سوخته‌سرایی و یک رکورد منحصر به فرد/ کشتی‌گیری که در دو جهان درخشید
رضا سوخته‌سرایی، کشتی‌گیر پرافتخار ایرانی و یکی از معدود ورزشکارانی که در کشتی آزاد و فرنگی به موفقیت‌های بین‌المللی دست یافته بود، در سن ۷۶ سالگی دار فانی را وداع گفت.
به گزارش خبرنگار مهر، دوم شهریور برای کشتی ایران روزی غم‌انگیز بود؛ روزی که دو ستاره بزرگ و بی‌بدیل این رشته، رضا سوخته‌سرایی و امامعلی حبیبی، برای همیشه خاموش شدند.
سوخته‌سرایی، مردی که در هر دو کشتی آزاد و فرنگی درخشید و با مدال‌های طلای بازی‌های آسیایی و نقره جهانی، نام خود را برای همیشه در تاریخ کشتی ایران جاودانه کرد، الگویی بی‌نظیر برای نسل‌های بعدی کشتی‌گیران شد و با اخلاق حرفه‌ای و روحیه جوانمردانه‌اش در مسابقات بین‌المللی همیشه مورد احترام همگان بود.
امامعلی حبیبی آزادکاری سرشناس و پرافتخار بود که در رقابت‌های جهانی و المپیک درخشید؛ دارنده مدال طلای المپیک، سه مدال طلای جهان و عضو تالار مشاهیر اتحادیه جهانی کشتی، او با قدرت، مهارت و شجاعت خود نماد جوانمردی و تعهد در کشتی آزاد ایران بود.
امروز جامعه ورزشی کشور، از نوجوانان مشتاق تا پیشکسوتان با تجربه، در سوگ این دو افسانه نشستند.
درگذشت همزمان این دو اسطوره، ضایعه‌ای بزرگ برای کشتی ایران بود، این دو کشتی‌گیر با تلاش و همت بی‌نظیر سال‌ها بر سکوی افتخار ایستادند و برای ایران افتخار آفریدند.
نام رضا سوخته‌سرایی و امامعلی حبیبی، برای همیشه در قلب دوستداران ورزش و تاریخ کشتی ایران حک شده است.
رضا سوخته‌سرایی کشتی‌گیر پرافتخار ایران، در ۲ شهریور ۱۴۰۴ در سن ۷۶ سالگی درگذشت.
او از معدود ورزشکاران تاریخ ایران بود که در هر دو کشتی آزاد و فرنگی به موفقیت‌های بین‌المللی دست یافت و همین ویژگی، او را در تاریخ کشتی ایران منحصر به فرد کرد.
زندگی‌نامه و آغاز مسیر ورزشی
رضا سوخته‌سرایی در ۱۱ بهمن ۱۳۲۸ در روستای سوخته‌سرا، از توابع علی‌آباد کتول در استان گلستان، در خانواده‌ای کشاورز متولد شد.
او از کودکی به ورزش علاقه‌مند بود و در نوجوانی به کشتی روی آورد.
پس از خدمت سربازی در کرمان، به تهران آمد و تمرینات حرفه‌ای خود را زیر نظر مربیان برجسته آغاز کرد.
سوخته‌سرایی در سال ۱۳۵۲ به تیم ملی کشتی آزاد ایران پیوست و در مسابقات جهانی ۱۹۷۳ تهران شرکت کرد.
او به سرعت با قدرت بدنی بالا و تکنیک‌های منحصر به فردش در سنگین‌وزن شناخته شد و توجه کارشناسان را به خود جلب کرد.
سوخته سرایی در مسابقات جهانی ۱۹۷۸ مکزیکو سیتی و ۱۹۸۱ اسکوپیه به مدال نقره سنگین وزن جهان رسید.
او که رقیب و البته رفیق صمیمی مرحوم علیرضا سلیمانی بود، در سه دوره بازی‌های آسیایی ۱۹۸۲, ۱۹۸۶ و ۱۹۹۰ پرچمدار کاروان ایران بود که در هر سه دوره به مدال طلا رسید.
اوج دوران ورزش قهرمانی او در دهه ۱۳۶۰ بود که ایران به دلیل جنگ تحمیلی کمتر در رقابت‌های بین‌المللی حاضر می‌شد و سوخته‌سرایی به همین دلیل رقابت‌های قهرمانی جهان متعدد (۱۹۷۹، ۱۹۸۳، ۱۹۸۶ و ۱۹۸۷) و دو المپیک ۱۹۸۰ مسکو و ۱۹۸۴ لس آنجلس را از دست داد.
سوخته‌سرایی همچنین در کشتی پهلوانی تبحر داشت و یک دوره به عنوان پهلوان پایتخت انتخاب شد.
در بازی‌های آسیایی ۱۹۸۶ سوخته سرایی تصمیم گرفت در سنگین وزن کشتی فرنگی مسابقه دهد تا علیرضا سلیمانی در کشتی آزاد ملی پوش شود که هر دو نیز به مدال طلا رسیدند.
سوخته سرایی همچنین مدال نقره بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران را هم در کارنامه دارد و با سه طلا و یک نقره، یکی از پرافتخارترین ورزشکاران تاریخ ورزش ایران در بازی‌های آسیایی به حساب می‌آید.
افتخارات و دستاوردهای شاخص
وی یکی از معدود کشتی‌گیرانی بود که هم در کشتی آزاد و هم در کشتی فرنگی صاحب مدال شد:
مسابقات جهانی:
مدال نقره سنگین‌وزن در مسابقات جهانی ۱۹۷۸ مکزیکو سیتی
مدال نقره سنگین‌وزن در مسابقات جهانی ۱۹۸۱ اسکوپیه
بازی‌های آسیایی:
مدال طلا در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران
مدال طلا در بازی‌های آسیایی ۱۹۸۲ دهلی نو
مدال طلا در بازی‌های آسیایی ۱۹۸۶ سئول
مدال طلا در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن
پرچمدار کاروان ورزشی ایران در سه دوره (۱۹۸۲، ۱۹۸۶، ۱۹۹۰)
سوخته‌سرایی با این موفقیت‌ها، نه تنها یک قهرمان ملی، بلکه الگویی بی‌نظیر برای نسل‌های بعدی کشتی‌گیران ایرانی شد.
کارشناسان معتقد بودند اگر محدودیت‌ها و مسائل سیاسی اجازه می‌داد، او می‌توانست نشان‌های بیشتری در رقابت‌های جهانی و المپیک کسب کند.
اسطوره‌ای که در دو جهان درخشید و خاموش شد
ویژگی منحصر به فرد سوخته‌سرایی، توانایی او در رقابت حرفه‌ای در دو سبک کشتی بود، جایی که اکثر کشتی‌گیران تنها در یکی از این رشته‌ها موفق هستند.
قدرت بدنی بالا، تکنیک‌های ظریف و روحیه جنگندگی مثال‌زدنی، او را به یکی از بهترین سنگین‌وزن‌های تاریخ ایران تبدیل کرد.
همچنین، او به دلیل اخلاق حرفه‌ای و رفتار جوانمردانه‌اش در مسابقات بین‌المللی شناخته می‌شد و همیشه مورد احترام همگان بود.
رضا سوخته‌سرایی پس از تحمل یک دوره طولانی بیماری، در ۲ شهریور ۱۴۰۴ دار فانی را وداع گفت.
درگذشت او ضایعه‌ای بزرگ برای جامعه ورزشی ایران بود و یاد و نامش همواره در تاریخ کشتی ایران جاودانه خواهد ماند.
سوخته‌سرایی نه تنها به خاطر مدال‌ها و افتخاراتش، بلکه به خاطر مسیر بی‌نظیر زندگی و جایگاه ویژه‌اش در تاریخ کشتی ایران، همیشه در قلب دوستداران ورزش باقی خواهد ماند.