جام جهانی، اینفانتینو، ترامپ و حمله نظامی به ایران/ چیزی که نباید وجود می داشت، اما اتفاق افتاد!

جام جهانی، اینفانتینو، ترامپ و حمله نظامی به ایران/ چیزی که نباید…
در زمان برگزاری جام جهانی باشگاه‌ها، ترامپ ایران را بمباران کرد و طرح اقتصادی اش را تصویب کرد.
بنابراین اینکه در مراسم اینفانتینو شرکت کند، اصلا قطعی نبود.
کد خبر: 724861 | ۱۴۰۴/۰۴/۲۸ ۱۲:۴۵:۳۵
در اسکله هتل گِریتی پالاس در ونیز، طراح مد معروف، تامی هیلفیگر، تلاش کرد سوار تاکسی آبی شود، اما اشتباه محاسبه کرد و نزدیک بود داخل تالابی بیفتد که رنگش به سبزی کت شام مخملی‌اش بود.
به گزارش «اعتماد» و به نقل از اتلتیک، پشت سرش، تام بردی ظاهر شد و به یکی از کاپیتان‌های قایق بابت مهارتش در هدایت قایق تبریک گفت.
در نهایت، هیلفیگر خیس نشد و پس از شوخی با این اتفاق، سوار واترتاکسی شد تا به مراسم ازدواج جف بزوس و لورن سانچز در جزیره سن‌جورجیو ماجوره برود.
در تابستان امسال، تنها مراسمی که به اندازه عروسی بزوس مورد انتقاد و بحث قرار گرفت، جام جهانی باشگاه‌ها بود.
تام بردی در آنجا هم حضور داشت؛ در میان جمعی از مهمانان بانفوذ و قدرتمند که آمده بودند تا شاهد نمایشی از افراط‌گرایی باشند همان‌طور که پاری سن ژرمن هم، در برابر چلسی با نتیجه ۳ -۰ شکست خورد؛ آن هم فقط شش هفته پس از قهرمانی‌شان در لیگ قهرمانان اروپا.
فینال یکشنبه هفته قبل، از بسیاری جهات شبیه مراسم عروسی پرزرق‌وبرق بزوس بود: مراسم با 8 دقیقه تاخیر شروع شد.
اجراکنندگان مطرح، اما از مد افتاده بودند (بیشتر برای والدین و دوستان مشهورشان تا بازیکنان واقعی) و در پایان هم حلقه‌هایی مثل تیفانی رد و بدل شد.
مشکلات جام جهانی باشگاه‌ها مشابه مشکلاتی بود که ونیز، در زمان عروسی بزوس و به‌طور کلی تجربه می‌کند: فصل کم‌کاری‌ای وجود ندارد.
هر روز تقویم پر است.
شهر بیش از حد شلوغ شده.
پایه‌هایش در حال فرو ریختن است.
تغییرات اقلیمی اختلال ایجاد می‌کنند.
هزینه‌ها سر به فلک کشیده‌اند.
یک کرنتو و کاپوچینو در میدان سن مارکو، دو برابر قبل قیمت دارد.
مثل بسیاری از شهرها، به خاطر گردشگری انبوه و جهش سفرها پس از کرونا.
اعتراضاتی مثل «برای بزوس جایی نیست» و «توریست‌ها برگردید خانه‌تان» یادآور احساساتی است که بین هواداران فوتبال هم وجود دارد.
تصور کنید که مردم محلی مثل هواداران قدیمی فوتبال هستند که می‌خواهند از سنت‌ها محافظت کنند و گردشگران مثل صندوق‌های سرمایه‌گذاری از خاورمیانه یا شرکت‌های سرمایه‌گذاری امریکایی هستند که بی‌ملاحظه همه ‌چیز را لگدمال می‌کنند.
جزیره سن جورجیو ماجوره، همان‌طور که منتقد هنری، جاکوپو ونزیانی، هنگام عروسی بزوس یادآور شد، همانجایی است که پائولو ورونزه تابلو «عروسی در قانا» را کشید؛ تابلویی که ناپلئون آن را به هفت قسمت برید و برای نمایش به لوور پاریس برد.
این تابلو که روبه‌روی مونالیزای لئوناردو داوینچی نصب شده، با وجود اینکه بزرگ‌ترین اثر موزه است، احتمالا نادیده ‌گرفته‌شده‌ترین شاهکار هنری در دنیاست.
برخی آن را استعاره‌ای مناسب برای عروسی بزوس می‌دانند که ارزش توجه کردن نداشت.
درباره جام جهانی باشگاه‌ها هم همین حرف زده می‌شد.
با این حال، مراسم ادامه پیدا کرد حتی با تهدیدهایی مثل انداختن تمساح‌های بادی در تالاب برای جلوگیری از رسیدن مهمانان به محل اصلی عروسی.
عروس و داماد در روز بزرگ‌شان لبخند زدند، همان‌طور که رییس فیفا، جانی اینفانتینو و دونالد ترامپ در مت‌لایف لبخند زدند، بی‌توجه به هو شدن‌شان از سوی بخشی از جمعیت.
کسی نمی‌توانست جشن‌شان را خراب کند و این نگرش همیشگی‌شان بوده است.
شاید لازم نباشد به اینفانتینو بابت برگزاری جام جهانی باشگاه‌ها تبریک گفت، ولی او موفق شد آن را لغو نکند.
این پروژه شکست نخورد.
اولین تلاش فیفا در سال ۲۰۰۰ در برزیل برای برگزاری چنین رقابتی با حضور ۸ تیم انجام شد که منچستریونایتد حتی مسابقات جام حذفی انگلیس را رها کرد تا در آن شرکت کند.
اما آن مسابقات دیگر تکرار نشد، چون شریک بازاریابی فیفا، ISL، ورشکسته شد.
بنابراین فیفا دوباره به همان جام بین‌قاره‌ای قبلی بازگشت.
برگزاری چنین رقابت‌هایی کار ساده‌ای نیست.
در سال ۲۰۱۹، شورای فیفا به فرمت جدید ۲۴ تیمی رای داد (۲۱ موافق، ۹ مخالف) اما پاندمی کرونا نسخه آزمایشی سال ۲۰۲۱ را مختل کرد.
در پایان جام جهانی قطر ۲۰۲۲، اعلام شد که جام جهانی باشگاه‌ها در سال ۲۰۲۵ برگزار خواهد شد آن هم با ۳۲ تیم.
دوباره به نظر می‌رسید اینفانتینو بلندپروازی بیش ‌از حد دارد.
سال گذشته، کارلو آنچلوتی، مربی وقت رئال مادرید، به روزنامه «ایل جورنال» گفت: «فیفا بی‌خیال شود.
بازیکنان و باشگاه‌ها در آن شرکت نمی‌کنند.
فقط یک بازی رئال مادرید ۲۰ میلیون یورو ارزش دارد، ولی فیفا می‌خواهد این مبلغ را برای کل تورنمنت بدهد؟
هرگز.» ساعاتی بعد، رئال مادرید بیانیه‌ای منتشر کرد و گفت: «در هیچ مقطعی حضور باشگاه در این تورنمنت زیر سوال نرفته است.» اما خبرنگاری که سال‌ها آنچلوتی را می‌شناخت، پای حرف‌های مربی ماند و تاکید کرد که نقل‌قول‌ها درست بوده‌اند.
تقریبا همزمان، اتحادیه بازیکنان FIFPro در اروپا اعلام کرد که علیه فیفا شکایت حقوقی تنظیم کرده و تصمیم فیفا برای یک‌جانبه تعیین تقویم مسابقات بین‌المللی و مخصوصا برنامه‌ریزی جام جهانی باشگاه‌ها را به چالش کشیده است.
همچنین تایید محل برگزاری و یافتن شریک پخش جهانی هم مشکلات دیگری بودند که تازه در زمستان حل شدند.
زمانی که شرکت سرمایه‌گذاری SURJ از عربستان (میزبان جام جهانی ۲۰۳۴) با خرید ۱۰ درصد از پلتفرم DAZN با مبلغ یک میلیارد دلار، عملا جایزه باشگاه‌ها را تامین کرد.
با همه تردیدها، جام جهانی باشگاه‌ها برگزار شد.
تصور رایج این است که این پروژه، بیش از آنکه یک رقابت واقعی باشد، ویترینی برای خودنمایی اینفانتینو بود.
نوعی «کوپا جانی» یا «جام اینفانتینو».
اما برگزار شد.
لغو نشد و به نفع اینفانتینو تمام شد.
این پسر یک راه‌آهنی از شهر بریگ سوییس، حالا بیش از بسیاری از رهبران سیاسی دنیا، گوش ترامپ را دارد و جام جهانی باشگاه‌ها طوری طراحی شده که با ذائقه او جور دربیاید.نمادهای این تورنمنت پر زرق‌وبرق و طلایی کاملا ترامپی‌اند.
لحن اغراق‌آمیز اینفانتینو که گفته بود «۳۲ تیم حاضر در این تورنمنت، بهترین تیم‌های جهان هستند» در حالی که واقعیت این‌طور نبود هم ترامپی است.
حتی وقتی او ماکت جام و مدال را به ترامپ هدیه داد، اگرچه حرکتی چاپلوسانه بود، تفاوت زیادی با رفتار سیاستمداران دیگر مثل کی‌یر استارمر، نخست‌وزیر بریتانیا نداشت که نامه‌ای از سوی پادشاه بریتانیا برای دعوت مجدد ترامپ به یک دیدار رسمی دیگر در اختیارش گذاشت.
هیچ ‌کدام از اینها تضمینی برای حضور ترامپ در فینال نبود.
رییس‌جمهور وقت امریکا برنامه‌اش پر است.
در زمان برگزاری جام جهانی باشگاه‌ها، او گارد ملی را به لس‌آنجلس فرستاد، در روز تولدش رژه نظامی برگزار کرد که با بازی افتتاحیه بین اینتر میامی و الاهلی تداخل داشت، با ایلان ماسک شدیدا درگیر شد، ایران را بمباران کرد و طرح اقتصادی‌اش را تصویب کرد.
بنابراین اینکه در مراسم اینفانتینو شرکت کند، اصلا قطعی نبود.
اما نه‌تنها آمد، بلکه آن را تایید و تبلیغ هم کرد و حضورش باعث شد این رویداد از نظر خبری بر دیگر رویدادهای ورزشی مانند فینال ویمبلدون پیشی بگیرد.
روز قبل از فینال، در برج ترامپ نیویورک، اینفانتینو یکی از معدود سخنرانی‌های رسانه‌ای خود را انجام داد و آماری ارایه داد که به باور خودش، خلاف نظر منتقدانش را ثابت می‌کرد: ۲.۵ میلیون تماشاگر، میانگین حضور ۴۰ هزار نفر در هر بازی و درآمد ۲.۱ میلیارد دلاری که یعنی، آقای کارلتو!
هر بازی ۳۳ میلیون دلار ارزش داشته است.
پشت سر اینفانتینو، همراهانش ایستاده بودند؛ اسطوره‌هایی با توپ طلایی؛ مردان فوتبال، برای اعتبار بخشیدن به او.
در مراحل ابتدایی تورنمنت، فلورنتینو پرز، رییس رئال مادرید، هم از او حمایت کرد و به DAZN گفت: «بالاخره به چیزی رسیدیم که مدت‌ها برایش جنگیده بودیم.»
یک رقابت جدید.
یک منبع درآمد تازه.
نزدیک‌ترین چیز به سوپرلیگ البته تحت پرچم فیفا.
تورنمنتی که فقط محدود به اروپا نیست و تیم‌هایی مثل الهلال عربستان را هم درگیر می‌کند.چلسی، تیمی که هوادارانش قبلا شدیدا با سوپرلیگ مخالفت کرده بودند، حالا قهرمانی در چیزی شبیه به سوپرلیگ با لباس جام جهانی باشگاه‌ها را جشن گرفتند؛ با ژاکت فیفا و کفش‌های سفید.
تماشای این صحنه احتمالا برای الکساندر چفرین، رییس یوفا که عمدا در این مراسم شرکت نکرد و جام جهانی باشگاه‌ها را «به‌ اصطلاح جام جهانی باشگاه‌ها» می‌نامد، خوشایند نبود.
به نظر می‌رسد او از سوی اینفانتینو کنار زده شده است.
اگر این تورنمنت دو سال یک‌بار برگزار شود، نه چهار سال یک‌بار، یوفا به مشکل خواهد خورد، چون نسل جدید هواداران فوتبال ممکن است کم‌کم بپرسند: کدام رقابت معتبرتر است؟
قهرمانی تیمی از انگلستان هم به این روند کمک می‌کند، چون حالا جام جهانی باشگاه‌ها وارد بحث‌های فوتبالی در لیگ برتر شده و تا سال‌ها خواهد ماند.
وقتی بزوس در ونیز سوار قایق موتوری بود، به اطراف نگاه کرد و گفت: «این شهر غیرممکنه.
نباید وجود داشته باشه، ولی هست.» همین را می‌شد درباره جام جهانی باشگاه‌ها هم گفت.
هیچ‌ چیز در نهایت نتوانست جلویش را بگیرد.
ایستادن کنار تلویزیون و مشت تکان دادن دیگر فایده‌ای ندارد.
دیر شده است.