از روضهٔ رضوان تا مشهد سالار شهیدان

به گزارش مشرق، سیدمهدی شجاعی، نویسنده طی یادداشتی در روزنامه فرهیختگان نوشت: ما که مسلمان علوی و اهل ایرانیم، با دو امام از امامان معصوم(ع) علقه و ارتباطی ویژه داریم.
اگرچه همه امامان معصوم و انوار آسمانی و هادیان الهی را نور واحد می‌شماریم و از جان عزیزتر می‌داریم، اما با دو تن از آن ۱۴ تن، پیوندی دیرینه داریم.
یکی حضرت اباعبدالله حسین، سیدالشهداست که کشتی نجاتش را وسیع‌تر و سریع‌تر می‌دانیم و با حضرتش نسب به روز اَلست می‌بریم.
و دیگری امام رئوف، حضرت علی‌ابن موسی الرضاست که در تمامت عمر بر خوان لایزال او می‌نشینیم و لقمه کرامت از دستان رأفت او می‌گیریم.
اکنون به همت و دعوت آستان قدس رضوی، پیشکسوتانی قدر در عرصه هنر گرد هم آمده‌اند تا در سایه‌سار کرامت رضوی و مرتضوی به آستان ملک پاسبان حسینی و مصطفوی عرض ادب و ارادت کنند.
یا به تعبیر دیگر: برای عرض ارادت در ساحت هنر به حضرت ثارالله، از حضرت ولی‌نعمت، امام رأفت و کرامت، مدد بگیرند؛ چراکه به این مرتبه از منزل یقین رسیده‌اند که ترسیم نور جز با استمداد از منبع و منشأ نور و جز با قلم‌مو و رنگی از جنس نور نه ممکن که متصور نیست.
زبان حال این هنرمندان خسته‌دل و سوخته‌جان در محضر مولایمان این است که:
با تو آن عهد که در وادی ایمن بستیم
همچو موسی ارنی گوی به میقات بریم
و اگر حضرت حافظ، این مقدار تصرف در شعر آسمانی‌اش را رخصت دهد؛ به آستان مقدس حضرت رضا(ع) عرض می‌کنیم:
با تو آن عهد که در «روضه رضوان» بستیم
به «شهادتگه» آن قبله حاجات بریم
و به آستان مقدس حضرت اباعبدالله عرضه می‌داریم:
«قلم و بوم» نیرزد به خس و خاک مگر
«علم عشق» تو بر بام سماوات بریم
و در دل زمزمه می‌کنیم:
قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند
بس خجالت که از این «پیر خرابات» بریم
و وقتی دست آرزویمان به خاک پای آن عزیز رسید، ذوق‌زده می‌گوییم:
خاک کوی تو به صحرای قیامت فردا
همه بر فرق سر از بهر مباهات بریم
و در کمال خضوع و فروتنی به دیگر عزیزان عرصه هنر، توصیه می‌کنیم:
بهشت عَدْن اگر خواهی بیا با ما به میخانه
که از پای خُمَت روزی به حوضِ کوثر اندازیم