظر ما مسامحی است.
منظور هر نوع گفتگویی است که از جنگ و خشونت و خونریزی جلوگیری کند.
در اینجا نه به دنبال اثبات گذشته که بهره‌مندی از آن هستیم.
از نظر پیشینه درباره هر چند در موضوع برخورد با مخالفان سیاسی، آثار متعددی وجود دارد؛ اما دربارۀ سیره اهل‌بیت در گفتگو با مخالف سیاسی به طور عام و فراگیر، نوشته‌ای یافت نشد.
داده‌های این پژوهش بر اساس منابع کتاب‌خانه‌ای و مصادر دست اول تاریخ و حدیث و شواهد تاریخی از زندگانی پیامبر و ائمه است.
تلاش شده در هر گزارش ابتدا اصل صحت و اعتماد بر آن بررسی شود و آنگاه بر اساس آن نتایجی به دست آید.
ساختار کتاب بر سه فصل بسته شده که در فصل اول کلیات و مفاهیم و توضیح واژگان آمده است.
فصل دوم به چرائی و فلسفه گفت‌وگو با مخالف و اهمیت موضوع از دیدگاه معصومان می‌پردازد و فصل سوم از گونه‌های این گفت‌وگوها و مصادیق و نمونه‌های تاریخی بحث می‌کند.
نتایجی که از این بحث و بررسی می‌توان استفاده کرد عبارت است از اینکه: پیامبر و ائمه گفتگوهای بسیاری با مخالفان و دشمنان سیاسی داشته‌اند که ناظر به مسئله قدرت بوده است.
گفتگوهای سیاسی معصومان به دو گونه اصلی تعاملی و غیرتعاملی تقسیم‌پذیر است.
منظور از غیر تعاملی گفتگوهایی است که به منظور دعوت یا موعظه انجام شده و در واقع یکسویه به شمار می‌رود.
بخش تعاملی که در اصطلاح دانش سیاسی امروز مذاکره نام دارد، تنها درباره چند معصوم نخست مصداق دارد که حکومت و خلافت ظاهری داشته‌اند.
در بیشتر این گفتگوها امتیازی به مخالف یا دشمن داده نشده است.
انتهای پیام/