فریاد تبریزی‌ها بر سر استکبار جهانی و صهیونیسم - تسنیم
مردم تبریز پس از نماز جمعه، با در دست داشتن تصاویر شهدای اقتدار و شعارهایی علیه رژیم صهیونیستی و حامیانش، خشم خود را از جنایات غزه بر سر استکبار جهانی فریاد زدند.
به‌گزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، در زمانه‌ای که جهان بار دیگر صورت از حقیقت برگرداند و صدای ضجه‌های کودکان غزه در هیاهوی بی‌تفاوتی‌ها گم شد، تبریز برای التیام زخم‌های کودکان غزه و فلسطین به پا خاست.
مردمی که زخم را فقط نشنیده‌اند بلکه لمس کرده‌اند، پس از نماز جمعه، فریاد مرگ بر صهیونیسم سر دادند.
از شهری که در فراز و فرود تاریخ همیشه کنار مظلوم ایستاده، بار دیگر صدایی علیه استکبار برخاست.
همدلی، از مصلای تبریز تا میدان ساعت، قدم‌به‌قدم معنا گرفت و شعله‌ای از وجدان را در دل‌هایی برافروخت که این روزها در بسیاری نقاط جهان خاموش شده‌اند.
در روزگاری که صدای انفجار با گریه کودکان در کوچه‌های خاکستری غزه آمیخته، مردم تبریز با گام‌هایی مصمم، بغض‌های فروخورده را فریاد کردند.
راهپیمایی تبریزی‌ها، فقط یک حرکت نمادین نبود؛ بیانیه‌ای زنده بود در دفاع از کرامت انسانی.
در قلب شهری با سابقه‌ای دیرپا در ایستادگی، تپش عدالت شنیده می‌شد.
در میان موج بی‌عملی نهادهای جهانی و سکوت تلخ دولت‌های اسلامی، تبریز ایستاد؛ نه با سیاست، که با شرافت.
مردم این شهر، با پلاکاردهایی در دست و اشک در چشم، فریاد زدند: «غزه تنها نیست».
صدایی که نه از خشم، که از مسئولیت و همدلی برآمده بود.
در میانه جمعیت، بانویی میانسال، با دست‌نوشته‌ای لرزان در دست می‌گوید: من مادر هستم.
چطور می‌توانم ساکت بمانم وقتی می‌بینم بچه‌ها در غزه از گرسنگی می‌میرند؟
مادری یعنی درد فهمیدن، نه فقط شنیدن.
چند قدم آن‌سوتر، دختری جوان با پرچم فلسطین روی دوش، چشم در دوربین خبرنگار دوخته و می‌گوید: دیگر فقط مسئله بمباران نیست؛ نان و آب را هم از آن‌ها گرفته‌اند.
این نسل‌کشی تمام‌عیار است، اما بی‌صدا.
آمده‌ایم فریاد بزنیم؛ حتی اگر دنیا نشنود.
مردی میانسال، با چهره‌ای آفتاب‌سوخته و تسبیح در دست، آرام اما محکم می‌گوید: ما انقلاب کردیم برای همین روزها.
برای اینکه کنار مظلوم باشیم.
غزه امروز، کربلای زمان ماست.
در صف اول راهپیمایی، گروهی از طلاب جوان پیش می‌روند.
یکی‌شان، پرشور و امیدوار، می‌گوید: اگر دولت‌ها خواب هستند، ملت‌ها هنوز بیدارند.
غزه تنها نیست، چون صدای حق هرگز خاموش نمی‌ماند.
در دل راهپیمایی، دست‌هایی بالا بود؛ نه فقط برای مشت‌های گره‌کرده، بلکه برای عکس‌هایی که بار سنگینی از عزت را بر دوش می‌کشیدند.
تصاویر شهدای اقتدار، همان جوانانی که در روزهای اخیر جان‌شان را فدای امنیت و عزت این سرزمین کردند، در دستان مردم تبریز بود.
گویی ارواح پاک‌شان، شانه‌به‌شانه مردم در این راهپیمایی حضور داشتند.
کودکی در آغوش مادر، تصویری از یکی از شهیدان را بالا گرفته بود و پیرمردی با صدایی بغض‌آلود می‌گفت: این‌ها پسران همین خاک‌اند.
اگر امروز برای غزه فریاد می‌زنیم، به خاطر همین شهداست که به ما آموختند بی‌تفاوت نباشیم.
در کنار شعارها، چهره‌های شهدا، پیام خاموش اما رسایی برای همه داشت: دفاع از مظلوم، مرز نمی‌شناسد؛ و تبریز، با یاد این شهیدان، ایستاده‌تر از همیشه، صدای فلسطین شد.
راهپیمایی مردم تبریز، با شعارهای «مرگ بر اسرائیل» و «مرگ بر آمریکا» به اوج رسید.
شعله خشم علیه جنایت، و ندای مطالبه برای اقدام فوری جامعه جهانی.
از خیابان‌های مرکزی تبریز، پیامی روشن مخابره شد: در جهانی که وجدان‌ها رو به فراموشی‌اند، هنوز شهرهایی هستند که ایستاده‌اند، فریاد می‌زنند و نمی‌گذارند مظلوم تنها بماند.
انتهای پیام/
