اسنپ‌بک چیست؟

مسیر اجرای اسنپ‌بک از طریق مکانیزم حل اختلاف مندرج در برجام است.
اگر عضوی از اعضای این توافق به این نتیجه برسد که عضو دیگری از توافق به تعهدات‌اش ذیل برجام پایبند نیست، می‌تواند این موضوع را در کمیسیون مشترک برجام مطرح کند.
سپس اگر بعد از ۳۵ روز این موضوع در کمیسیون مشترک برجام حل نشد، مسئله به شورای امنیت ارجاع خواهد شد.
کد خبر: 732258 | ۱۴۰۴/۰۶/۰۵ ۱۲:۳۸:۳۴
مسیر اجرای اسنپ‌بک از طریق مکانیزم حل اختلاف مندرج در برجام است.
اگر عضوی از اعضای این توافق به این نتیجه برسد که عضو دیگری از توافق به تعهدات‌اش ذیل برجام پایبند نیست، می‌تواند این موضوع را در کمیسیون مشترک برجام مطرح کند.
سپس اگر بعد از ۳۵ روز این موضوع در کمیسیون مشترک برجام حل نشد، مسئله به شورای امنیت ارجاع خواهد شد.
کشور‌های اروپایی طی روزهای اخیر و بعد از به نتیجه نرسیدن مذاکرات امکان دارد تا حتی پیش از تاریخ تعیین شده برای فعالسازی این ساز و کار دست به فعالسازی مکانیسم ماشه بزنند و از اسنپ‌بک استفاده کنند.
لذا به نظر می‌رسد دیگر اندک فرصت‌ها بری مذاکره با اروپا و دستیابی به توافقی جدید رو به اتمم است .
توافقی که اگر اتفاق نیافتد، ایران را به وضعیت امنیتی قبل از توافق هسته‌ای برمی‌گرداند.
لازم به ذکر است قطعنامه ۲۲۳۱ که به دنبال توافق هسته‌ای در شورای امنیت سازمان ملل متحد به تصویب رسید، قطعنامه‌های تحریمی این شورا علیه ایران را لغو کرد.
شورای امنیت سازمان ملل در جریان پرونده هسته‌ای، ۶ قطعنامه علیه کشورمان صادر کرد که ایران را ذیل فصل هفتم منشور ملل متحد قرار می‌داد.
فصل هفتم منشور مربوط به کشور‌هایی است که به عنوان تهدیدی علیه صلح و امنیت بین‌المللی شناخته می‌شوند.
در صورتی که مکانیزم اسنپ‌بک فعال شود، ایران به همان وضعیت بازمی‌گردد.
گفتنی است پیشتر نیز رئیس دستگاه دیپلماسی کشورمان درباره وضعیت فعلی ایران و خطر بازگشت تحریم‌های شورای امنیت گفته بود: «اکتبر ۲۰۲۵ زمان پایان قطعنامه ۲۲۳۱ که قطعنامه برجام است، خواهد بود.
وقتی که قطعنامه به صورت خودکار منحل شود، دیگر اسنپ‌بک از بین خواهد رفت.
اگر توافق جدیدی حاصل نشود، ما با یک شرایط بحرانی مواجه خواهیم بود و ممکن است کشور‌های اروپایی که در برجام حضور دارند، به‌دنبال اسنپ‌بک بروند، اما نمی‌توانم درباره یک سال آینده قضاوت کنم.»
مسیر اجرای اسنپ‌بک از طریق مکانیزم حل اختلاف مندرج در برجام است.
اگر عضوی از اعضای این توافق به این نتیجه برسد که عضو دیگری از توافق به تعهدات‌اش ذیل برجام پایبند نیست، می‌تواند این موضوع را در کمیسیون مشترک برجام مطرح کند.
سپس اگر بعد از ۳۵ روز این موضوع در کمیسیون مشترک برجام حل نشد، مسئله به شورای امنیت ارجاع خواهد شد.
این شورا نیز یک ماه وقت دارد تا موضوع را حل و فصل کند، اما اگر شورا نتواند ظرف یک ماه این مسئله را حل کند، تمام تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران به طور خودکار دوباره اعمال خواهند شد بدون اینکه کشور‌های دیگر مثل چین و روسیه بتوانند جلوی اعمال تحریم‌ها را با وتو بگیرند.
آمریکا زمانی که از برجام خارج شد، قصد داشت این مکانیزم را فعال کند و تحریم‌های شورای امنیت را بار دیگر برگرداند.
اما به خاطر پیچیدگی‌های حقوقی برجام و مسیری که بر آنها بسته شده بود نتوانست دست به این کار بزند.
اما در حال حاضر با توجه به تیرگی روابط ایران و اروپا و همچنین ایران و آژانس این امکان وجود دارد که بار دیگر تحریم‌های شورای امنیت برگردد.
تفاوت تحریم‌های شورای امنیت و تحریم‌های آمریکا در این است که کشور‌ها ملزم به تبعیت از آنها هستند.
اگر تحولات و شرایط را مرور کنیم، روندی که در دهه هشتاد رخ داد و سروکار ایران را به شورای امنیت انداخت بار دیگر در حال تکرار است.
ایران در آغاز مسیر پرونده هسته‌ای ابتدا با آژانس طرف بود.
به دنبال مناقشات میان دو طرف که با کلیدواژه گاهشمار برنامه هسته‌ای ایران در اینترنت قابل دسترسی است، این پرونده در نهایت از آژانس به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع می‌شود.
ارجاع به شورای امنیت در اوایل دوران محمود احمدی‌نژاد و مدیریت مذاکرات هسته‌ای از سوی علی لاریجانی اتفاق افتاد اما صدور قطعنامه‌های تحریمی شدید ذیل فصل هفتم در دوران مدیریت سعید جلیلی از ۱۳۸۶ آغاز شد.
نتیجه این روند نیز مشخص است.
تروئیکای اروپایی سه شرط را برای تمدید قطعنامه 2231 تعیین کرده است از قبیل دستیابی تهران و واشنگتن به توافقی فوری، ازسرگیری همکاری‌های جامع و کامل میان ایران و نهاد پادمانی بسان دوران قبل از جنگ دوازده روز و نیز انجام غنی‌سازی صفر توسط ایران.
که البته تهران تاکنون قادر به پذیر هیچ یک از شروط ادعای اروپا نبوده است.
اخیرا نیز روسیه پیش‌نویس قطعنامه‌ای را برای تمدید قطعنامه 2231 به شورای امنیت ارائه کرده است.
اما آنچه احتمال وقوعش وجود دارد و احتمالا تا از 9 شهریور کلید زده خواهد شد این است که کشور‌های اروپایی از طریق ارجاع دوباره پرونده ایران به سازمان ملل و شورای امنیت از سوی شورای حکام آژانس تلاش کنند ایران را به نقض فاحش برجام و انحراف از پیمان عدم اشاعه (NPT) متهم کنند تا از این طریق هم برای فرآیند اسنپ‌بک اقدام کنند و هم ایران را در معرض تصویب قطعنامه‌های جدید تحریمی در شورای امنیت قرار دهند و پرونده جدیدی علیه ایران در این نهاد بین‌المللی باز کنند.
تنها راه مقابله با این شرایط، حصول یک توافق جدید میان ایران و اروپا است که البته تا کنون نیز محقق نشده است.