کنایه جمهوری اسلامی به شریعتمداری درباره بستن تنگه هرمز؛ قدرت واقعی در «کنترل و تدبیر» است، نه در نسخه‌های پرریسک و شعاری
روزنامه جمهوری اسلامی به توصیه‌ها برای بستن تنگه هرمز واکنش نشان داده است.
کد خبر: 731704 | ۱۴۰۴/۰۶/۰۴ ۱۰:۱۵:۰۰
روزنامه جمهوری اسلامی به توصیه‌ها برای بستن تنگه هرمز واکنش نشان داده است.
به گزارش جمهوری اسلامی، در بخش‌هایی از این مطلب آمده است:
این روزها بار دیگر موضوع بستن تنگه هرمز را بعضی افراد مطرح می‌کنند، همان نسخه قدیمی که هر بار تنشی صورت می‌گیرد، با لحنی قاطع تجویز می‌شود.
گویی می‌توان با یک فرمان سیاسی حساس‌ترین شریان انرژی جهان را بست و از تبعات حقوقی، اقتصادی و راهبردی آن بی‌دغدغه عبور کرد.
اقتصاد سیاسی ما نیز با این نسخه سازگار نیست.
تنگه هرمز شریان صادراتی ما و مسیر ورود بخش مهمی از کالاهای اساسی است؛ شوک به این شریان، قبل از آن‌که رگِ دیگران را بگیرد، به گلوی اقتصاد ایران فشار می‌آورد ازجمله جهش حق بیمه و کرایه حمل، اختلال در زنجیره تأمین و اثر مستقیم بر معیشت مردم.
همزمان، برخی رقبای منطقه‌ای سال‌هاست برای کاهش وابستگی به تنگه هرمز، خطوط لوله و پایانه‌های جایگزین ساخته‌اند؛ اثر اختلال الزاماً متقارن نیست و ممکن است کفه فشار بر دوش ما سنگین‌تر بیفتد.
بازدارندگی اگر به بهای تهدید سفره شهروندان تمام شود، «آسیب‌پذیری» می‌آفریند نه «قدرت».
پیامد سیاسی این اقدام نیز قابل چشم‌پوشی نیست.
بستن تنگه، افکار عمومی و نهادهای بین‌المللی را از اصل ماجرا-رفتارهای خصمانه طرف مقابل- به اتهام «اخلال در آزادی کشتیرانی» منحرف می‌کند و زمینه اجماع‌سازی حقوقی–سیاسی علیه تهران را فراهم می‌آورد؛ از قطعنامه‌های الزام‌آور تا ائتلاف‌های نظامی تازه در آبراهه.
همزمان، ابتکار عمل میانجی‌های منطقه‌ای مانند عمان تضعیف و دست ایران در دیپلماسی تنگ‌تر می‌شود.
جمع‌بندی اینکه تنگه هرمز سرمایه ژئوپلیتیک ایران است، نه ماشه‌ای برای شلیک‌های هیجانی.
تبدیل این آبراه به ابزار انتقام‌جویی، فشار اقتصادی را بر مردم خودمان می‌افزاید، خطر تصاعد نظامی را بالا می‌برد و روایت را به سود رقیب تغییر می‌دهد.
پاسخ درست به تحریم‌های آمریکا و برخی کشورهای غربی «اقدام‌های هیجانی» نیست؛ راه صحیح، پیگیری حقوق ایران در مجامع بین‌المللی، رایزنی فعال و ائتلاف‌سازی هوشمند برای گرفتن حق مردم است.
با رفتارهای احساسی تنها کشور را در نهادهای بین‌المللی منزوی و بار فشار اقتصادی را بر دوش ملت سنگین‌تر می‌کنیم.
قدرتِ واقعی در «کنترل و تدبیر» است، نه در نسخه‌های پرریسک و شعاری.