چند نکته درباره مرمت ساختمان شیشه‌ای صدا و سیما - تسنیم
تقریباً بیشتر اظهارنظرها درباره بازسازی و مرمت ساختمان شیشه ای تلویزیون که در جریان جنگ 12 روزه آسیب دیده، معطوف به فرم ساختمان است و نه کارکرد آتی آن.
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، چندی پیش یکی از مقامات دولتی ضمن بازدید از ساختمان شیشه ای صداوسیما که در جریان جنگ 12 روزه آسیب دیده است تصریح کرد که این بنای ارزشمند باید در کوتاه‌ترین زمان با استفاده از تجارب استادان سازه و معماری بازسازی شود.
فرزاد رستمی‌فر، معمار و مرمتگر، در یادداشتی به چند نکته درباره نحوه بازسازی و کارکرد آن اشاره کرده است که در ادامه می‌خوانید:
تقریباً بیشتر اظهارنظرها در خصوص نحوه بازسازی و مرمت ساختمان شیشه‌ای تلویزیون که در جریان جنگ 12 روزه اخیر به طور جدی آسیب دیده، معطوف به فرم ساختمان است و نه به کارکرد آتی آن؛ یعنی تکرار همان دیدگاه و نگاهی که به بسیاری از آثار ارزشمند تاریخی بوده و موجب شده است که پس از مرمت و بازسازی، بلا استفاده و کم اثر به سمت مرگ مجدد بروند.
بدون تردید صیانت از ارزش‌های معمارانه این بنا و احترام به ایده‌های خلاقانه مهندس عبدالعزیز فرمانفرماییان در فرآیند تهیه طرح مرمت و بازسازی امری ضروری است اما موضوع به همن جا ختم نمی‌شود؛ زیرا بدون تدوین سناریوی مرمت و بدون توجه به کارکرد آتی این بنا هر نوع طرح مرمتی با هر نوع روحیه‌ای کافی نخواهد بود.
نمی‌توان از پیچ‌های تند مباحث نظری پیرامون این، موضوع بدون داشتن پاسخ مناسبی برای این پرسش عبور کرد.
طرح مباحث کم ارتباط و تبلیغاتی نظیر تمایز قایل شدن میان این ساختمان به عنوان یک ساختمان ارزشمند یا یک اثر تاریخی به تنهایی می‌تواند عامل گمراه‌کننده و در عین حال جذابی باشد که پروژه را در همان ابتدا با شکست مواجه کند.
این ساختمان بدون تردید هم ارزشمند است و هم تاریخی.
این بنا مابه ازای تمام و کمالی از زندگی شیشه‌ای ایرانیان است که در عین حال زخمی و شکسته شده.
اینجا ایران است، زخم خورده ولی پابرجا، و بازآفرینی و مرمت آن هم نه صرفاً یک ضرورت معمارانه و شهرسازانه که یک اقدام فرهنگی و اجتماعی در مقیاس ملی است و می‌بایست امانتدارانه و عاری از هرگونه تظاهر صورت پذیرد.
در اینجا معمار و مرمتگر پیش از آنکه گوینده باشد، می‌بایست شنونده و بیننده باشد:
اگر ساختار تغییر کند دیگر اصیل نیست، اگر صورت و پیکره این اصالت زخم‌خورده، نشان و نشانه‌ای از زخم جنگ نداشته باشد، گمراه‌کننده خواهد بود؛ مانند داستانی که چند صفحه را از میانش کنده باشند و ناقص شده باشد.
اما کارکرد شاید عملکرد سابقش دیگر موضوعیت نداشته باشد؛ لذا می‌توان به سالن‌های موسیقی و نمایش و تجهیزات تلویزیونی به عنوان موزه تاریخ تلویزیون ملی ایران اندیشه کرد؛ ولی بدون دخالت در حجم و فرم اولیه آن، البته اگر همچون ساختمان "خانه شهر" در میدان توپخانه تهران، پس از جدل‌های فرمالیستی و مدیریتی غیر ضرور دچار دگردیسی بهره‌برداری نشود.
انتهای پیام/
